IntraText Table of Contents | Words: Alphabetical - Frequency - Inverse - Length - Statistics | Help | IntraText Library | Search |
| Alphabetical [« »] satietatem 4 satin 9 sationis 1 satis 577 satisfacere 2 satisfacerent 1 satisfaciant 1 | Frequency [« »] 585 eorum 583 q 578 eam 577 satis 571 primo 562 simul 556 romam | Titus Livius Ab Urbe condita Concordances satis |
Lib. Cap. Par.
1 0, Prae, 1| Romani perscripserim nec satis scio nec, si sciam, dicere 2 I, 1, 1| Iam primum omnium satis constat Troia capta in ceteros 3 I, 1, 2| urbis et tum nimio plus quam satis tutum esset accolis rem 4 I, 2, 6| foedum certamen coortum a satis miti principio. Quoniam 5 I, 3, 8| senatores, sive quia is numerus satis erat, sive quia soli centum 6 I, 3, 9| magnumque nomen facere; satis scire, origini Romanae et 7 I, 3, 10| ardore iraque Caeninensium satis se impigre movent; ita per 8 I, 3, 16| sedem regiam vidit, etsi satis credebat patribus qui proximi 9 I, 5, 22| prius quam mandata agerent; satis sciebat negaturum Albanum; 10 I, 5, 23| si secum congressus sit, satis scire ea se allaturum quae 11 I, 5, 24| Horatios Curiatiosque fuisse satis constat, nec ferme res antiqua 12 I, 5, 27| montes succedit; inde ubi satis subisse sese ratus est, 13 I, 6, 32| egregium, ab una parte haud satis prosperum fuerat aut neglectis 14 I, 8, 48| filium regis regni heredem; satis illum diu per licentiam 15 I, 8, 48| Carpento certe, id quod satis constat, in forum invecta 16 I, 9, 54| Gabiis esset. Itaque postquam satis virium conlectum ad omnes 17 I, 9, 57| longo magis quam acri bello, satis liberi commeatus erant, 18 I, 9, 58| amore ardens, postquam satis tuta circa sopitique omnes 19 II, 2, 6| inter se, quia nemo unus satis dignus regno visus sit, 20 II, 2, 9| pellendi reges inultum sineret. Satis libertatem ipsam habere 21 II, 2, 9| ferendo essent: pauperes satis stipendii pendere, si liberos 22 II, 3, 17| curandis supplendoque exercitui satis esset, cum ira maiore, tum 23 II, 3, 18| concitante Octavio Mamilio satis constabat. In hac tantarum 24 II, 3, 18| primum dictator creatus sit, satis constat. Apud veterrimos 25 II, 3, 23| inter consules quidem ipsos satis conveniebat. Appius, vehementis 26 II, 3, 24| cepisse, neque patribus satis decorum per metum potius 27 II, 3, 25| parumper moratus, postquam satis apparebat ingens ardor, 28 II, 3, 26| vinoque, vix fugae quod satis esset virium habuere. Nocte 29 II, 3, 29| Utraque re satis experta tum demum consules: " 30 II, 3, 30| terga; et ne ad fugam quidem satis virium fuit, quia cursu 31 II, 3, 31| aversas valles desiluere. Ibi satis praedae et victoria incruenta 32 II, 5, 42| populari celebrabant: patres, satis superque gratuiti furoris 33 II, 5, 44| unum vel adversus omnes satis esse. Darent modo et consules 34 II, 5, 49| praesidium modo tutandum Fabii satis erant, sed tota regione 35 II, 5, 50| expugnatum. Trecentos sex perisse satis convenit, unum prope puberem 36 II, 5, 54| collegae monitos. Nec patres satis moderate ferre laetitiam, 37 II, 5, 59| vallo submoveretur hostis, satis tamen appareret capi tantum 38 II, 5, 62| castra in tutiora loca. Id satis consuli visum cur pro victo 39 III, 1, 5| dum se temere magis quam satis caute in mediam dimicationem 40 III, 1, 8| Sextiles consulatum ineunt, iam satis valida civitate ut non solum 41 III, 2, 11| mulcatus nudatusque abibat, ut satis appareret, si sic agi liceret, 42 III, 2, 13| maiorem natu, necdum ex morbo satis validum, pugno ictum ab 43 III, 2, 15| incerto hoste praesidium satis fidum ad omnia esset. Solliciti 44 III, 2, 16| infestior fieret, fidem abrogare satis erat tutum; vixque concordia 45 III, 2, 18| Trepidare tum hostes nec ulli satis rei praeterquam loco fidere; 46 III, 5, 33| exemplo unius rei notasse satis erit. Cum sine provocatione 47 III, 5, 34| unoquoque legum capite editos satis correctae viderentur, centuriatis 48 III, 5, 35| ab se relicto loco, haud satis dignis pateret - prensarent 49 III, 6, 46| opera utar; sponsorum nunc satis est.' Ita vindicatur Verginia 50 III, 7, 50| nullodum certo duce nec satis audentibus singulis invidiae 51 III, 7, 53| magis quam gladio opus est. Satis superque humili est, qui 52 III, 7, 53| nunc libertatem repeti satis est.'~ ~54. 53 III, 8, 55| hinc tribunicio auxilio satis firmassent, ipsis quoque 54 III, 8, 59| et poenarum ex inimicis satis est; itaque hoc anno nec 55 III, 8, 60| castris praesidium quam satis virium ad certamen. Quod 56 III, 8, 60| eductos nec, qui erant, satis explicatis ordinibus, prope 57 III, 8, 62| Ad id, quod sua sponte satis collectum animorum erat, 58 III, 8, 62| disciplina efficiam; si iam satis animi est decernique placet, 59 III, 9, 67| Roma me consule potuit? Satis honorum, satis superque 60 III, 9, 67| consule potuit? Satis honorum, satis superque vitae erat; mori 61 III, 9, 70| fugare equitem integrum satis esse: conficerent equos 62 IV, 2, 10| severum consulem et plebs satis comem crediderint. Et adversus 63 IV, 2, 11| primoribus quidem patrum satis accepti, quod nihil gratiae 64 IV, 2, 13| necdum compositis maturisve satis consiliis oppressit. Consul 65 IV, 2, 15| pro monstro habendum, nec satis esse sanguine eius expiatum, 66 IV, 3, 22| frumentum non necessitati modo satis, sed copiae quoque abunde 67 IV, 4, 26| dictatoris creandi fuisse. Illud satis constat ad alia discordes 68 IV, 4, 27| explicandas utrimque acies satis patentem habebant. Nec ex 69 IV, 4, 27| castra quam oppugnari hostes satis scirent. Inde fumo, ut convenerat, 70 IV, 4, 30| iussu indiceretur bellum an satis esset senatus consultum. 