Lib. Cap. Par.

 1       I,    5,  26|      iudicii ac secundum iudicium supplicii auctor esset, concilio populi
 2       I,    5,  26|      decora eum a tanta foeditate supplicii vindicent?" Non tulit populus
 3      II,    1,   5|           ipsum fortuna exactorem supplicii dedit. Stabant deligati
 4      II,    5,  41|          qui patrem auctorem eius supplicii ferant: eum cognita domi
 5     III,    2,  13|          hominem necaverit, de eo supplicii sumendi copia populo Romano
 6     III,    3,  19|         Capitolio non fuit, minus supplicii quam Appius Herdonius meruit?
 7     III,    7,  54|       quidem praeter spem ipsorum supplicii sui nulla mentio fieret,
 8     VII,    2,  15|         immolarunt; qua foeditate supplicii aliquanto ignominia populi
 9    VIII,    5,  32|   victoriam; ne ad extremum finem supplicii tenderet neu unico iuveni
10      IX,    3,  14|      sicut belli ita insatiabilis supplicii futuros fuisse, ni respectus
11      IX,    3,  16| ambulantibus", perfusumque ultimi supplicii metu multa dicta dimisit.
12    XXII,    8,  61|         fuisset, nihil recusandum supplicii foret.~ ~
13   XXIII,    1,   3|     inquit "optastis, Campani, ut supplicii sumendi vobis ex improbo
14    XXVI,    2,  13|        averterunt; tanta aviditas supplicii expetendi, tanta sanguinis
15   XXVII,    6, 28b|     interfectorum rati occasionem supplicii peti, remisso retro nuntio -
16  XXVIII,    5,  29|      luent quod admiserunt. vobis supplicii eorum spectaculum non modo
17  XXVIII,    5,  29|          et simul omnis apparatus supplicii expromebatur. deligati ad
18  XXVIII,    6,  31|    postquam volgata est atrocitas supplicii suam quoque noxam pari poena
19   XXXIX,    1,  18|         eas: si nemo erat idoneus supplicii exactor, in publico animadvertebatur.