Lib. Cap. Par.

 1       I,    2,  7a|    altercatione congressi certamine irarum ad caedem vertuntur; ibi
 2      II,    3,  29|            telo plus clamoris atque irarum quam iniuriae fuerat. Senatus
 3      II,    4,  38|           estis." Ita et sua sponte irarum pleni et incitati domos
 4      II,    5,  45|             capiunt; eunt in pugnam irarum speique pleni. Nunc iubent
 5      II,    5,  61|           suarum, plenus paternarum irarum. Patres quoque non temere
 6     III,    1,   7|            templa verrentes, veniam irarum caelestium finemque pesti
 7     III,    9,  66|         patria Romam esse. Quicquid irarum simultatiumque cum externis
 8       V,    2,   8|          duces Romani plus inter se irarum quam adversus hostes animi
 9    VIII,    4,  20|  incertissima pax est, quam minimum irarum inter nos illosque relinqui
10    VIII,    5,  24|          mulier una ultra humanarum irarum fidem saevienti turbae immixta,
11      IX,    1,   1|           quidquid ex foedere rupto irarum in nos caelestium fuit.
12      IX,    1,   1|             debeo? quem tibi tuarum irarum, quem meorum suppliciorum
13      IX,    1,  7a|      intuendae lucis ingentem molem irarum ex alto animo cientis indicia
14      IX,    6,  31|     virisque. Ibi, quia haud tantum irarum erat, spe praedae milites
15      IX,    8,  39|         animis dimicarunt; tantoque irarum certamine gesta res est
16    XXIV,    4,  25|         sciunt; et non ferme desunt irarum indulgentes ministri, qui
17     XLI,    3,  23| Atheniensium civitas eo processerat irarum, ut finibus interdiceret