71 IV, 5, 32| castra castris coniunxissent, satis confidere nec sceleratissimis 72 IV, 5, 34| incredibilem, nec nunc lato satis ad hoc amne et tum aliquanto, 73 IV, 6, 51| sibimet ipsos conscisse mortem satis creditum est, transacta 74 IV, 6, 54| patribusque reliquisset senatus, satis animi populo esset ad id 75 IV, 6, 57| Corneliusque cum ad id bellum ipsi satis idonei duces essent, non 76 IV, 6, 61| poterat, quia pro spatio loci satis praesidii habebat, aut spem 77 V, 1, 4| levis causa belli est nec satis quicquam iusti doloris est 78 V, 2, 8| transferrent, nec Veientem satis cohibere intra munitiones 79 V, 2, 11| admovere nocentibus manus; satis esse, si occasione ulciscendi 80 V, 2, 12| et aetate iam gravis; nec satis constat cur primus ac potissimus 81 V, 3, 15| sed auctorem levem nec satis fidum super tanta re patres 82 V, 3, 17| esse, cum quibus nec pax satis fida nec bellum pro certo 83 V, 3, 19| senatu egisset dictator, satis iam omnibus ad id bellum 84 V, 3, 21| sint pro veris accipiantur, satis habeam: haec ad ostentationem 85 V, 4, 26| nulla re alia fidentes ea satis tuta esse quam difficultate 86 V, 5, 33| primi Alpes transierint satis constat. Ducentis quippe 87 V, 6, 41| Romae interim satis iam omnibus, ut in tali 88 V, 6, 42| auribus quidem atque oculis satis constare poterant. Quocumque 89 V, 6, 46| constanti voltu graduque, satis sperans propitios esse deos 90 VI, 3, 13| interim multitudini darent: satis esse missilibus ac terrore 91 VI, 3, 15| postero die senatu habito, cum satis periclitatus voluntates 92 VI, 3, 15| quaesiturus conventurum satis confido. spem factam a te 93 VI, 3, 16| coniecto in carcerem Manlio satis constat magnam partem plebis 94 VI, 3, 17| animam? adeo in uno omnibus satis auxilii fuisse, nullam opem 95 VI, 3, 18| auxilium adversus inimicos satis sit nec ullum, nisi quatenus 96 VI, 3, 18| finem consilia pervenerint, satis planum traditur.~ ~19. 97 VI, 4, 23| consilia. sed Camillo cum vitae satis tum gloriae esse; quid attinere 98 VI, 4, 25| aut in exercitu cuiquam satis placato animo Camillus laturus 99 VI, 4, 28| ubicumque esset Latinus hostis, satis scire eum esse quem ad Regillum 100 VI, 5, 31| non arbore frugifera, non satis in spem frugum relictis, 101 VI, 5, 32| extemplo pugnatum; et ut nondum satis claram victoriam, sic prosperae 102 VI, 5, 32| agro absumpti nec Romanis satis instructis apparatu bellico 103 VI, 5, 34| causam doloris, quippe nec satis piam adversus sororem nec 104 VI, 5, 37| nec esse quod quisquam satis putet, si plebeiorum ratio 105 VI, 5, 39| quae munera quando tandem satis grato animo aestimaturos, 106 VI, 5, 41| necesse sit? de indignitate satis dictum est -etenim dignitas 107 VII, 2, 9| Quinctium Poenum eo anno fuisse satis constat et magistrum equitum 108 VII, 2, 9| potirentur incertis viribus satis discerni poterat. Tum eximia 109 VII, 2, 11| geminum triumphum egit: Fabio satis visum ut ovans urbem iniret. 110 VII, 2, 15| quoque ex Gallicis spoliis satis magnum pondus saxo quadrato 111 VII, 4, 23| publicae esset. Ipse iam satis omnibus instructis comparatisque 112 VII, 4, 25| dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus. 113 VII, 4, 25| vivere necessitas cogeret satis domari credebat hostem, 114 VII, 4, 27| petunt; et ne in muris quidem satis firma spe, cum corona militum 115 VII, 5, 30| Fuit quidem apud vos semper satis iusta causa amicitiae, velle 116 VII, 6, 39| decertant, nulli ex praesentibus satis fidentes: quem autem ab 117 VII, 6, 40| gloriam non victoriam darent. Satis fuit eritque unde belli 118 VIII, 1, 2| precibus infimis petiere ut satis ducerent Romani victoriam 119 VIII, 1, 3| constat; quod bellum, si prima satis prospera fuissent, haud 120 VIII, 2, 8b| apud principes quoque haud satis prospere esset pugnatum 121 VIII, 2, 8b| Romanus corpore haudquaquam satis validus, ceterum strenuus 122 VIII, 2, 8b| ordines duxerunt. Romano haud satis fidenti viribus iam Romae 123 VIII, 4, 20| paucos deinde post dies satis explorata temporis eius 124 VIII, 5, 24| bella gessit, paucis dixisse satis sit.~ ~25. 125 VIII, 5, 26| triumphus decretus, quod satis credebatur obsidione domitos 126 VIII, 5, 27| gentem restare nec eam ipsam satis validam, quando Lucanus 127 VIII, 5, 29| Eodem anno cum satis per se ipsum Samnitium bellum 128 VIII, 5, 32| aberant. ne tribunal quidem satis quietum erat; legati circumstantes 129 VIII, 5, 32| et consilio tempus daret: satis castigatam adulescentiam 130 VIII, 5, 32| adulescentiam Fabi esse, satis deformatam victoriam; ne 131 VIII, 5, 35| adulescentiae Q. Fabi daret; satis eum poenarum dedisse. iam 132 VIII, 5, 35| praestiteris quam si hic tibi dies satis documenti dederit ut bello 133 VIII, 5, 36| castra rediit, neque civibus satis laetus adventus eius fuit 134 VIII, 6, 39| neque pugnae neque fugae satis potentes caeduntur. tum 135 VIII, 6, 40| illis scriptor exstat quo satis certo auctore stetur.