Lib. Cap. Par.

 1       I,    5,  26|        volgus iudicii ac secundum iudicium supplicii auctor esset,
 2      II,    3,  27|       quia non dubium erat populi iudicium, nisi aegre victa pertinacia
 3      II,    5,  41|     domesticum sive publicum fuit iudicium, damnatur Servio Cornelio
 4      II,    5,  52|       mutaverant animum - profuit iudicium.~ ~53.
 5      II,    5,  61|          lege agraria tum propter iudicium Ap. Claudi, cui acerrimo
 6      II,    5,  61|         tam invisus plebi reus ad iudicium vocatus populi est, plenus
 7      II,    5,  61|        tribunos et plebem et suum iudicium pro nihilo habebat. Illum
 8     III,    2,  12|         querentes atroci responso iudicium suum praeferebant.~ ~13.
 9     III,    2,  13|          de quo futurum propediem iudicium, eum indemnatum indicta
10     III,    2,  14|                               Hoc iudicium et promulgata lex exercuit
11     III,    3,  24|           Volscio iudicem. Cum ad iudicium ire non auderet, omnes eae
12     III,    3,  25|           consules legem, tribuni iudicium de Volscio impediebant;
13     III,    8,  56|    postulare ut dicere liceat, ut iudicium populi Romani experiri.
14     III,    9,  71|          domi de finibus sociorum iudicium populi deformavit. Aricini
15      IV,    1,  7a|           Ab senatu responsum est iudicium populi rescindi ab senatu
16      IV,    5,  42|  potestatem esse dicerent, nec se iudicium populi tollere aut velle
17       V,    2,  11| praedamnatosque, venire ad populi iudicium et existimare defunctos
18      VI,    3,  20|          obstinatis animis triste iudicium invisumque etiam iudicibus
19    VIII,    5,  33|   exercitus tui, fugienti senatus iudicium, iudicem fero, qui certe
20    VIII,    5,  34|       tribunos, sed pravum populi iudicium nequiquam posteros accusaturos,
21    VIII,    6, 37b|      Flavia rogatione populi fuit iudicium. M. Flavius tribunus plebis
22       X,    5,  46|           ut fama ferebat, populi iudicium; iactarique magis quam peragi
23   XXIII,    3,  23|   iussurum, ne penes unum hominem iudicium arbitriumque de fama ac
24     XXV,    1,   4|        postea principes civitatis iudicium de se populi passos; Postumium
25    XXIX,    3,  14|         iam esse. haud parvae rei iudicium senatum tenebat qui vir
26    XXIX,    4,  22|         prius in vinclis est quam iudicium de eo populi perficeretur.~
27     XXX,    2,  14|    senatus populique Romani de ea iudicium atque arbitrium esse quae
28  XXXIII,    5,  42|        multos pecuarios ad populi iudicium adduxerunt: tres ex his
29 XXXVIII,    6,  52|           dicendam arguerent, qua iudicium et tribunos plebis et contionem
30 XXXVIII,    6,  55|   accensus, priusquam de Scipione iudicium fieret, absoluti sunt, Scipio
31 XXXVIII,    6,  60|           et senatus consultum et iudicium de L. Scipione factum recitavit;
32 XXXVIII,    6,  60|         civitate videretur factum iudicium. In bona deinde L. Scipionis
33   XXXIX,    4,  40|        Galbam ad populi adduxerit iudicium.~ ~41a.
34      XL,    1,   9|          obstat vero etiam patris iudicium. haec transcendere nisi
35    XLII,    3,  31|     praetorumque in iis faciendis iudicium arbitriumque esset. inter
36   XLIII,    2,  16|     quominus primo quoque tempore iudicium de se populus faceret, in
37   XLIII,    2,  16|    publici negotii gesturos, quam iudicium populi de se factum esset.
38     XLV,    1,   5|          Perseus sevocato Evandro iudicium subeundi nullo pacto auctor
39     XLV,    2,  24|          nostrum aliquod de nobis iudicium, quo numquam iudicabimus