Lib. Cap. Par.

 1      II,    3,  16|          venirent agro appellati. Appius inter patres lectus, haud
 2      II,    3,  23|          ipsos satis conveniebat. Appius, vehementis ingenii vir,
 3      II,    3,  27|          senatus exspectabat, cum Appius et insita superbia animo
 4      II,    3,  27|        abeunt, Servilius neutris, Appius patribus mire gratus.~ ~
 5      II,    3,  30|  officientque publicis consiliis, Appius vicit, ac prope fuit ut
 6      II,    5,  56|           Laetorius iubet. Consul Appius negare ius esse tribuno
 7      II,    5,  56|          fieret. Sustinebat tamen Appius pertinacia tantam tempestatem,
 8      II,    5,  57|          ut incolumis sit quaeri. Appius contra testari deos atque
 9     III,    2,  15|       belli. Servos ad libertatem Appius Herdonius ex Capitolio vocabat:
10     III,    3,  19|        fuit, minus supplicii quam Appius Herdonius meruit? Plus hercule
11     III,    6,  41|          eorum cessuros esse. Tum Appius iam prope esse ratus ut
12     III,    6,  44|         adultam forma excellentem Appius amore amens pretio ac spe
13     III,    6,  45|                                   Appius decreto praefatur quam libertati
14     III,    6,  46|          tamen processum est, cum Appius non Verginiam defendi ab
15     III,    6,  46|          spondentibus propinquis. Appius paulisper moratus ne eius
16     III,    6,  47|        quae omnia obstinato animo Appius - tanta vis amentiae verius
17     III,    6,  47|        respondendi daretur locus, Appius interfatur. Quem decreto
18     III,    7, 48b|        atrox facinus orto excitus Appius comprehendi Verginium iubet.
19     III,    7,  49| occasionem repetendae libertatis. Appius nunc vocari Icilium, nunc
20     III,    7,  49|  multitudine fasces. In contionem Appius escendit: sequuntur Horatius
21     III,    7,  49|       iubebat, cum fractis animis Appius, vitae metuens, in domum
22     III,    7,  54|            haud quicquam abnuere: Appius truci ingenio et invidia
23     III,    8,  56|       Appio Verginius dixisset et Appius stipatus patriciis iuvenibus
24     III,    8,  56|         Nec in tribunicio auxilio Appius nec in iudicio populi ullam
25     III,    8,  58|  priusquam prodicta dies adesset, Appius mortem sibi conscivit. Subinde
26       V,    1,   7|         etiam in contionibus erat Appius tribunis plebis, cum subito,
27      IX,    6,  29|        magistratu se abdicaverat, Appius iam inde antiquitus insitam
28      IX,    7,  33|           censor fuisses." negare Appius interrogationem tribuni
29       X,    2,  19|         visus esset, cavillansque Appius sibi acceptum referre diceret
30       X,    2,  19|          concurrit Volumnius quam Appius ad hostem perveniret; itaque
31       X,    2,  19|          Appio occurrere. Dicitur Appius in medio pugnae discrimine,
32       X,    2,  19|       ipse portae signa inferret, Appius Bellonam victricem identidem
33       X,    3,  25|           inde die castra mota et Appius praetor Romam dimissus.
34       X,    4,  31|       Caiatiam omnes considunt et Appius Volumniusque castra coniungunt.
35   XXIII,    6,  41|        portas Romanis clauserunt; Appius magno conatu nulla re gesta
36    XXIV,    4,  27|  Syracusas criminabantur. ut vero Appius naves ad ostium portus,
37    XXVI,    1,   5|           Campanos facile a vallo Appius arcebat: maior vis ab altera
38    XXVI,    2,  15|     durior sententia erat. itaque Appius Romam ad senatum arbitrium
39    XXVI,    2,  15|           cum digressi essent, et Appius quamvis ferociter loquentem
40   XXXVI,    2,  10|         suos receperunt se fines. Appius etsi, cuius rei causa missus
41   XXXIX,    3,  32|           turbata, donec pervicit Appius, ut deiecto Fabio fratrem
42   XXXIX,    3,  34|       adversus se ausurum. negare Appius rem evidentem pro dubia
43   XXXIX,    3,  36|         hiscere quisquam audebat. Appius ea, quae apud senatum questi
44   XXXIX,    3,  36|        Lycurgi sublatam. haec cum Appius dixisset, Lycortas, et quia
45   XXXIX,    3,  37|     tenere Romanos non posse. tum Appius suadere se magnopere Achaeis
46   XLIII,    1,  10|         moratus quidem in castris Appius, ut suos dissipatos fuga
47   XLIII,    2,  23|       occidit, ad ducentos cepit. Appius superatis angustiis in campo,
48   XLIII,    2,  23|          exercitu inferri possit. Appius nequiquam in his locis terens