~ ~ 136 IX, 1, 1| in nos caelestium fuit. Satis scio, quibuscumque dis cordi 137 IX, 1, 1| non alienae accumulatae satis sint; quorum saevitiam non 138 IX, 1, 2| iuncti. Iacet inter eos satis patens clausus in medio 139 IX, 2, 8| prospere bellum gerere, at vos satis habeatis vidisse nos sub 140 IX, 2, 9| iudicaverunt, quibus non fuit satis consules spondere, sed legatos, 141 IX, 2, 9| ademerunt. Nec nos in bello satis cavimus et illi male partam 142 IX, 2, 9| sponsores nos sumus rei satis locupletes in id quod nostrum 143 IX, 3, 12b| fuisse et Satricanos cum iis satis constat - nocte occupata 144 IX, 3, 12b| Luceria interim amitteretur, satis audebant. Optimum visum 145 IX, 3, 16| praesidium Samnitium, quia nihil satis praeparati erat ad obsidionem 146 IX, 3, 16| esset, enuntiare consuli satis habuit qua noctis hora quaque 147 IX, 5, 23| substitit occultus ad omnia satis exploratis consiliis. Dictator 148 IX, 5, 23| Stativa nostra munimento satis tuta sunt sed inopia eadem 149 IX, 5, 24| urbis situm nec oppugnandi satis certa ratio iniretur et 150 IX, 7, 32| modo relictis, vix quod satis esset ad castrorum praesidium, 151 IX, 7, 34| excedas finitum tempus. Satis est aut diem aut mensem 152 IX, 7, 35| expositos ad ictus cum iam satis nihil tegeret, quosdam etiam 153 IX, 7, 36| dispositae erant; et cum satis diu tenuisset hostem, in 154 IX, 8, 38| vivere Marcium consulem satis fidebant. Alter consul Fabius 155 IX, 8, 43| veteranos ne temptando quidem satis certamini fore. Nec eos 156 IX, 8, 43| erigitur acies, nec quicquam satis tuti loci victis est et 157 X, 1, 5| praesidium esset. Ceterum satis fretus esse etiam nunc tolerando 158 X, 1, 5| inter ordines peditum, qua satis laxo spatio equi permitti 159 X, 1, 6| et Q. Apuleio consulibus satis pacatae foris res fuere: 160 X, 2, 9b| erat, visum, credo, vinclum satis validum legis: nunc vix 161 X, 2, 10| cuniculum missi; per quos satis comperta re trecenti armati 162 X, 2, 11| bellum cogere. Lucano populo satis superque erratum quondam: 163 X, 2, 14| illam provinciam copiae satis et uter ad utrum bellum 164 X, 2, 18| ductu consulis quicquam ibi satis scite aut fortunate gestum 165 X, 2, 18| milites nec militibus dux satis fideret. Litteras ad collegam 166 X, 2, 18| quicquam incidisse cur non satis esset Etruriae unus consularis 167 X, 2, 19| dedisse. Ab neutra parte satis commode instructi fuerunt; 168 X, 2, 19| nec pariter ambo ducti nec satis temporis ad instruendum 169 X, 3, 20| iter in Samnium esse. His satis exploratis profectus tanto 170 X, 3, 20| inter alios] consensu nec satis certo imperio. Tempus adgrediendi 171 X, 3, 23| habitabat, ex parte aedium quod satis esset loci modico sacello 172 X, 3, 26| coniungi malle; et copiarum satis sibi cum P. Decio et nunquam 173 X, 3, 26| quidem <certamina> exponere satis fuerit, adiecerint et Appi 174 X, 3, 28| feroces esse, quos sustinere satis sit; longiore certamine 175 X, 4, 32| insidiarum freti Samnites vixdum satis certa luce et eam ipsam 176 X, 4, 32| Improviso oppressis nec animi satis ad resistendum nec virium 177 X, 4, 33| principali via inducit. vixdum satis aptatis armis in ordines 178 X, 5, 39| per omnia ad dimicandum satis paratus, nuntium ad collegam 179 X, 5, 43| muris viderent armatos, satis animi habuerunt ad prohibendos 180 XXI, 1, 7| Sed ut locus procul muro satis aequus agendis vineis fuit, 181 XXI, 1, 7| summovere hostem nec quicquam satis tutum munientibus pati; 182 XXI, 1, 8| milia habuisse in armis satis creditur; oppidani ad omnia 183 XXI, 1, 11| variis clamoribus streperent, satis scire poterant. Ipse Hannibal 184 XXI, 1, 13| iam aut arma aut moenia satis defendunt, pacem adfero 185 XXI, 2, 17| Italia Poenum consul alter satis esset. Cornelio minus copiarum 186 XXI, 2, 19| priore foedere staretur, satis cautum erat Saguntinis sociis 187 XXI, 2, 20| hospitale quicquam pacatumve satis prius auditum quam Massiliam 188 XXI, 2, 20| sed ne illi quidem ipsi satis mitem gentem fore - adeo 189 XXI, 2, 20| belli erectam invenerunt, satis constante fama iam Hiberum 190 XXI, 3, 25| ad [quingentos] cecidisse satis constabat. Iter deinde de 191 XXI, 3, 26| decurrit - castra locat, vixdum satis credens Hannibalem superasse 192 XXI, 3, 26| ei loco occurreret necdum satis refectis ab iactatione maritima 193 XXI, 3, 27| Iamque omnibus satis comparatis ad traiciendum 194 XXI, 3, 28| traicientes suos hortabantur. Iam satis paventes adverso tumultu 195 XXI, 4, 33| adiecissent ipsi terroris satis ad perniciem fore rati, 196 XXI, 5, 39| duces sicuti inter se nondum satis noti, ita iam imbutus uterque 197 XXI, 5, 43| virtute reciperaturi essemus, satis tamen ampla pretia essent: 198 XXI, 5, 43| iuvantibus arma capite. Satis adhuc in vastis Lusitaniae 199 XXI, 5, 45| certamen cerneret, nihil unquam satis dictum praemonitumque ad 200 XXI, 6, 47| Placentiam pervenere quam satis sciret Hannibal ab Ticino 201 XXI, 6, 48| loca omnia castrorum nullo satis digno morae pretio tempus 202 XXI, 6, 51| venierunt. Postquam ab ea parte satis tutam Siciliam censebat 203 XXI, 6, 52| aut spem nullam aliam esse satis declarabat. Tamen consul 204 XXI, 6, 52| ne quid moverent, aequo satis, Poenus periniquo animo 205 XXI, 6, 54| ubi equites quoque tegendo satis latebrosum locum circumvectus 206 XXI, 6, 56| interclusus neque prae imbri satis decernere possent qua suis 207 XXI, 7, 57b| quiete sumpta et vixdum satis percurato volnere, ad Victumulas 208 XXI, 7, 63| amphorarum esset, haberet. Id satis habitum ad fructus ex agris 209 XXII, 1, 3| maiestatis sed ne deorum quidem satis metuens; hanc insitam ingenio 210 XXII, 1, 3| successu aluerat. Itaque satis apparebat nec deos nec homines 211 XXII, 1, 4| inexplorato postero die vixdum satis certa luce angustiis superatis, 212 XXII, 1, 4| pluribus collibus ipsa inter se satis conspecta eoque magis pariter 213 XXII, 1, 4| prius undique orto quam satis cerneret se circumventum 214 XXII, 1, 4| pugnari coeptum est quam satis instrueretur acies aut expediri 215 XXII, 1, 5| Consul perculsis omnibus ipse satis ut in re trepida impavidus, 216 XXII, 2, 7b| fortuna esset; nec quisquam satis certum habet quid aut speret 217 XXII, 2, 8| Priusquam satis certa consilia essent, repens 218 XXII, 2, 9| aut facili adfectus. Ubi satis quietis datum praeda ac 219 XXII, 2, 14| Veios