Cap., Par.

 1   2, 5 |       causa agenda, profiterer satis idoneum esse me defensorem,
 2   4, 15| negotia parati, sine quo nihil satis caute, nihil satis callide
 3   4, 15|       nihil satis caute, nihil satis callide posset agi?~16.
 4   5, 18|      neque animi neque consili satis haberet, non putavit esse
 5   7, 40|   constituerint quae nequaquam satis verbis causam et rationem
 6   9, 45|       vero? scire esse armatos satis est ut vim factam probes;
 7   9, 45|   manus eorum incidere non est satis? aspectus armatorum ad vim
 8  11, 53|     oportere. Quid? verbis hoc satis erat cautum? Minime. Quae
 9  11, 56|   tantum loquuntur quantum est satis ad intellegendam voluntatem,
10  18, 81|      esse quae aut comprehendi satis aut caveri aut excipi possit,
11  19, 82|                        Quoniam satis recusavi, venio iam quo
12  21, 87|  genera rerum unum verbum quod satis declararet utrasque res
13  22, 92|       In illa vi cotidiana non satis est posse docere se deiectum,
14  22, 92|     tum deiectum. Ne id quidem satis est, nisi docet ita se possedisse <