|
XIII.
1.
Eodem tempore diem undecimum kalendarum Novembrium amplissimum Daphnaei
Apollinis fanum, quod Epiphanes Antiochus rex ille condidit iracundus et
saevus, et simulacrum in eo Olympiaci Iovis imitamenti aequiperans
magnitudinem, subita vi flammarum exustum est.
2.
quo tam atroci casu repente consumpto ad id usque imperatorem ira provexit, ut
quaestiones agitari iuberet solito acriores et maiorem ecclesiam Antiochiae
claudi. suspicabatur enim id christianos egisse stimulatos invidia, quod idem
templum inviti videbant ambitioso circumdari peristylio.
3.
ferebatur autem licet rumore levissimo hac ex causa conflagrasse delubrum, quod
Asclepiades philosophus, cuius in actibus Magnenti meminimus, cum visendi
gratia Iuliani peregre ad id suburbanum venisset, deae caelestis argenteum
breve figmentum, quocumque ibat secum solitus efferre, ante pedes statuit
simulacri sublimes, accensisque cereis ex usu cessit, unde medietate noctis
emensa cum nec adesse quisquam potuit nec iuvare, volitantes scintillae
adhaesere materiis vetustissimis, ignesque aridis nutrimentis erecti omne
quicquid contingi potuit, licet ardua discretum celsitudine concremarunt.
4.
eo anno sidere etiam tum instante brumali quarum incessit inopia metuenda, ut
et rivi cassescerent quidam et fontes antehac aquarum copiosis pulsibus
abundantes, sed in integrum postea restituti sunt.
5.
et quartum nonas Decembres, vergente in vesperam die, reliqua Nicomedia
conlapsa est terrae motu, itidemque Nicaeae portio non mediocris.
XIV.
1.
Quae tametsi maestitiam sollicito incuterent principi, residua tamen non contemnebat
urgentia, dum pugnandi tempus ei veniret optatum. inter praecipua tamen et
seria illud agere superfluvm videbatur, quod, nulla probabili ratione suscepta,
popularitatis amore vilitati studebat venalium rerum, quae non numquam secus
quam convenit ordinata inopiam gignere solet et famem.
2.
et Antiochensi ordine id tunc fieri, cum ille iuberet, non posse aperte
monstrante nusquam a proposito declinabat, Galli similis fratris licet
incruentus. quocirca in eos deinceps saeviens ut obtrectatores et contumaces
volumen conposuit invectivum, quod Antiochense vel Misopogonem appellavit,
probra civitatis infensa mente dinumerans addensque veritati conplura: post
quae multa in se facete dicta conperiens, coactus dissimulare pro tempore, ira
sufflabatur interna.
3.
ridebatur enim ut Cercops, homo brevis, humeros extentans angustos et barbam
prae se ferens hircinam, grandiaque incedens tamquam Oti frater et Ephialtis,
quorum proceritatem Homerus in inmensum tollit, itidemque victimarius pro
sacricola dicebatur ad crebritatem hostiarum alludentibus multis, et culpabatur
hinc oportune, cum ostentationis gratia vehens licenter pro sacerdotibus sacra,
stipatusque mulierculis litabat. et quamquam his paribusque de causis
indignaretur, tacens tamen motumque in animi retinens potestate sollemnia
celebrabat.
4.
Denique praestituto feriarum die Casium montem ascendit nemorosum et tereti
ambitu in sublime porrectum, unde secundis galliciniis videtur primo solis
exortus. cumque Iovi faceret rem divinam, repente conspexit quendam humi
prostratum, supplici voce vitam precantem et veniam. interrogantique ei, qui
esset, responsum est praesidalem esse Theodotum Hierapolitanum, qui profectum a
civitate sua Constantium inter honoratos deducens adulando deformiter tamquam
futurum sine dubietate victorem, orabat lacrimas fingens et gemitum ut Iuliani
ad eos mitteret caput perduellis ingrati, specie illa, qua Magnenti circumlatum
meminerat membrum.
5.
quibus auditis accepi inquit, olim hoc dictum imperator relatione multorum, sed
abi securus ad lares, exutus omni metu clementia principis, qui ut prudens
definivit inimicorum minuere numerum augereque amicorum sponte sua contendit ac
libens.
6.
Exin sacrorum perfecto ritu digresso offeruntur rectoris Aegypti scripta, Apim
bovem operosa quaesitum industria tamen post tempus inveniri potuisse
firmantis, quod ut earum regionum existimant incolae faustum et ubertatem
frugum diversaque indicat bona.
7.
Super qua re pauca conveniet expediri. inter animalia antiquis observationibus
consecrata Mnevis et Apis sunt notiora: Mnevis Soli sacratur, super quo nihil
dicitur memorabile; sequens Lunae. est enim Apis bos diversis genitalium
notarum figuris expressus, maximeque omnium corniculantis lunae specie latere
dextro insignis, qui cum post vivendi spatium praestitutum sacro fonte inmersus
e vita abierit - nec enim ultra eum trahere licet aetatem quam secreta librorum
praescribit auctoritas mysticorum - necatur choragio pari bos femina, quae ei
inventa cum notis certis offertur, quo perempto alter cum publico quaeritur
luctu, et si omnibus signis consummatus reperiri potuerit, ducitur Memphim,
urbem frequentem praesentiaque numinis Aesculapii claram.
8.
cumque initiante antistitum numero centum, inductus in thalamum esse coeperit
sacer, coniecturis apertis signa rerum futurarum dicitur demonstrare et
adeuntes quosdam indiciis averti videtur obliquis, ut offerentem cibum
aliquando Germanicum Caesarem, sicut lectum est, aversatus portenderat paulo
post eventura.
|