allatum est, cum esset satis altum Ianiculum ubi sedens 220 XXII, 2, 15| exploratores relata Fabio. Cum satis sciret per easdem angustias 221 XXII, 3, 20| congesta ab Hasdrubale. Quod satis in usum fuit sublato ceterum 222 XXII, 3, 20| terrestribus quoque copiis satis fidens Romanus usque ad 223 XXII, 3, 22| iniussu Bostaris praefecti satis sciret nihil obsidum custodes 224 XXII, 4, 25| populari. Ne in senatu quidem satis aequis auribus audiebatur 225 XXII, 4, 25| equitum animos versabat quam satis audebant homines ad suadendum 226 XXII, 4, 26| C.] de aequato imperio, satis fidens haudquaquam cum imperii 227 XXII, 4, 28| occursurum ad obsistendum satis sciebat, contrahere. Ager 228 XXII, 5, 36| auctores, ut vix quicquam satis certum adfirmare ausus sim. 229 XXII, 6, 38| ac consulte gesta essent satis prospere evenirent; temeritatem, 230 XXII, 6, 39| famam rumoresque hominum si satis firmus steteris, si te neque 231 XXII, 6, 42| admirationem fecit. Tum satis comperta solitudine in castris 232 XXII, 6, 44| Consules satis exploratis itineribus sequentes 233 XXII, 6, 49| etiam sine hoc lacrimarum satis luctusque est". Ad ea consul: " 234 XXII, 7, 51| nescis." mora eius diei satis creditur saluti fuisse urbi 235 XXII, 7, 52| maioribus castris, quibus satis virium aut animi fuit, ad 236 XXII, 7, 55| ignotis ne consilium quidem satis expedirent obstreperetque 237 XXII, 8, 57b| Placatis satis, ut rebantur, deis M. Claudius 238 XXII, 8, 58| quod nunquam alias antea, satis miti sermone adloquitur: 239 XXIII, 2, 16| in primam aciem adferre, satis fidens, si cunctantibus 240 XXIII, 2, 16| in hostem erumpere iubet. Satis terroris tumultusque in 241 XXIII, 3, 17| in urbes Campaniae, quas satis certum erat non mutasse 242 XXIII, 3, 17| profecti a Casilino cum satis magno agmine irent, avertit 243 XXIII, 3, 17| agi accipique Hannibalem satis pro certo habuere, interfectis 244 XXIII, 3, 17| Casilinum compulsi. Et satis ferme armatorum ad tam exigua 245 XXIII, 3, 18| trepidosque compulit in urbem satis multis ut ex tanta paucitate 246 XXIII, 4, 25| duo consulares exercitus satis firmi ad tantum bellum efficerentur 247 XXIII, 4, 26| imperator, neutri parti virium satis fidens, procul ab hoste 248 XXIII, 4, 26| increpiti nunquam deinde satis fidi aut duci aut Carthaginiensium 249 XXIII, 4, 26| munimenta modo defendenda satis animorum esset sed etiam 250 XXIII, 4, 26| ipse Hasdrubal in collem satis arduum, flumine etiam obiecto 251 XXIII, 4, 26| nec aut colli aut flumini satis fidens, castra vallo permunit. 252 XXIII, 4, 27| cum vix movendis armis satis spatii esset, corona hostium 253 XXIII, 4, 28| populis omnibus suae dicionis, satis gnarus Hannibalem transitus 254 XXIII, 4, 28| castra castris conferrent an satis haberent sociis Carthaginiensium 255 XXIII, 4, 29| iam coisset Romana acies, satis virium ad dimovenda hostium 256 XXIII, 4, 29| exercitus sed ne manendi quidem satis tuto in Hispania spes reliqua 257 XXIII, 5, 34| cursum, Xenophanes primo satis iam semel felix mendacium 258 XXIII, 5, 34| Poenumque ducem. Quibus satis cognitis optimum visum est 259 XXIII, 5, 34| fore, exercitumque ibi ut satis firmum pacatae provinciae 260 XXIII, 5, 35| exaequare sineret; omnes satis honestos generososque ducerent 261 XXIII, 5, 36| Romani substitisset quam satis fidens exercitui. Nec alter 262 XXIII, 5, 37a| aliquanto altiorem, quia muro satis per se alto subiectis validis 263 XXIII, 6, 38| hostium an sociorum essent satis sciretur, Gracchus obviam 264 XXIII, 6, 46| hiberna ad tenendum locum satis esset relicto ipse Capuam 265 XXIV, 1, 2| accersere ad auxilium Poenos satis audebant, ne quid non pro 266 XXIV, 1, 3| fuerat capta. ea tum arce satis ut videbatur tuta Crotoniatum 267 XXIV, 1, 3| nec suadendo ad deditionem satis valebat nec, sicut urbem 268 XXIV, 2, 8| creare vos consules deceat satis est dictum, restat ut pauca 269 XXIV, 2, 15| invaderentque hostem: claram satis et insignem virtutem esse 270 XXIV, 3, 19| acciperent volnera neque satis inceptum succederet, Fabius 271 XXIV, 4, 22| esset futurus, utrum, quod satis libertati foret, contenti 272 XXIV, 4, 29| ipse in Leontinos, quia satis eos adversus populum Romanum 273 XXIV, 5, 35b| sustulerint; et, parte copiarum satis defendi urbem posse rati, 274 XXIV, 6, 40| ubi ea visa inspectaque satis animorum fecere simulque 275 XXIV, 6, 40| atque aperta intravit, ut satis constaret prius mille hominum 276 XXIV, 6, 40| terrestri neque navali certamini satis fore parem se fidens, subductis 277 XXIV, 6, 45| ipse et comites; et auri satis magnum pondus quod secum 278 XXIV, 6, 45| argentique domi relictum esset, satis cognitis omnibus vivos combussit.~ ~ 279 XXIV, 6, 46| milites sescentos, quantum satis visum est, attribuit eosque, 280 XXV, 1, 2| Quirites aedilem facere volunt, satis annorum habeo.' tanto inde 281 XXV, 1, 5| inspicerent et, si qui roboris satis ad ferenda arma habere viderentur, 282 XXV, 2, 10| sed quid rei esset nemo satis pro certo scire. Tarentini 283 XXV, 2, 11| in obsidione spes nec ea satis efficax, quia arcem tenentes, 284 XXV, 2, 11| sitam habetis; planae et satis latae viae patent in omnes 285 XXV, 3, 13| externis sublatum.