Lib. Cap. Par.

 1      II,    5,  48|    Veiente hoste clades accepta temeritate alterius consulis, actumque
 2      II,    5,  51| occidione occisi. Ita oppressum temeritate felici Veiens bellum.~ ~
 3       V,    6,  37|       quaesivit. Tribuni quorum temeritate bellum contractum erat summae
 4      VI,    4,  22|      esset et publice, quod rem temeritate eius prolapsam restituit
 5      VI,    5,  30|      ducibus utrobique proditae temeritate atque inscitia res; quidquid
 6     VII,    6, 37b|   inrumpendum; transactumque ea temeritate bellum foret, ni duces continuissent
 7    VIII,    5,  25|     esset quam qua stultitia et temeritate de officio decessum. conlaudatus
 8    VIII,    5,  33|    atrociorem fuisse in eos qui temeritate atque inscitia exercitus
 9      IX,    1,   5|       abstinerent manus, quorum temeritate in eum locum deducti essent,
10      IX,    8,  38|      Caudinas memorabant: eadem temeritate avidam ulteriorum semper
11       X,    5,  42|  integri quicquam esse, quoniam temeritate paucorum magnae rei parta
12    XXII,    2,   9|  neglegentia caerimoniarum quam temeritate atque inscitia peccatum
13    XXII,    4,  23|      utique postquam absente eo temeritate magistri equitum laeto verius
14     XXV,    4,  19|        futuri dedecoris, si sua temeritate contractae cladi superesset,
15     XXV,    4,  20|         socios; sed prospero ex temeritate unius Romani ducis successu
16     XXV,    4,  21|  fortuito tractus. itaque eadem temeritate qua processum in aciem est
17     XXV,    4,  21|    sustinuere. dux stultitia et temeritate Centenio par, animo haudquaquam
18    XXVI,    1,   2|     vexabat, multos imperatores temeritate atque inscitia exercitum
19    XXVI,    1,   2|         fugam ex proelio ipsius temeritate commisso impunitam esse
20     XXX,    2,  15|  solatur, nunc quod temeritatem temeritate alia luerit tristioremque
21     XXX,    3,  16|        civitati petebant civium temeritate bis iam eversae, incolumi
22   XXXII,    2,  12|      progressos. Neque impunita temeritate inde recepissent sese, ni
23   XXXIV,    6,  61|  legatis Romam mitti: satis pro temeritate unius hominis suppliciorum
24 XXXVIII,    5,  45|       postulas, primum quod pro temeritate imperatoris, nullo gentium
25 XXXVIII,    5,  46|      quam si Cn. Manlius, cuius temeritate ea clades inciderat, perisset,
26    XLII,    1,   5| cognovit. cum certatum utrimque temeritate atque audacia cerneret,
27    XLII,    4,  49|    secundaque, quae inscitia et temeritate ducum clades saepe acciderint,
28   XLIII,    1,  11|     conferre. Ignominiam Claudi temeritate acceptam elevare eos patres