|
65. Atque illud in tota
defensione tua mihi maxime mirum videbatur, te dicere iuris consultorum
auctoritati obtemperari non oportere. Quod ego tametsi non nunc primum neque in
hac causa solum audio, tamen admodum mirabar abs te quam ob rem diceretur. Nam
ceteri tum ad istam orationem decurrunt cum se in causa putant habere aequum et
bonum quod defendant; si contra verbis et litteris et, ut dici solet, summo
iure contenditur, solent eius modi iniquitati aequi et boni nomen dignitatemque
opponere. Tum illud quod dicitur, 'sive nive,' inrident, tum aucupia verborum
et litterarum tendiculas in invidiam vocant, tum vociferantur ex aequo et bono,
non ex callido versutoque iure rem iudicari oportere; scriptum sequi
calumniatoris esse bonique iudicis voluntatem scriptoris auctoritatemque
defendere.
66. In ista vero causa cum
tu sis is qui te verbo litteraque defendas, cum tuae sint hae partes: 'unde
deiectus es? an inde quo prohibitus es accedere? reiectus es, non deiectus,'
cum tua sit haec oratio: 'fateor me homines coegisse, fateor armasse, fateor
tibi mortem esse minitatum, fateor hoc interdicto praetoris vindicari, si
voluntas et aequitas valeat; sed ego invenio in interdicto verbum unum ubi
delitiscam: non deieci te ex eo loco quem in locum prohibui ne venires' -- in
ista defensione accusas eos qui consuluntur, quod aequitatis censeant rationem,
non verbi haberi oportere?
|