~ His satis compertis, consul militibus 286 XXV, 3, 15a| sollicitabantque. et erat satis validum praesidium traductis 287 XXV, 3, 15a| inconditam Thurinorum turbam nec satis fido animo unde pugnabat 288 XXV, 4, 16| trahere ad defectionem Lucanos satis habuit, nisi imperatoris 289 XXV, 4, 16| numerum - occuleret. loco satis inspecto atque undique explorato 290 XXV, 5, 24| magnitudinis urbe partium sensu non satis pertinente in omnia. sub 291 XXV, 6, 27b| onerariis profectus a Carthagine satis prosperos ventos ad traiciendum 292 XXV, 6, 30| fuit, quia ne suis quidem satis credentes e medio certamine 293 XXV, 6, 32| in Hispania finiretur; et satis ad id virium credebant accessisse 294 XXV, 6, 32| duces Romani; et spes erat satis superque ad id virium esse; 295 XXV, 6, 33| merces quanta vel pro bello satis esset dabatur ne bellum 296 XXV, 6, 36| tumulum quendam non quidem satis tutum, praesertim agmini 297 XXV, 6, 36| posset; nec natura quicquam satis arduum aut abscisum erat, 298 XXV, 6, 36| feminis puerisve morandis satis validum, distraherent diriperentque? 299 XXVI, 1, 2| neminem cum suffragium ineat satis cernere cui imperium, cui 300 XXVI, 1, 4| postquam adsuetudine cotidiana satis intrepide fieri visum est, 301 XXVI, 1, 6| Flaccus receptui cani iussit, satis ad utrumque profectum ratus 302 XXVI, 2, 8| Hannibalem Latina via iturum satis comperisset, ipse per Appiae 303 XXVI, 2, 12| paratam esse. productus primo satis constanter ignorare se mulierem 304 XXVI, 2, 15| Flaccus negaret profecto satis compotem mentis esse, modo 305 XXVI, 2, 16| omni fertilitate terrae satis constabat primum in Italia 306 XXVI, 3, 18| nec tam quem mitterent satis constabat quam illud, ubi 307 XXVI, 4, 24| contribuit; Philippum quoque satis implicatum bello finitimo 308 XXVI, 5, 28| inde deduci posse; classem satis esse ad arcendum Italia 309 XXVI, 5, 31| iure tum ex cuiusque merito satis scio me fecisse. ea vos 310 XXVI, 6, 33| quos culpam conferrent, sed satis pensum poenarum tot veneno 311 XXVI, 6, 35| quam rem cum neque hominum satis nec ex qua pararentur stipendiumque 312 XXVI, 6, 37| Philippus hostis tempore haud satis opportuno factus, Aetoli 313 XXVI, 7, 39| militem ad imminens certamen satis temporis esset. raro alias 314 XXVI, 7, 40| Hannoni propter auctorem satis laetae essent. postremo 315 XXVI, 7, 40| materiam novandis rebus satis tutum ratus est, et Reginis 316 XXVI, 7, 42| Africam tum super portum satis amplum quantaevis classi 317 XXVI, 8, 46| loci ac stagni praesidio satis creditum foret, nec ulla 318 XXVI, 8, 48| advocavit pronuntiavitque se satis compertum habere Q. Trebellium 319 XXVI, 8, 49| quid enim huic fortunae non satis est? Alia me cura aetatem 320 XXVI, 8, 50| quoniam sibi nequaquam satis facultatis pro suo animo 321 XXVI, 8, 50| virgo ad quam redimendam satis magnum attulissent auri 322 XXVI, 8, 51| consilio eius disponeret, satis omnibus rebus compositis, 323 XXVII, 1, 1| Romanis defecerat, nec loco satis tuto posita nec praesidiis 324 XXVII, 2, 6| neque magistratum continuari satis civile esse aiebant et multo 325 XXVII, 3, 11| sua prolapsum. et Priverni satis constabat bovem locutum 326 XXVII, 4, 15b| occulte temptando animum, dein satis explorata levitate blanditiis 327 XXVII, 4, 20a| eoque Carthaginiensibus satis fidam censebat: inter Hasdrubalem 328 XXVII, 5, 21| in hostium potestate esse satis constabat.~ ~22. 329 XXVII, 5, 27| cum Hannibale ut numquam satis castra castris conlata diceret; 330 XXVII, 6, 28b| subire recti possent. vixdum satis patebat iter cum perfugae 331 XXVII, 7, 33b| potissimum quorum virtus satis tuta a fraude Punica esset: 332 XXVII, 7, 39| duodecimum annum Italia urebatur satis edocuerat viam tantum Alpes 333 XXVII, 7, 41| procursantes certamina haud satis digna dictu serebant. id 334 XXVII, 7, 42| castra praemissis postquam satis tuta omnia esse exploratum 335 XXVII, 8, 44| portisque fuerant. neque satis constabat animis tam audax 336 XXVII, 8, 45| fecerat ut detegi consilium satis tutum esset, paucis milites 337 XXVII, 8, 45| ac noctem ire; vix quod satis ad naturale desiderium corporum 338 XXVII, 8, 50| Romae neuter animi habitus satis dici enarrarique potest, 339 XXVII, 8, 50| quam quod mente capere aut satis credere possent; et ipsa 340 XXVIII, 2, 8| quod suorum fuisse finium satis probabant restituit. inde 341 XXVIII, 2, 9| senatum nuntiasset consulem satis praesidii Galliae provinciae 342 XXVIII, 2, 9| opposuisse. nomen Neronis satis fuisse ad continendum castris 343 XXVIII, 3, 14| Ubi satis temptatae per haec levia 344 XXVIII, 3, 14| instratosque teneret equos.~ Vixdum satis certa luce equitatum omnem 345 XXVIII, 4, 19| saepe repulsus a muris haud satis decoro proelio trepidaret. 346 XXVIII, 5, 22| erumpunt; neque erat ulla satis firma statio opposita, quia 347 XXVIII, 5, 26| multitudinem castigationem satis esse. consilio dimisso, 348 XXVIII, 5, 29| imperatore aegro serius numeratum satis digna causa fuit cur patriae 349 XXVIII, 5, 29| attinet, si erroris paenitet, satis superque poenarum habeo: 350 XXVIII, 6, 30| invehitur, quinqueremem satis credens deprensam rapido 351 XXVIII, 7, 35| Africam Romani mittant, satis sperare perbrevis aevi Carthaginem 352 XXVIII, 7, 36| fuerat ducit, nec praesidio satis valido urbem teneri ratus 353 XXVIII, 8, 42| Syphaci Numidisque credis? satis sit semel creditum; non 354 XXVIII, 8, 42| occursabunt.~ 'Quid porro, si satis confisi Carthaginienses 355 XXVIII, 8, 44| de quibus agitur dixisse satis est: illa longa oratio nec 356 XXIX, 1, 1| ex magnis belli motibus satis tranquillas, venit. Graeci 357 XXIX, 1, 2| aciem intervalla patentia satis late fecerant qua equitatum, 358 XXIX, 1, 3| manus agros popularetur satis gnari omnia in maius metu 359 XXIX, 1, 4| quantae ad incursiones agrorum satis sint transvectas; summae 360 XXIX, 1, 4| qua absente Scipione non satis tutum esset contrahi certamen.