Lib. Cap. Par.

 1      II,    4,  35| carnificem novum exortum, qui aut mori aut servire iubeat. In exeuntem
 2     III,    9,  67|        satis superque vitae erat; mori consulem tertium oportuit.
 3     III,    9,  67|       eosdem privatos ira vestra, mori atque exulare nobilissimos
 4      IX,    7,  32|     caedis fuisset, ni obstinatos mori Tuscos nox texisset, ita
 5    XXII,    6,  49|         victoria, fuit, cum victi mori in vestigio mallent quam
 6    XXII,    6,  49|          et vixisse [et] adhuc et mori. Me in hac strage militum
 7    XXII,    7, 50b|      Aemili consulis, qui se bene mori quam turpiter vivere maluit,
 8   XXIII,    4,  29|  obstinaverant animis vincere aut mori. Minus pertinaces viros
 9  XXVIII,    5,  22|           cedere atque obstinatos mori in vestigio quemque suo
10    XXXI,    2,  18|       vincula aut alia necessitas mori prohibuit, quisquam vivus
11   XXXIX,    1,  10| perturbata 'dii meliora.' inquit: mori et sibi et illi satius esse
12      XL,    1,   9|            sit> impune. itaque si mori tacitum oportet, taceamus,
13    XLII,    5,  65|          insperato iam obstinatis mori spes adfulsit. nam cum ex
14     XLV,    1,   5|           sed cum veneno se malle mori quam ferro dixisset, occulte
15     XLV,    2,  19|      infirmitate, an <ad> ultimum mori iussurum? egregium enim,