Lib., Cap.

 1     I, 1 |        virtutis generi hominum a natura tantumque amorem ad communem
 2     I, 3 |         id miserum videri solet, natura se consumi et senectute,
 3     I, 10|        deposuerit, eaque quae de natura quaererentur, aut maiora
 4     I, 14|    Siculo ingenii quam videretur natura humana ferre potuisse iudicabam
 5     I, 16|         Romulum tenebris etiamsi natura ad humanum exitum abripuit,
 6     I, 17|          nihil desit quod quidem natura desideret, aut potentiorem
 7     I, 25|         affluen<tia>… idque ipsa natura non invitaret solum sed
 8     I, 31|         publica, qualis eius aut natura aut voluntas qui illam regit.
 9     I, 34|        salus, praesertim cum hoc natura tulerit, non solum ut summi
10     I, 36|            et ille (Scipio) 'qui natura omnium rerum pervestiganda
11    II, 33|                Sed id quod fieri natura rerum ipsa cogebat, ut plusculum
12    II, 33|     vincit ipsa rerum publicarum natura saepe rationem. id enim
13   III, 3 |          instrumenta animi, quae natura quaeque civilibus institutis
14   III, 4 |          quoniam id est in rerum natura longe maximi consili, constituere
15   III, 11|          recipit, nec varietatem natura patitur, legesque poena,
16   III, 11| efficitur, ne iustos quidem esse natura. an vero in legibus varietatem
17   III, 11|          varietatem esse dicunt, natura autem viros bonos eam iustitiam
18   III, 13|      genus; etenim iustitiae non natura nec voluntas sed inbecillitas
19     V, 4 |   legibus, quam verecundia, quam natura homini dedit quasi quendam
20  Somn, 5 |       motus incitari possunt, et natura fert, ut extrema ex altera
21  Somn, 8 |    concidat omne caelum omnisque natura et consistat necesse est
22  Somn, 9 |        suo; nam haec est propria natura animi atque vis. Quae si