Lib. Cap. Par.

 1   xiv,  4, 3 |      legibus: nec idem perferunt diutius caelum aut tractus unius
 2   xiv,  6, 13|          qui sis vel unde venias diutius ambigente agnitus vero tandem
 3   xiv,  8, 6 |        quam tranquillis in rebus diutius rexit, ex agrestibus habitaculis
 4   xiv,  9, 6 |     mentiretur quaedam laceratus diutius, avulsam sedibus linguam
 5   xvi, 10, 20|  augustissima omnium sede morari diutius imperator, ut otio puriore
 6  xvii,  7, 6 |        animam hoc casu cruciatam diutius exhalavit. ~7.
 7  xvii,  8, 1 |    Gallicani procinctus exordia, diutius angebatur. nec enim egredi
 8  xvii, 13, 2 |     monebat scelerum conscientia diutius conmissorum. ~3.
 9 xviii,  7, 5 | insidentes, idem leones cruciati diutius aut fluminibus mersi sorbentur,
10    xx,  3, 1 |          lance abrepta defecisse diutius solem pavidae mentes hominum
11    xx,  4, 11|     permissa, et cum ambigeretur diutius qua pergerent via, placuit
12    xx,  5, 10|         imo corde quod tecum non diutius habitabo. ~
13  xxii, 15, 13|          enim nimietate umectans diutius terras culturas moratur
14  xxiv,  4, 20|      dirum. nam cum anceps pugna diutius fervens, sanguine utrimque
15 xxvii,  9, 2 |  cautissimus lacrimosa dispendia diutius ignoravit Afrorum. ~3.
16 xxviii,  1, 1|          anno sexto decimo et eo diutius post Nepotiani exitium,
17 xxviii,  1, 6|           unde morato in itinere diutius successore, progressus ad
18 xxviii,  2, 6|        lege foederis mansuraeque diutius pacis haut aspernanda pignora
19  xxix,  5, 2 |         crebro per suos, accepta diutius occultari, Remigio tunc
20  xxix,  5, 32|                              ubi diutius agens ut antiquus ille Cunctator
21   xxx,  6, 2 |     indultis - quippe eos vexari diutius nec ciborum inopia nec alienum
22  xxxi,  6, 3 |    urgebant. in qua difficultate diutius positi, passim et promiscue