Lib. Cap. Par.

 1      II,    5,  64|           et Romani, quia paucitas damno sentiendo propior erat,
 2      IV,    2,  13|          sua in tam trepidis rebus damno dedecorive rei publicae
 3     VII,    1,   4|          Acerbitas in dilectu, non damno modo civium sed etiam laceratione
 4    VIII,    1,  8a|         quam res publica tanto suo damno nostra peccata luat; triste
 5    VIII,    6,  38|          vidit, ne militum virtuti damno locus esset, ignibus crebris
 6      IX,    4,  18|           pravitas impedimento aut damno fuit; male gestis rebus
 7     XXI,    1,  13|           non id quod amittitur in damno, cum omnia victoris sint,
 8   XXIII,    4,  27|      quanto fama profectionis suae damno fuisset: si vero inde pergeret,
 9    XXVI,    6,  37|        Italia cum Tarentum amissum damno et dolori, tum arx cum praesidio
10   XXVII,    2,   8| oblitteratam ipsis, non sacerdotio damno fuisse cum aequum censuissent,
11   XXVII,    7,  34|          populo factam magnoque id damno fuisse quod tam gravi bello
12    XXIX,    7,  37|            alterius cum suae famae damno factum est exitu censurae.
13    XXXI,    1,   6|       populi atque edoceret quanto damno dedecorique dilatio ea belli
14    XXXV,    1,   6|          sine pernicie sociorum et damno rei publicae non posset.
15 XXXVIII,    3,  34|         nulla tamen res tanto erat damno quam disciplina Lycurgi,
16      XL,    2,  17|       hostes indulsisse videantur, damno sit. legati possessionis
17     XLI,    3,  22|         Achaiam Thessaliamque sine damno iniuriaque eorum, per quorum <