Lib. Cap. Par.

 1      II,    5,  50|               loco neque tempore ullo crederent sustineri posse. Haec spes
 2     III,    2,  14|           exsilio prope perlatam esse crederent legem, et quod ad seniores
 3      IV,    6,  60|              prosperum fore quam ipsi crederent. Consilium specie prima
 4       V,    3,  14|              praetereundi verecundiam crederent fore, nihilo minus ipsi
 5       V,    4,  28|           perlatus, cum castra Romana crederent oppugnari, tantum iniecit
 6      VI,    1,   2|             Gallis Romanam iuventutem crederent, ad bellum profectis tantum
 7      VI,    5,  37|             militum creatum esse? qui crederent duobus nunc in locis sua
 8      IX,    2,   8|          incessit homines ut modo vix crederent illum eundem esse Sp. Postumium
 9      IX,    2, 12a|           simul rebellasse et vicisse crederent Romanum.~ ~
10      IX,    8,  43|            consulares exercitus nihil crederent superesse spei, advenientem
11     XXI,    1,   1|          Poenis quod superbe avareque crederent imperitatum victis esse.
12     XXI,    6, 57a|               ut iam ad urbem Romanam crederent infestis signis hostem venturum
13    XXII,    4,  30|               eadem gente bellum esse crederent cuius terribilem [eam] famam
14    XXII,    5,  32|         Romanum. Si quam opem in sese crederent, eodem studio fuisse oblaturos.
15    XXIV,    6,  45|            magis quam avaritiae datum crederent homines, crudelitatem quoque
16    XXVI,    1,   3|              haud vanum timorem ducis crederent terga dedisse, tanta ira
17    XXVI,    3,  18|               se tanto imperio dignos crederent nomina profiterentur; quae
18   XXVII,    4,  17|               ibi esse ubi ius ac fas crederent coli; ad deos quoque confugere
19   XXVII,    5,  26|               aestatem posse consules crederent, nihilo minus oppugnari
20   XXVII,    6, 28b|           potitum: ne quibus litteris crederent nomine Marcelli compositis.
21   XXVII,    7,  34|              priore consulatu alterum crederent? haec taliaque arguentem
22    XXIX,    4,  22| universarumque rerum incussa ut satis crederent aut illo duce atque exercitu
23     XXX,    2,  7b|              omissa Utica Carthaginem crederent extemplo Scipionem obsessurum.
24     XXX,    6,  37|             deos et ius iurandum esse crederent, condiciones pacis dictae
25  XXXIII,    3,  28|          pertinere ad illos semiviros crederent, multaque in eam partem
26    XXXV,    2,  17|         iniusta imperandi fieri, nisi crederent Persas, cum aquam terramque
27    XXXV,    4,  35|            opinione praecipere posset crederent missos esse: quidquid Alexamenum
28      XL,    4,  42|          petere Gentium ab senatu, ne crederent confictis criminibus in
29     XLI,    3,  23|               eo verti salutem gentis crederent, si cum Romanis inviolatum
30    XLII,    2,  24|            inimicis criminantibus se <crederent>, quem ob nullam aliam causam
31     XLV,    2,  18|               populi Romani habere se crederent et, si quando bellum cum