Lib. Cap. Par.

 1      II,    3,  28|        est clamoribus undique et indignatione patrum, si quod imperio
 2     III,    4, 31a|     plebis. Uterque magna patrum indignatione damnatus, Romilius decem
 3      IV,    1,   6| turbarentur. Plebes ad id maxime indignatione exarsit, quod auspicari,
 4       V,    2,  13|        maiore gaudio plebis quam indignatione patrum, ita etiam gessit,
 5      VI,    5,  37|          ipsos maiore audientium indignatione quam sua increpuissent,
 6      IX,    7,  37|       ora senserat conciveratque indignatione non Etruriae modo populos
 7     XXI,    5,  41|           pugnare velim, sed cum indignatione quadam atque ira, velut
 8   XXIII,    1,   6|        Romanam adiuvari vellent; indignatione orta summoveri a curia iussos
 9   XXIII,    6,  42|          tunc acciderunt, minore indignatione referre possumus quam quae
10    XXIX,    2,   9|         sine vociferatione atque indignatione concurrissent probra in
11    XXXI,    2,  17|       renuntiata haec legatio ab indignatione simul ac desperatione iram
12   XXXII,    2,  10|         Ad id vero adeo accensus indignatione est rex ut exclamaret 'quid
13   XXXVI,    5,  44|          classem refugit. Livius indignatione accensus praetoria nave
14     XLI,    3,  24|    adsensi erant, adsentirentur, indignatione principum, quod, quam rem
15    XLIV,    2,  14|        ne> nunc quidem haec sine indignatione legi audirive posse certum