[29] X.
Haec ego non dicerem, Tubero, si aut uos constantiae uestrae aut Caesarem
benefici sui paeniteret. Nunc quaero utrum uestras iniurias an rei publicae
persequamini? Si rei publicae, quid de uestra in illa causa perseuerantia
respondebitis? Si uestras, uidete ne erretis qui Caesarem uestris inimicis
iratum fore putetis, cum ignouerit suis. Itaque num tibi uideor in causa Ligari
esse occupatus, num de eius facto dicere? Quidquid dixi, ad unam summam referri
uolo uel humanitatis uel clementiae uel misericordiae tuae
[30] Causas, Caesar, egi
multas, equidem tecum, dum te in foro tenuit ratio honorum tuorum, certe
numquam hoc modo: "Ignoscite, iudices, errauit, lapsus est, non putauit,
si umquam posthac...". Ad parentem sic agi solet; ad iudices: "Non
fecit, non cogitauit; falsi testes, fictum crimen". Dic te, Caesar, de
facto Ligari iudicem esse, quibus in praesidiis fuerit quaere; taceo, ne haec
quidem colligo quae fortasse ualerent etiam apud iudicem: "Legatus ante
bellum profectus, relictus in pace, bello oppressus, in eo ipso non acerbus,
totus animo et studio tuus". Ad iudicem sic, sed ego apud parentem loquor:
"Erraui, temere feci, paenitet; ad clementiam tuam confugio, delicti
ueniam peto, ut ignoscatur oro". Si nemo impetrauit, adroganter; si
plurimi, tu idem fer opem qui spem dedisti.
[31] An sperandi de
Ligario causa non erit, cum mihi apud te locus sit etiam pro altero deprecandi?
Quamquam nec in hac oratione spes est posita causae nec in eorum studiis qui a
te pro Ligario petunt tui necessarii.
|