|
1. Si
quis antea, iudices, mirabatur quid esset quod, pro tantis opibus rei publicae
tantaque dignitate imperi, nequaquam satis multi cives forti et magno animo
invenirentur qui auderent se et salutem suam in discrimen offerre pro statu
civitatis et pro communi libertate, ex hoc tempore miretur potius si quem bonum
et fortem civem viderit, quam si quem aut timidum aut sibi potius quam rei
publicae consulentem. nam ut omittatis de unius cuiusque casu cogitando
recordari, uno aspectu intueri potestis eos qui cum senatu, cum bonis omnibus,
rem publicam adflictam excitarint et latrocinio domestico liberarint, maestos
sordidatos reos, de capite, de fama, de civitate, de fortunis, de liberis
dimicantis; eos autem qui omnia divina et humana violarint vexarint
perturbarint everterint, non solum alacris laetosque volitare, sed etiam
fortissimis atque optimis civibus periculum moliri, de se nihil timere.
2. in quo
cum multa sunt indigna, tum nihil minus est ferendum quam quod iam non per
latrones suos, non per homines egestate et scelere perditos, sed per vos nobis,
per optimos viros optimis civibus periculum inferre conantur, et quos
lapidibus, quos ferro, quos facibus, quos vi manu copiis delere non potuerunt,
hos vestra auctoritate, vestra religione, vestris sententiis se oppressuros
arbitrantur. ego autem, iudices, qua voce mihi in agendis gratiis commemorandoque
eorum qui de me optime meriti sunt beneficio esse utendum putabam, ea nunc uti
cogor in eorum periculis depellendis, (ut) iis potissimum vox haec serviat
quorum opera et mihi et vobis et populo Romano restituta est.
|