Lib. Cap. Par.

 1       I,    9,  59|             castissimum ante regiam iniuriam sanguinem iuro, vosque,
 2     III,    5,  36|        praesentis modo temporis eos iniuriam conspirasse, sed foedus
 3     III,    6,  45|         dicatur promittat. Adversus iniuriam decreti cum multi magis
 4     III,    7,  53|       civitate vivit, nec inferendo iniuriam nec patiendo. Etiam si quando
 5     III,    8,  56|   appellatio provocatioque adversus iniuriam magistratuum ostentata tantum
 6     III,    9,  65|    metuendos ultro se efficiunt, et iniuriam ab nobis repulsam, tamquam
 7      IV,    1,   1|         patres Ardeatium populum ob iniuriam agri abiudicati descisse,
 8      IV,    2,  10|      redactis composuit; demptamque iniuriam iudicii tanto beneficio
 9      IV,    6,  51|             legis quae possesso per iniuriam agro publico patres pellebat;
10       V,    3,  16|           enim passuros inultam eam iniuriam Romanos ne novo bello se
11       V,    6, 35b|           Gallis ne a quibus nullam iniuriam accepissent socios populi
12     VII,    5,  30|          Nec enim nunc, quia dolent iniuriam acceptam Samnites sed quia
13    VIII,    5,  28|         victum eo die ob impotentem iniuriam unius ingens vinculum fidei
14    VIII,    5,  33| conquereretur apud patres vim atque iniuriam dictatoris, repente strepitus
15       X,    2,  11|        fidem accipiant et vim atque iniuriam ab se Samnitium arceant;
16       X,    3,  23|         plebeiis matronis conquesta iniuriam patriciarum, "hanc ego aram"
17       X,    3,  24|          futurum. P. Decius senatus iniuriam querebatur: quoad potuerint,
18     XXI,    2,  20|         esse neque Carthaginiensium iniuriam ob quae aut pro Romanis
19    XXII,    4,  26|             populi in se saevientis iniuriam tulit; acceptisque in ipso
20    XXII,    8,  59|             conferam nos cum illis, iniuriam nomini Romano faciam. Illud
21   XXIII,    1,   6|        solum ab Romanis quondam per iniuriam ademptum reciperare sed
22    XXVI,    4,  25|              qui adversus vim atque iniuriam Aetolorum pro patria pugnantes
23    XXVI,    5,  29|      iniquum fuerit, quanto maiorem iniuriam, immo contumeliam esse,
24   XXVII,    7,  34|         sermonibus praebuit indigno iniuriam a populo factam magnoque
25    XXIX,    1,   1|            pertinaces ad obtinendam iniuriam redditis suas res Syracusanis
26    XXIX,    2,   9|            nimis leviter latam suam iniuriam ratus nec quemquam aestimare
27     XXX,    4,  25|             exierat; eo indigniorem iniuriam ratus Scipio ab iis qui
28   XXXII,    2,  10|           qui prior arma intulisset iniuriam ortam, nec Philippum ab
29   XXXIV,    1,   3|       rogetur recusant, non ius sed iniuriam deprecantur: immo ut quam
30 XXXVIII,    3,  24|      haudquaquam muliebre esset, et iniuriam corporis et ultionem violatae
31 XXXVIII,    6,  56|           hanc unam impotentem eius iniuriam invidia onerat, ut increpando,
32   XXXIX,    2,  26|        levium et inutilium sociorum iniuriam eos facturos. nec enim ullius
33     XLI,    2,   8|          sociis, alii populo Romano iniuriam faciebant. nam et ne stirpem
34    XLII,    2,  21|            occidisse; propter cuius iniuriam belli ceteri quoque Ligurum
35    XLII,    2,  24|            ut in pace eriperent per iniuriam, quae iure belli non ademissent.
36    XLII,    2,  26|          sociis suis non abstineret iniuriam. in hanc legationem missi
37    XLII,    3,  42|            unusquilibet militis mei iniuriam; non recusabo, quin simulato
38    XLII,    4, 43b|            Boeotarcharum victa pars iniuriam persequens coacta multitudine
39    XLII,    4,  50|    conveniat, fratri adfectanti per iniuriam regnum summa vi restitisse,
40     XLV,    3,  31|             est, quam utra fecisset iniuriam aut accepisset; noxa liberati