Lib. Cap. Par.

 1     III,    3,  23|         Qua postquam ventum ad extremum est, inermes nudique omnes
 2     III,    3,  24|     tribunos; at illi - etenim extremum anni iam erat, - quartum
 3    VIII,    5,  32|    deformatam victoriam; ne ad extremum finem supplicii tenderet
 4      IX,    2,   8|   ullam meritos esse, neque ad extremum, cum sacrosancti essent,
 5     XXI,    1,   8|   cetera tereti praeterquam ad extremum unde ferrum exstabat; id,
 6     XXI,    4,  34|  clades fuerit. Tunc quoque ad extremum periculi ac prope perniciem
 7     XXI,    6,  52|        sequentesque, cumque ad extremum aequassent certamen, maior
 8    XXII,    4,  23|     senatus auctoritas est, ad extremum haud ambigue in maximam
 9   XXIII,    1,   2|       improbus homo sed non ad extremum perditus, cum mallet incolumi
10   XXIII,    1,   5|    quod leges vestras, quod ad extremum, id quod ante Cannensem
11    XXVI,    2,  13|    saepe trucidati ac prope ad extremum castris exuti. sed omitto
12    XXVI,    3,  17|      levia tamen proelia inter extremum Punicum agmen praecursoresque
13    XXVI,    7,  41|      fuga emensus Hannibal, in extremum angulum agri Bruttii compulsus
14   XXVII,    7,  40|      provinciam perveniret per extremum finem agri Larinatis ducentem
15   XXVII,    8,  51|    latius tueri non poterat in extremum Italiae angulum Bruttios
16  XXVIII,    7,  37|       hibernaturum se - et iam extremum autumni erat - censebat.
17    XXIX,    6,  35|        haec in Africa usque ad extremum autumni gesta.~ ~36a.
18   XXXII,    5,  32|         Inter hos Romanus <ad> extremum litus progressus, cum rex
19   XXXII,    5,  35|    militum ceteris submotis ad extremum litus processit: rex cum
20   XXXIV,    1,   3|     extorquere et exaequari ad extremum viris patiemini, tolerabiles
21   XXXIV,    3,  28|  hostem adgrederetur. postquam extremum agmen praeteriit, tum ab
22   XXXIV,    4,  41|        expectasset, coactum ad extremum acie confligere impetu in
23   XXXVI,    4,  28|     victoris compositam ita ad extremum finivit, ut diceret Aetolos
24  XXXVII,    6,  40| sagittarii his adiuncti erant. extremum cornu claudebant quattuor
25  XXXVII,    7,  53|  perpetua et constanti fide ad extremum vitae finem perduxit; nec
26 XXXVIII,    6,  58|   illis gentibus dedissent, ad extremum ambo pro republica mortem
27      XL,    2, 16b|      Ligurum duo milia fere ad extremum finem provinciae Galliae,
28     XLI,    1,   2|    auctoritate nec precibus ad extremum valuisset. unus remansit
29     XLI,    2,  10|   socium collegae fecisset, ad extremum utrumque decedere provincia
30    XLII,    2,  23|       tutarentur bello; vel ad extremum, si gratia plus quam veritas
31    XLII,    4,  48|  Italiae supervectus Calabriae extremum promunturium [in] Ionio
32    XLII,    4,  50|  singula concedendo nudatus ad extremum opibus extorrisque regno
33   XLIII,    2,  16|    eius futurum. Adeo tamen ad extremum spei venit reus, ut octo
34    XLIV,    1,   5|     pontem; cuius priusquam in extremum procederet, succisis asseribus