Lib. Cap. Par.

 1       I,    3,  11|          ut parentibus earum det veniam et in civitatem accipiat:
 2      II,    3,  18|         dictatorem senatumque ut veniam erroris hominibus adulescentibus
 3     III,    1,   7|       crinibus templa verrentes, veniam irarum caelestium finemque
 4     III,    2,  12|          cumularet invidiam, sed veniam errori atque adulescentiae
 5      VI,    4,  23|          duceret: aetati suae se veniam etiam petere ne in prima
 6     VII,    3,  20|      iubebat ad petendam erroris veniam. Legati senatum cum adissent,
 7    VIII,    2,   9|       Manes, vos precor veneror, veniam peto feroque, uti populo
 8    VIII,    5,  35|          dictatorem insistunt ut veniam errori humano, veniam adulescentiae
 9    VIII,    5,  35|         ut veniam errori humano, veniam adulescentiae Q. Fabi daret;
10    VIII,    5,  35|    fuisset quo fuit L. Papirius, veniam dedisset. mecum, ut voles,
11    VIII,    5,  35|     negasset, eius populo Romano veniam dedisset.~ ~36.
12    VIII,    6, 37b|    itaque misericordia ad poenae veniam impetrandam quam causa ad
13     XXI,    5,  41|    certamine Carthaginem delere; veniam dedimus precantibus, emisimus
14   XXIII,    1,   8|           adfero, pater, quo non veniam solum peccati, quod defecimus
15    XXIV,    4,  22|         primum cunctationis suae veniam petivit: se enim clausas
16    XXVI,    5,  32|      calamitatis causa dixissent veniam eis daret, et in fidem clientelamque
17    XXVI,    8,  50|       animum nostrum occupasset, veniam mihi dari sponsam impensius
18   XXVII,    3,  13|     decus.' clamor inde ortus ut veniam eius diei daret: ubi vellet
19   XXVII,    3,  13|       victores potius quam victi veniam impetretis quam petitis.'
20    XXIX,    3,  12|  facerent darentque eam Epirotis veniam. P. Sempronius condiciones
21     XXX,    2,  12|     Syphacem hinc miserunt, hanc veniam supplici des ut ipse quodcumque
22     XXX,    3,  16|      potentiaeque eius fautores. veniam civitati petebant civium
23     XXX,    5,  30|        inermis ad pacem petendam veniam. optimum quidem fuerat eam
24   XXXII,    3,  16|     oratores extemplo ad Attalum veniam fidemque eius petentes miserunt.
25  XXXIII,    2,  11| cecidissent, re vera ad petendam veniam legatis mittendis. utrumque
26    XXXV,    2,  19|       vires, ubi arma esse sciam veniam, toto orbe terrarum quaerens
27   XXXVI,    1,   7|    habeant, eodem ad impetrandam veniam utantur, simul ac Romanum
28   XXXVI,    5,  35|         responsum datum est, quo veniam impetrasse, non causam probasse
29  XXXVII,    6,  49| confitendo seu culpae seu errori veniam supplices peterent, orsi
30  XXXVII,    7,  55|       sunt. ii vulgato petentium veniam more errorem fassi regis
31 XXXVIII,    2,  13|          esse, in urbem compulsi veniam erroris petebant, dedere
32 XXXVIII,    4,  37|      rege Cappadocum venerunt ad veniam petendam luendamque pecunia
33 XXXVIII,    5,  49|        vos quam vellem fatigavi, veniam a vobis petitam impetratamque
34   XXXIX,    1,  12|          alio, ac per se fatenti veniam aut gratiam fore; eum sibi
35      XL,    1,  15|         adulescentiae, te errori veniam impetrare meo. ubi praesidium
36    XLII,    3,  29|          et apud Persea victorem veniam per sororem impetrabilem
37   XLIII,    1,   4|     poenam ipsi obtulissent, cum veniam dedisset praetor, profectus