67. hic
aliquando, serius quam ipse vellet, Cn. Pompeius invitissimis iis qui mentem
optimi ac fortissimi viri suis consiliis fictisque terroribus a defensione meae
salutis averterant, excitavit illam suam non sopitam, sed suspicione aliqua
retardatam consuetudinem rei publicae bene gerendae. non est passus ille vir,
qui sceleratissimos civis, qui acerrimos hostis, qui maximas nationes, qui
reges, qui gentis feras atque inauditas, qui praedonum infinitam manum, qui
etiam servitia virtute victoriaque domuisset, qui omnibus bellis terra marique
compressis imperium populi Romani orbis terrarum terminis definisset, rem
publicam everti scelere paucorum, quam ipse non solum consiliis sed etiam
sanguine suo saepe servasset: accessit ad causam publicam, restitit auctoritate
sua reliquis rebus, questus est de praeteritis. fieri quaedam ad meliorem spem
inclinatio visa est.
68.
decrevit senatus frequens de meo reditu Kalendis Iuniis, dissentiente nullo,
referente L. Ninnio, cuius in mea causa numquam fides virtusque contremuit. intercessit
Ligus iste nescio qui, additamentum inimicorum meorum. res erat et causa nostra
eo iam loci ut erigere oculos et vivere videretur. quisquis erat qui aliquam
partem in meo luctu sceleris Clodiani attigisset, quocumque venerat, quod
iudicium cumque subierat, damnabatur: inveniebatur nemo qui se suffragium de me
tulisse confiteretur. decesserat ex Asia frater meus magno squalore, sed multo
etiam maiore maerore. huic ad urbem venienti tota obviam civitas cum lacrimis
gemituque processerat. loquebatur liberius senatus; concurrebant equites
Romani; Piso ille, gener meus, cui fructum pietatis suae neque ex me neque a
populo Romano ferre licuit, a propinquo suo socerum suum flagitabat; omnia
senatus reiciebat, nisi de me primum consules rettulissent.