Lib. Cap. Par.

 1       I,    9,  52|      manifesto parricidio merita poena adfecissent) ita verba fecit:
 2      II,    4,  35|       erat coorta plebs ut unius poena defungendum esset patribus.
 3      IV,    1,   5| promulgata erit vos dilectum pro poena decernetis, et simul ego
 4       V,    6,  36|        opes valuere ut quorum de poena agebatur tribuni militum
 5      VI,    1,   4|         praestituta capitalisque poena, qui non remigrasset Romam,
 6    VIII,    1,   7|          fati futurique, laus an poena merita esset. 'ut me omnes'
 7    VIII,    1,  8a|    militarem culpa tua prolapsam poena restituas + i, lictor, deliga
 8    VIII,    3, 13b|       exspectatione stupent, seu poena seu beneficio praeoccupari
 9    VIII,    4,  19|          egentium atque humilium poena defungi velle Fundanum populum
10    VIII,    5,  34|     pugnasset, quicquam ex iusta poena remissurum. maiestas imperii
11      IX,    2,   8|          de noxa nostra neque de poena rettulistis, omissa defensione,
12      IX,    8,  45|    mallent copia non fuerit, pro poena necessariam civitatem fore.
13       X,    2,  9b|         lata videtur, quod gravi poena, si quis verberasset necassetve
14   XXIII,    2,  15|        cernebat. Ceterum cum aut poena cohibendus esset aut beneficio
15  XXVIII,    5,  25|         ipsam atrocem nec atroci poena dignam - ut ingenia humana
16  XXVIII,    5,  26|        unde culpa orta esset ibi poena consisteret: ad multitudinem
17  XXVIII,    6,  31| supplicii suam quoque noxam pari poena aestimatam rati, vocatis
18    XXIX,    2,   9| interfecit, nec satiatus vivorum poena insepultos proiecit. simili
19    XXIX,    4,  21|   restitui; non levi defuncturum poena qui non restituisset. Locrensium
20 XXXVIII,    2,  14|       inter omnes constat, ut de poena eius magis quam de amicitia
21   XXXIX,    1,  18|        contaminati, eos capitali poena adficiebant. plures necati
22      XL,    2,  24|       nec id cura ipsius, sed ne poena eius consilia adversus Romanos
23     XLV,    2,  23|         superiorem est; capitali poena nemo umquam dignam iudicavit.
24     XLV,    2,  24|   capitis damnetur. his, qui nos poena, non crimine liberant, gratiam