|
82. Quoniam satis recusavi,
venio iam quo vocas. Quaero abs te simne deiectus, non de Fulciniano fundo;
neque enim praetor, 'si ex eo fundo essem deiectus,' ita me restitui iussit,
sed 'eo unde deiectus essem.' Sum ex proximo vicini fundo deiectus, qua adibam
ad istum fundum, sum de via, sum certe alicunde, sive de privato sive de
publico; eo restitui sum iussus. Restituisse te dixti; nego me ex decreto
praetoris restitutum esse. Quid ad haec dicimus? Aut tuo, quem ad modum
dicitur, gladio aut nostro defensio tua conficiatur necesse est.
83. Si ad interdicti
sententiam confugis et, de quo fundo actum sit tum cum Aebutius restituere
iubebatur, id quaerendum esse dicis neque aequitatem rei verbi laqueo capi
putas oportere, in meis castris praesidiisque versaris; mea, mea est ista
defensio, ego hoc vociferor, ego omnis homines deosque testor, cum maiores vim
armatam nulla iuris defensione texerint, non vestigium eius qui deiectus sit,
sed factum illius qui deiecerit, in iudicium venire; deiectum esse qui fugatus
sit, vim esse factam cui periculum mortis sit iniectum.
84. Sin hunc locum fugis et
reformidas et me ex hoc, ut ita dicam, campo aequitatis ad istas verborum
angustias et ad omnis litterarum angulos revocas, in eis ipsis intercludere
insidiis quas mihi conaris opponere. 'Non deieci, sed reieci.' Peracutum hoc
tibi videtur, hic est mucro defensionis tuae; in eum ipsum causa tua incurrat
necesse est. Ego enim tibi refero: si non sum ex eo loco deiectus quo prohibitus
sum accedere, at ex eo sum deiectus quo accessi, unde fugi. Si praetor non
distinxit locum quo me restitui iuberet, et restitui iussit, non sum ex decreto
restitutus.
|