|
101. Non me praeterit,
recuperatores, tametsi de hoc iure permulta praetereo, tamen me longius esse
prolapsum quam ratio vestri iudici postularit. Verum id feci, non quo vos hanc
in hac causa defensionem desiderare arbitrarer, sed ut omnes intellegerent nec
ademptam cuiquam civitatem esse neque adimi posse. Hoc cum eos scire volui quibus
Sulla voluit iniuriam facere, tum omnis ceteros novos veteresque civis. Neque enim
ratio adferri potest cur, si cuiquam novo civi potuerit adimi civitas, non
omnibus patriciis, omnibus antiquissimis civibus possit.
102. Nam
ad hanc quidem causam nihil hoc pertinuisse primum ex eo intellegi potest quod
vos <ea> de re iudicare non debetis; deinde quod Sulla ipse ita tulit de
civitate ut non sustulerit horum nexa atque hereditates. Iubet enim eodem iure
esse quo fuerint Ariminenses; quos quis ignorat duodecim coloniarum fuisse et a
civibus Romanis hereditates capere potuisse? Quod si adimi civitas A. Caecinae
lege potuisset, magis illam rationem tamen omnes boni quaereremus, quem ad
modum spectatissimum pudentissimumque hominem, summo consilio, summa virtute,
summa auctoritate domestica praeditum, levatum iniuria civem retinere possemus,
quam uti nunc, cum de iure civitatis nihil potuerit deperdere, quisquam
exsistat nisi tui, Sexte, similis et stultitia et impudentia qui huic civitatem
ademptam esse dicat.
103. Qui
quoniam, recuperatores, suum ius non deseruit neque quicquam illius audaciae
petulantiaeque concessit, de reliquo iam communem causam populique
<Romani> ius in vestra fide ac religione deponit. Is homo est, ita se
probatum vobis vestrique similibus semper voluit ut id non minus in hac causa
laborarit ne inique contendere aliquid quam ne dissolute relinquere videretur,
nec minus vereretur ne contemnere Aebutium quam ne ab eo contemptus esse
existimaretur.
|