|
1. Etsi,
Quirites, non est meae consuetudinis initio dicendi rationem reddere qua de
causa quemque defendam, propterea quod cum omnibus civibus in eorum periculis
semper satis iustam mihi causam necessitudinis esse duxi, tamen in hac
defensione capitis, famae fortunarumque omnium C. Rabiri proponenda ratio
videtur esse offici mei, propterea quod, quae iustissima mihi causa ad hunc
defendendum esse visa est, eadem vobis ad absolvendum debet videri.
2. Nam me
cum amicitiae vetustas, cum dignitas hominis, cum ratio humanitatis, cum meae
vitae perpetua consuetudo ad C. Rabirium defendendum est adhortata, tum vero,
ut id studiosissime facerem, salus rei publicae, consulare officium, consulatus
denique ipse mihi una <a> vobis cum salute rei publicae commendatus
coegit. Non enim C. Rabirium culpa delicti, non invidia vitae, Quirites,
non denique veteres iustae gravesque inimicitiae civium in discrimen capitis
vocaverunt, sed ut illud summum auxilium maiestatis atque imperi quod nobis a
maioribus est traditum de re publica tolleretur, ut nihil posthac auctoritas
senatus, nihil consulare imperium, nihil consensio bonorum contra pestem ac
perniciem civitatis valeret, idcirco in his rebus evertendis unius hominis
senectus, infirmitas solitudoque temptata est.
3.
Quam ob rem si est boni consulis, cum cuncta auxilia rei publicae labefactari
convellique videat, ferre opem patriae, succurrere saluti fortunisque
communibus, implorare civium fidem, suam salutem posteriorem salute communi
ducere, est etiam bonorum et fortium civium, quales vos omnibus rei publicae
temporibus exstitistis, intercludere omnis seditionum vias, munire praesidia rei
publicae, summum in consulibus imperium, summum in senatu consilium putare; ea
qui secutus sit, laude potius et honore quam poena et supplicio dignum
iudicare.
4a.
Quam ob rem labor in hoc defendendo praecipue meus est, studium vero
conservandi hominis commune mihi vobiscum esse debebit.
|