~ ~ 361 XXIX, 2, 5| alterum in Etruria esse; satis scire Sp. Lucretium se cum 362 XXIX, 2, 8| fortunam habituros. illud satis scire, etsi male de populo 363 XXIX, 3, 12| tantummodo tueri vidit, nec satis fidens viribus ut urbem 364 XXIX, 3, 12| communi ad Philippum misere, satis confidere conventuram eam 365 XXIX, 4, 17| exercere in socios vestros satis haberet, unam profundam 366 XXIX, 4, 21| magis peccari nolint quam satis animi ad vindicanda peccata 367 XXIX, 4, 22| universarumque rerum incussa ut satis crederent aut illo duce 368 XXIX, 5, 24| possit consulere. itaque satis iam omnibus instructis apparatisque 369 XXIX, 5, 27| vento secundo vehementi satis provecti celeriter e conspectu 370 XXIX, 6, 29| urbem etiam proximam Afrorum satis opulentam cepit; ubi praeter 371 XXIX, 6, 30| cum qua tantam rem adgredi satis auderet, ratus agendo ac 372 XXIX, 6, 34| fuerant. Hanno nequaquam satis valido non modo ad lacessendum 373 XXIX, 6, 34| tantum moratus quantum satis temporis praegresso visum 374 XXIX, 6, 34| aut occiderunt. inter eos satis constabat non minus ducentos 375 XXIX, 7, 37| commentum alterum ex censoribus satis credebant populo iratum 376 XXX, 2, 7b| iam ut ante blanditiis, satis potentibus ad animum amantis, 377 XXX, 2, 8| excursionibus in vicem nihil dictu satis dignum fecerunt: quarto 378 XXX, 2, 10| quidem ubi ipsi plus poterant satis fidentes, die segni navigatione 379 XXX, 3, 16| sed prope vano gaudio ab satis prospera in praesens oppugnatione 380 XXX, 4, 21| accipere, nedum ut praeteritae satis memores sint. conclamatum 381 XXX, 4, 23| altero ambobusve eam rem agi satis ex dignitate populi Romani 382 XXX, 5, 28| cura in dies crescebat nec satis certum constare apud animos 383 XXX, 5, 30| quidem Sicilia ac Sardinia satis digna pretia sunt pro tot 384 XXX, 5, 30| omnium obliviscaris aliorum, satis ego documenti in omnes casus 385 XXXI, 1, 2| fines primo populationes satis prospere ac tuto fecit. 386 XXXI, 1, 2| deinde ad castrum Mutilum satis idoneo loco ad demetenda 387 XXXI, 1, 2| explorato circa nec stationibus satis firmis quae armatae inermes 388 XXXI, 1, 8| utique nuntiari iuberent an satis esset in finibus regni quod 389 XXXI, 2, 10| oppugnari; nec in exercitu suo satis praesidii colonis laborantibus 390 XXXI, 2, 11| relictum in Gallia - haud satis scire ex Hasdrubalis prius 391 XXXI, 3, 21| vagabantur per agros nullo satis firmo relicto praesidio; 392 XXXI, 3, 22| Atheniensium defenderentur, satis in praesentia existimanti 393 XXXI, 3, 25| Chalcidem et Corinthum tuenda satis sit, ut meis ab tergo tutis 394 XXXI, 3, 26| templa ac simulacra evertere satis habuit, sed lapides quoque, 395 XXXI, 4, 27| incendit. hic metus Codrionem, satis validum et munitum oppidum, 396 XXXI, 4, 27| legatum ad consulem cum satis magna praeda Athenagoras 397 XXXI, 4, 28| Hac satis felici expeditione bello 398 XXXI, 5, 33| vehens, quod in usum militi satis esset praebentibus agris. 399 XXXI, 5, 36| duces caetratae cohortis non satis expectato signo ante tempus 400 XXXI, 5, 39| vocant - consedit. inde satis comperto Eordaeam petituros 401 XXXI, 5, 39| Romana nec ad traiciendum satis magnam vim habebat nec aperti 402 XXXI, 5, 42| Aetolorum. Philippus, si satis diei superesset, non dubius 403 XXXI, 6, 46| militibus> relictis, quod satis videbatur ad opera perficienda, 404 XXXII, 1, 1| circa Ariminum provinciam satis esse. Prorogata imperia 405 XXXII, 1, 3| militum iam ante inritata nec satis in principio compressa excepit. 406 XXXII, 1, 3| nec eam nec ullam aliam satis iustam causam esse. Itaque 407 XXXII, 1, 4| difficultates et quod haud satis dignum tanti laboris periculique 408 XXXII, 2, 9| placebat quam quomodo fieret satis expediebant;~ ~10. 409 XXXII, 2, 10| stationibus primo in planitie satis ad id patenti multa levia 410 XXXII, 2, 12| fugae deerat quam quod animi satis esset ad pugnam cum substitissent, 411 XXXII, 3, 19| aut quid optimum putarent satis constabat. Ad homines ita 412 XXXII, 3, 21| priore bello sumus tutati. Satis exemplorum nobis clades 413 XXXII, 4, 26| servitia sollicitarent, satis iam omnibus praeparatis, 414 XXXII, 4, 30| quod caput gentis erat, ut satis comperit non ex auctoritate 415 XXXII, 5, 34| inter seria quidem risu satis temperans. Indignari inde 416 XXXII, 5, 37| belli permissum. Cui ut satis apparuit non taedere belli 417 XXXIII, 1, 5| conatu absistit; ceterum satis gnarus iam in Thessalia 418 XXXIII, 1, 6| aut illi ubi hostis esset satis compertum habuerunt. tertio 419 XXXIII, 2, 11| Larisam est profectus, hauddum satis gnarus quam regionem petisset 420 XXXIII, 2, 12| etiam absentibus Romanis satis potens tuendae simul pacis 421 XXXIII, 2, 12| aut Graeciae libertatem satis firmam se credat relicturum 422 XXXIII, 2, 18| receperunt sese in castra. satis constat, si confestim victores 423 XXXIII, 3, 25| imperium ei prorogatum satis iam ante videri esse.~ ~ 424 XXXIII, 3, 27| facile impetratum, non quia satis dignos eos credebat, sed 425 XXXIII, 4, 31| cum primum ei vires suae satis placuissent non dubitabant: 426 XXXIII, 4, 32| homines acciperent: vix satis credere se quisque audisse 427 XXXIII, 4, 38| peterent habituros, sed cum satis et ipsis et omnibus aliis 428 XXXIII, 4, 38| libertatis differri non satis aequo animo paterentur.