Lib. Cap. Par.

 1       I,    3,   9|     circumibat docebatque patrum id superbia factum qui conubium finitimis
 2       I,    9,  54|        refert; seu ira seu odio seu superbia insita ingenio nullam eum
 3       I,    9,  59|          miserabilior esset. Addita superbia ipsius regis miseriaeque
 4      II,    1,   1|         laetior esset proximi regis superbia fecerat. Nam priores ita
 5      II,    3,  27|   exspectabat, cum Appius et insita superbia animo et ut collegae vanam
 6     III,    2,  11|            obstat; omnes Tarquinios superbia exsuperat. Exspectate dum
 7     III,    5,  35|             haud gratuitam in tanta superbia comitatem fore; nimium in
 8      IV,    6,  47|         Transierat ex re bene gesta superbia neglegentiaque ad Aequos,
 9      IV,    6,  56|            se animadversuros ne qua superbia magistratuum inrita senatus
10       V,    5,  31| Volsinienses Sappinatibus adiunctis superbia inflati ultro agros Romanos
11      VI,    3,  14|          iniecit; vociferatusque de superbia patrum ac crudelitate feneratorum
12      VI,    4,  23|       auximus, iam minime toleranda superbia insultat; cede unus omnibus
13      IX,    2,   9|        populum teneat. An, si eadem superbia, qua sponsionem istam expresserunt
14      IX,    7,  34|          pudor coercet: virtutem in superbia, in audacia, in contemptu
15      IX,    7,  34|         adhuc egi pervicacia tua et superbia coegit me loqui, et, nisi
16    XXIX,    2,   6|    Locrensium multitudo, exacerbata superbia atque avaritia Poenorum,
17  XXXIII,    5,  46|        ordinem iudicum, prae quorum superbia atque opibus nec leges quicquam
18 XXXVIII,    6,  52|             acciperent, et ab eadem superbia non venire ad causam dicendam
19     XLV,    2,  23|       loqueretur. sed tamen ea sive superbia, sive stultitia appellanda