Lib. Cap. Par.

 1     III,    6,  45| interventu resisti posse Appio crederet, lictor decresse ait vociferantemque
 2       V,    1,   7|       subito, unde minime quis crederet, accepta calamitas apud
 3       V,    6,  39|       eos qui Romam refugerant crederet, complorati omnes pariter
 4      VI,    1,   1|      ut voluntariam magna pars crederet, subtraxit. Interregnum
 5     VII,    2,  14|        imperatoriae maiestatis crederet; multitudini concitatae,
 6     VII,    3,  20|       invocabant: eane meritos crederet quisquam hostes repente
 7    VIII,    5,  32|        se gratiae dare Q. Fabi crederet, se ius iurandum dare paratos
 8      IX,    3,  16|       pacto paucos et infirmos crederet praesidio tam valido et
 9     XXI,    6,  53|   praedatoribus suis certamine crederet, adesse gerendae rei fortunam
10     XXI,    7,  59|        iis pacem societatemque crederet, traduntur.~ ~60.
11    XXII,    4,  24|        autem, quod minime quis crederet cum hostis propius esset,
12    XXII,    4,  25|   nihil nec famae nec litteris crederet, ut vera omnia essent, secunda
13   XXIII,    1,   2|       orbatam publico consilio crederet, rationem iniit qua et senatum
14   XXXII,    2,  11| Charopus renuntiari iubet, ita crederet ut suae potius omnia quam
15   XXXII,    2,  14|      quem hostem quemve socium crederet vastatur, consul faucibus
16   XXXII,    2,  15|         cum consul in eo verti crederet ceterorum Thessalorum animos
17   XXXIV,    3,  34|        Romani sociorumque esse crederet imperatori permiserunt.~ ~
18    XXXV,    2,  14|   maximum imperatorem Hannibal crederet, respondisse Alexandrum
19  XXXVII,    2,   5|      tamen, quam quis facturos crederet, in tam subito periculo,
20  XXXVII,    2,  10|  patriam. magnitudo rei nec ut crederet nec ut aspernaretur dicta
21      XL,    1,   5|    animo, satis per se validum crederet, singulos amicorum patris