III.
1.
Nullo itaque post haec repugnante ad recuperandam ire placuit Agrippinam ante
Caesaris in Gallias adventum excisam, per quos tractus nec civitas ulla visitur
nec castellum nisi quod apud Confluentes, locum ita cognominatum ubi amnis
Mosella confunditur Rheno, Rigomagum oppidum est et una prope ipsam Coloniam
turris.
2.
igitur Agrippinam ingressus non ante motus est exinde, quam Francorum regibus furore
mitescente perterritis pacem firmaret rei publicae interim profuturam et urbem
reciperet munitissimam.
3.
quibus vincendi primitiis laetus per Treveros hiematurus apud Senonas oppidum
tunc oportunum abscessit. ubi bellorum inundantium molem umeris suis, quod
dicitur, vehens scindebatur in multiplices curas, ut milites qui a solitis
descivere praesidiis, reducerentur ad loca suspecta et conspiratas gentes in
noxam Romani nominis disiectaret ac provideret, ne alimenta deessent exercitui
per varia discursuro.
IV.
1.
Haec sollicite perpensantem hostilis adgreditur multitudo oppidi capiundi spe
in maius accensa, ideo confidentes quod ei nec Scutarios adesse prodentibus
perfugis didicerant, nec Gentiles, per municipia distributos ut commodius
vescerentur quam antea.
2.
clausa ergo urbe murorumque intuta parte firmata ipse cum armatis die noctuque
inter propugnacula visebatur et pinnas, ira exundante substridens cum erumpere
saepe conatus paucitate praesentis manus impediretur. post tricesimum denique
diem abiere barbari tristes inaniter stulteque cogitasse civitatis obsidium
mussitantes.
3.
at, quod indignitati rerum est adsignandum, periclitanti Caesari distulit
suppetias ferre Marcellus magister equitum agens in stationibus proximis, cum
etiam si civitas absque principe vexaretur opposita multitudine malis
obsidionalibus expediri deberet.
4.
hoc metu solutus efficacissimus Caesar providebat constanti sollicitudine, ut
militum diuturno labori quies succederet aliqua licet brevis ad recreandas
tamen sufficiens vires, quamquam ultima squalentes inopia terrae saepe
vastitatae exigua quaedam victui congrua suggerebant.
5.
verum hoc quoque diligentia curato pervigili, adfusa laetiore spe prosperorum,
sublato animo ad exsequenda plurima consurgebat.
|