~ 429 XXXIII, 4, 41| habitis rumor sine ullo satis certo auctore allatus de 430 XXXIII, 5, 43| Galliam obtineri provinciam satis esse fractis proximo anno 431 XXXIII, 5, 45| disceptatum esset utrum satis iam causae videretur cur 432 XXXIII, 5, 47| tributo privatis remisso satis locupletem rem publicam 433 XXXIII, 5, 47| publicam auctoritatem nec satis habere bello vicisse Hannibalem 434 XXXIV, 1, 3| ceteras infirmetis. nulla lex satis commoda omnibus est: id 435 XXXIV, 1, 5| processissent, ego quoque, cum satis dictum pro utraque parte 436 XXXIV, 1, 5| auctoritate solum, quae tacita satis momenti habuisset, sed oratione 437 XXXIV, 1, 5| nihil novi factum purgare satis est. ceterum quod in rebus 438 XXXIV, 2, 11| misisset: tria milia militum satis esse nec hostes, si tanta 439 XXXIV, 2, 11| terriculis se motos, sperantes satis opis et auxilii sibi in 440 XXXIV, 2, 13| Consul ubi satis quod in speciem fuit ostentatum 441 XXXIV, 2, 13| castellorum audebant. ubi [satis] admodum et suorum et hostium 442 XXXIV, 3, 22b| iniuriarum, vestrae iniuriae satis digna causa belli fuerit. 443 XXXIV, 3, 24| latrocinio quoque Aetolorum satis pacata haec relinquatis.' 444 XXXIV, 3, 25| usquam spei propinquae nedum satis firmi praesidii cernebant. 445 XXXIV, 3, 27| modo proditio intestina satis caveatur, minus periculi 446 XXXIV, 3, 28| Quinctius satis iam omnibus paratis profectus 447 XXXIV, 3, 28| qui munirent viam, lato satis et patenti limite ad Eurotam 448 XXXIV, 3, 32| nostram vicem irascaris. satis compertum habemus duorum 449 XXXIV, 3, 34| virium habeat. auxiliorum satis superque habeo; sed quo 450 XXXIV, 4, 36| nec sane quicquam eorum satis placebat tyranno, nisi quod 451 XXXIV, 4, 37| quo tumultu cum per se satis inritatam multitudinem cerneret 452 XXXIV, 4, 37| quadriduum primum sine ullo satis certo eventu commissa. quinto 453 XXXIV, 4, 38| Et tunc quidem Quinctius satis eo terrore coercitis excursionibus 454 XXXIV, 4, 38| obiectis tutabantur. ubi satis omnia inspexit, corona oppugnandum 455 XXXIV, 4, 43| provincia esset. Scipio satis esse Italiae unum consulem 456 XXXIV, 5, 49| consentientes nec regem quemquam satis validum nec tyrannum fore: 457 XXXIV, 6, 60| in speciem famamque belli satis sit, paratum traicere.~ ~ 458 XXXIV, 6, 61| cum legatis Romam mitti: satis pro temeritate unius hominis 459 XXXIV, 6, 61| ceterum nec causam adventus satis expediebat et in eo maxime 460 XXXV, 1, 3| hominum conlecto necdum noto satis inter se ut fidere alii 461 XXXV, 1, 4| postquam omnia ferro ignique satis evastata erant, consul agro 462 XXXV, 3, 22| reverterunt. qui cum nihil quod satis maturam causam belli haberet 463 XXXV, 3, 26| experiretur, simul ut omnia satis apta ad certamen essent, 464 XXXV, 3, 27| principes, statuit, quoniam satis et suorum a pudore maritimae 465 XXXV, 4, 31| erant, ad cetera quoque satis fidos censebant esse. Athenas 466 XXXV, 5, 43| Graeciam nudam occupandam satis copiarum, nedum ad sustinendum 467 XXXV, 5, 44| indicium esse, quod nec paratus satis ulla re et tempore ad navigandum 468 XXXV, 5, 45| ipso Quinctio disceptando satis expertum esse, nec nisi 469 XXXV, 5, 48| utentes et, a quo nihil satis tecti sit, averso refugientes 470 XXXVI, 1, 3| Antiocho indiceretur bellum, an satis esset ad praesidium aliquod 471 XXXVI, 1, 3| traduxissent. omnibus iam satis comparatis M'. Acilius consul 472 XXXVI, 1, 5| Romanos essent, conciliata satis apud regem gratia, quod 473 XXXVI, 1, 5| perplexae legationi quia non satis in promptu erat, quid responderet, 474 XXXVI, 2, 9| est adgressus et, ut qui satis intellegeret - neque enim 475 XXXVI, 2, 9| primum impetum oppugnationis satis constanter sustinuerunt; 476 XXXVI, 2, 10| copiis et plures quam quot satis in usum erant ignes cum 477 XXXVI, 2, 11| omnis tumultuose concitari, satis esse quingentorum hominum 478 XXXVI, 2, 13| experiri vellet. quibus ille satis ferociter respondit vel 479 XXXVI, 3, 16| lapidum permunisset omnia, satis fidens numquam ea vim Romanum 480 XXXVI, 3, 16| priusquam hostem cerneret, satis omnia permunita et praesidiis 481 XXXVI, 3, 17| vertices illi, quos ceperunt. satis undique provisum atque praecautum 482 XXXVI, 4, 28| magnopere nunc curo, quid Aetoli satis ex more Graecorum factum 483 XXXVI, 4, 30| profectus reliquum iter satis expedito agmine fecit; ut 484 XXXVI, 5, 33| delati, nec virium nec animi satis ad obsidionem tolerandam 485 XXXVI, 5, 34| Acili, quid agatur, an, cum satis pervideas, nihil id magnopere 486 XXXVI, 5, 35| fide in amicitia fuisse satis constabat; militem tamen 487 XXXVI, 5, 40| in omnem vitam illo die satis quaesitum esse, quo se virum 488 XXXVI, 5, 40| consulatus nec triumphus addatur, satis honestam honoratamque P. 489 XXXVI, 5, 45| extremi agminis vexandi, satis pertinaciter secuti sunt. 490 XXXVI, 5, 45| postquam confessionem victis satis expresserunt, Rhodii et 491 XXXVII, 1, 3| exanimati; Nursiae sereno satis constabat nimbum ortum; 492 XXXVII, 2, 7| destituit, nihil per Thraeciam satis tutum habebis; itaque prius 493 XXXVII, 2, 11| praeoccupatus fecit. Polyxenidas satis omnibus comparatis, nocte 494 XXXVII, 4, 26| marique in Hellespontum, ubi satis esset Eumenis classis, ab 495 XXXVII, 4, 27| in acutum cacumen a fundo satis lato fastigatus; a continenti 496 XXXVII, 5, 34| regem deductum esse. illud satis constat, si pax cum populo 497 XXXVII, 6, 45| arbitratu dabitis; sed numquam satis liquebit nobis ibi pacem 498 XXXVII, 7, 54| libertatem vestris tueri armis satis habent, quoniam suis non 499 XXXVII, 7, 55| clementiae quam regis culpae qui satis superque poenarum dedisset, 500 XXXVIII, 1, 1| si popularium animos satis perspectos haberet, impetrato 501 XXXVIII, 2, 21| et] ab duobus lateribus satis fidentes invia esse, ab 502 XXXVIII, 3, 32| fuit, cui consul, cum alia satis ambitiose partem utramque 503 XXXVIII, 4, 40| vulnerum aut mortis, sed quia satis praedae habebant.~ ~41. 