Lib. Cap. Par.

 1       I,    7,  40|        Ferro igitur eam arcere contumeliam statuunt; sed et iniuriae
 2      II,    4,  38|      Volscorum, hodiernam hanc contumeliam quo tandem animo fertis,
 3      II,    5,  45|  oppugnent. Enimvero non ultra contumeliam pati Romanus posse; totis
 4     III,    9,  64|    patrum causabantur, quo per contumeliam consulum iura plebis labefactata
 5     III,    9,  66|        vastationem agrorum per contumeliam urbi ostentantes. Unde postquam
 6      IV,    1,   4|        simus, nec vos, nisi in contumeliam ignominiamque nostram certare
 7      IV,    5,  35|   desisse postremo praebere ad contumeliam os. Nec se videre cur non
 8      VI,    3,  18|   ignominia recens in animo ad contumeliam inexperto: spiritus dabat,
 9    VIII,    4,  23|    Fregellas appellent; eam se contumeliam iniuriamque, ni sibi ab
10    VIII,    5,  28|      poterant, ad libidinem et contumeliam animum accenderunt. [ut]
11       X,    4,  35| facinus esse vociferari tantam contumeliam ignominiamque ab ignavissimo
12    XXII,    4,  26|    praeter ipsum dictatorem in contumeliam eius latam acceperunt. Ipse,
13    XXVI,    2,  13|    emitti, per cruciatum et ad contumeliam necarimus? quotiens in obsidentes,
14    XXVI,    5,  29|  quanto maiorem iniuriam, immo contumeliam esse, sortem suam ad eum
15    XXXV,    2,  19|      honore habitus. primo eam contumeliam tacitus tulit; deinde melius
16    XXXV,    4,  33|       decreto addidit propriam contumeliam Damocritus praetor eorum;