Lib. Cap. Par.

 1     III,    9,  68|      loquitur gratior eo sit cuius mens nihil praeter publicum commodum
 2      VI,    4,  26|           inermes experiemur. haec mens nostra est - di immortales
 3    VIII,    4,  19|    validiorem hostem sana constare mens, nec ut longius a castris
 4      IX,    2,   9|     auferre festinant. An, si sana mens fuisset, difficile illis
 5    XXVI,    7,  41|        foeda fuga impleturum. quod mens sua sponte divinat, idem
 6  XXVIII,    5,  28|             ut in re nefaria, quae mens, quod consilium vestrum
 7  XXVIII,    5,  29|          sed laetum etiam, si sana mens rediit, debet esse; de nullis
 8    XXIX,    5,  26|       converterat animos, simul et mens ipsa traiciendi, nulli ante
 9    XXXV,    1,   2|         Italiam scribi a praetore. mens ea senatus fuit ut in Hispania
10   XXXIX,    1,  16| unusquisque vestrum debet, ut bona mens suis omnibus fuerit. si
11      XL,    1,   5|       dedissent'. his per se aegra mens senis stimulabatur, et animo
12      XL,    1,   6|          patris matura suboles, si mens sana fuisset. mos erat lustrationis
13      XL,    1,   8|           potuit, neque horum bona mens, bona fortuna ad sanitatem
14      XL,    3,  34|          non novam Liguribus esse: mens vero ut nova et orationi
15    XLIV,    1,   6|            cum dispexisset caecata mens subito terrore, nudatis
16    XLIV,    3,  35|           audierat. alio spectabat mens tota ducis; dimissoque consilio
17     XLV,    1,  10|    paeniteret. quae omnia, si sana mens populo foret, in capita