Lib. Cap. Par.

 1       I,    3,   9|         liberum fore; mollirent modo iras et, quibus fors corpora
 2       I,    3,  13|             infestas acies, dirimere iras, hinc patres, hinc viros
 3       I,    3,  13|        conubii piget, in nos vertite iras; nos causa belli, nos volnerum
 4       I,    5,  30|            Inde ob residuas bellorum iras maxime sollicitatis ad defectionem
 5      II,    3,  17|            veniit. Consules magis ob iras graviter ultas quam ob magnitudinem
 6      II,    3,  23|            quidem maiestas coerceret iras hominum, cum incerti morando
 7      II,    5,  45|             forsitan ipsum leniturum iras sanitatemque animis allaturum.
 8     III,    2,  14|       Caesonis sodalium fuit, auxere iras in plebem, non minuerunt
 9     III,    6,  40|      certamine magnas excitari ferme iras; earum eventum se horrere.
10      IV,    2,   9|         morbive quaeque alia in deum iras velut ultima publicorum
11      IV,    5, 44a|            fieri non posset, flexere iras in C. Sempronium, patruelem
12       V,    2,  12|    contagione turbarentur. Inter has iras plebis in patres cum tribuni
13       V,    5, 29b| contionabundus in dies magis augebat iras hominum:~ ~30.
14     VII,    6,  40|              omnibus memoria patriae iras permulsit. Nondum erant
15    VIII,    5,  30|             est, sed in rabiem atque iras imperatorum vertit. namque
16    VIII,    5,  33|              mitigavere, quae deorum iras placant, tribunos plebis
17      IX,    1,   1|            confugiam et precabor, ut iras suas vertant in eos quibus
18      IX,    2,   9|              in haec ferrum, in haec iras acuant. Quod ad tribunos
19       X,    3,  28|        cruorem, caelestium inferorum iras, contacturum funebribus
20     XXI,    3,  25|           veteres in populum Romanum iras quam quod nuper circa Padum
21    XXIV,    4,  31|            erant narrando concitaret iras hominum.~ ~32.
22  XXVIII,    5,  21|              Scipio vellet ac sedare iras, negatum id ambo dicere
23    XXIX,    4, 16b|              ambitio aut neglegentia iras hominum inritavit. decem
24  XXXIII,    2,  16|    multitudini et aut eo ipso lenire iras aut pati quod casus tulisset.
25    XXXV,    2,  18|          teneantur, ingentes iam diu iras eum in pectore voluere.
26      XL,    1,   8|            animum subibat deflagrare iras vestras, purgari suspiciones
27      XL,    3,  27|   quibuscumque irritamentis poterat, iras militum acuebat, nunc fraudem
28     XLI,    3,  25|           discussa res veteres etiam iras excitavit. exulibus Hypataeis,
29    XLIV,    2,  14|       inducere in animum, ut finiant iras, se quoque ingratia reconciliatae