504 XXXVIII, 5, 46| regibus nuntiaretur, an satis esset ad praesidium aliquod 505 XXXVIII, 5, 49| merueram. Sed iam dictum satis est; quin pro eo, quod pluribus 506 XXXVIII, 6, 50b| se gestis est exorsus, ut satis constaret neminem umquam 507 XXXVIII, 6, 52| morbum esse causae fratri, satis id sibi videri; se P. Scipionem, 508 XXXVIII, 6, 58| illorum gloriam tueri posteris satis esset, P. Africanum tantum 509 XXXIX, 1, 12| Satis exploratum de Aebutio ratus 510 XXXIX, 1, 15| scitote esse: ut ad cavendum satis sit, dabitur opera a nobis. 511 XXXIX, 1, 16| rem publicam opprimendam satis virium est, coniuratio sese 512 XXXIX, 2, 24| erant, ut eas non neglegi satis appareret. maxime moverat 513 XXXIX, 3, 30| animis consumpserunt. ubi satis placuere vires et iam miles 514 XXXIX, 3, 35| deprecandam iram senatus statuit, satis credens ipsum etiam iuvenem, 515 XXXIX, 3, 37| victis, quod victoribus satis est; plus postulant hostes 516 XXXIX, 4, 39| impedirent, senatum censere satis praetorum esse; P. Cornelius 517 XXXIX, 5, 47| Demetrium docere dilucide nec se satis liquido discere ab eo senatus 518 XXXIX, 5, 49| priusquam appropinquare urbi satis scirent, ad spectaculum 519 XXXIX, 5, 50| proximam quidem noctem ubi satis tuto custodiretur, expediebant. 520 XXXIX, 5, 50| cuiquam uni custodiam eius satis credebant. admonent deinde 521 XXXIX, 5, 52| esse, quam quod nemo eorum satis dignum splendore vitae exitum 522 XXXIX, 5, 55| Aquileia deduceretur, nec satis constabat, utrum Latinam 523 XXXIX, 5, 56| pluvisse in area Concordiae satis credebant, nuntiatumque 524 XL, 1, 3| postremo negare propalam coepit satis tutum sibi quicquam esse, 525 XL, 1, 5| muliebri cogitabat animo, satis per se validum crederet, 526 XL, 1, 10| receptaculum. at in Macedonibus satis praesidii est. vidisti hesterno 527 XL, 1, 15| intellegere potui, nedum satis sciam, quo modo me tuear. 528 XL, 2, 21| peritos de ascensu Haemi, cum satis inter omnes constaret viam 529 XL, 3, 29| oportere. senatus censuit satis habendum quod praetor iusiurandum 530 XL, 3, 31| Praetor Romanus ubi satis tot dierum quiete credidit 531 XL, 3, 31| aberant. itaque Flaccus ubi satis abstractos eos a praesidio 532 XL, 3, 36| pacatos barbaros, nondum satis adsuetos imperio, exercitum 533 XL, 4, 39| transiturum exercitum Romanum satis sciebant, obsederunt. in 534 XL, 4, 48| eliceret. ubi, quod petebat, satis sensit effectum, auxiliorum 535 XLI, 2, 10| Histros, quam certa spes, satis sibi virium adversus duos 536 XLI, 3, 20| aliis, quinam homo esset, satis constaret. non adloqui amicos, 537 XLI, 3, 21| Campano bovem locutum esse satis constabat.~ ~22. 538 XLI, 3, 22| civitatium, per quas iturus erat, satis habuit animos sibi conciliare; 539 XLI, 3, 25| persequi non operae est satis superque oneris sustinenti 540 XLII, 1, 3| partem dimidiam detegit, id satis fore ratus ad tegendum, 541 XLII, 2, 15| auctoritate et opibus Delphorum. satis constabat, Eumenem, ut sacrificaret 542 XLII, 2, 17| praeterea incerto esse, ut aut satis efficacia ad rem peragendam 543 XLII, 2, 26| civitates socias adisse: ceteras satis fidas, Rhodios fluctuantis 544 XLII, 3, 29| suspectus esset Romanis, quam satis statuerat, utram foveret 545 XLII, 3, 31| Macedoniam traiceret. Italiae satis visa duodecim milia sociorum 546 XLII, 3, 34| quanta vel in diti domo satis esset. sex filii nobis, 547 XLII, 3, 38| quem Romanorum favere rebus satis conpertum erat, transierunt 548 XLII, 3, 38| suscepisse. conloquium, si satis commode valeret, non fuisse 549 XLII, 3, 41| verbo obiecta verbo negare <satis> sit. quid enim, si legibus 550 XLII, 3, 43a| petentis concessit. nihil enim satis paratum ad bellum in praesentia 551 XLII, 4, 51| erant, quattuor equitum. satis constabat, secundum eum 552 XLII, 4, 53| Cum per omnem orationem satis frequenti adsensu succlamatum 553 XLII, 4, 53| actae, remissum omnibus; satis regios apparatus ad ea dictum 554 XLII, 4, 54| non portas claudere regi satis habuerunt, sed probris quoque 555 XLII, 5, 55| vastarique sociorum agros, satis iam refectum militem ad 556 XLII, 5, 67| amissorum cura, praesidio satis valido ad Gonnum relicto, 557 XLIII, 1, 1| novam et infirmam necdum satis munitam inter infestas nationes 558 XLIII, 1, 9| eorum legiones induxit; et satis explorata pace eius anni 559 XLIII, 2, 21| Trebellium Fregellanum cum satis valida manu [in] Penestas 560 XLIII, 2, 22| equitibus centum [venit]. Satis constabat eum tamquam ad 561 XLIV, 1, 4| de summa> belli, si loci satis ad explicandam aciem fuisset; < 562 XLIV, 1, 7| munitamque egregie, vix satis credere in tantis rebus 563 XLIV, 1, 12| terra adgredienti quidquam satis procedebat. placuit igitur 564 XLIV, 2, 20| Claudio circa Lychnidum satis validus exercitus foret, 565 XLIV, 2, 20| animum eius regis constare satis visum. sicut omnia de Eumene 566 XLIV, 2, 22| ne gubernaverit. sermonum satis ipsa praebet urbs; <iis> 567 XLIV, 2, 26| Romanos. quinque milia equitum satis esse, quibus et uti ad bellum 568 XLIV, 3, 33| inicus ascensus esset. his satis exploratis illa quoque < 569 XLIV, 3, 42| pugnari coeptum esset, ut satis diei victoribus ad persequendum 570 XLV, 1, 13| proveniant. id Masinissae satis esse et fore, quod populo 571 XLV, 1, 14| acturum. gratulatum quoque satis suo ac patris nomine esse. 572 XLV, 2, 23| vestris honoribus ac iudiciis. satis quidem et tunc in praesentia 573 XLV, 2, 23| quam illa fuit, legationis satis magnum piaculum esset. superbiam, 574 XLV, 4, 36| iam octava diei esset, nec satis temporis ad demonstrandum 575 XLV, 4, 37| aestimari posset, vel hoc satis erat, quod, cum tam seditiosos 576 XLV, 4, 38| principes suos videatur. satis peccatum in Camillo a maioribus 577 XLV, 4, 38| Gallis urbem violarunt; satis nuper <a> vobis in P. Africano.