Lib. Cap. Par.

 1       I,    8,  43|           stipendia facerent; datum munus ut machinas in bello ferrent.
 2      II,    5,  41|            primo coeperat fastidire munus volgatum a civibus isse
 3      II,    5,  41|         audiebat pestilens collegae munus esse; agros illos servitutem
 4      II,    5,  42|           auctores iactando inritum munus facti. Fabium inde nomen
 5      II,    5,  48|         occuparent patres ipsi suum munus facere; captivum agrum plebi
 6     III,    1,   6|      stationes viribus sufficerent. Munus vigiliarum senatores, qui
 7     III,    5,  35|            quando minimus natu sit, munus consensu iniungunt. Ars
 8      VI,    5,  42|         adiceretur, recusantibus id munus aedilibus plebis, conclamatum
 9       X,    5,  46|      collegae gratius accipientibus munus, divisit. Favor consulis
10     XXX,    2,  15|           accipio' inquit 'nuptiale munus, neque ingratum, si nihil
11    XXXI,    6,  50|             M. filiis eius facti et munus gladiatorium datum ab iis;
12   XXXIV,    5,  49|          dignis datam libertatem ac munus suum bene positum sciret.~ ~
13   XXXVI,    1,   4| apportaturos polliciti; id ut ab se munus Romani acciperent, petere
14  XXXVII,    5,  37|           animo solum patrio gratum munus, sed corpori quoque salubre
15  XXXVII,    7,  56|          petere hoc extraordinarium munus, ut eam civitatem ex servitute
16   XXXIX,    2,  26|             hostium essent. si suum munus qui dedissent adimere velint,
17   XXXIX,    2,  27|        liberos relinquant, nec suum munus intercipi ab alio patiantur.
18     XLI,    3,  20|    Graecorum artificum; gladiatorum munus, Romanae consuetudinis,
19    XLII,    1,   6|          legato centum milium aeris munus missum et aedes liberae
20   XLIII,    1,   6|         censuisset, deportarent; id munus officiumque suum scire minus
21    XLIV,    2,  14|        milium aeris singulis missum munus. tum ab rege Prusia et paulo
22    XLIV,    2,  15|             gratiam dignam referat. munus tamen legatis in singulos
23     XLV,    1,  11|              petentibusque, ut suum munus tueretur et diceret potius,