Lib. Cap. Par.

 1       I,    9,  54|        ira seu odio seu superbia insita ingenio nullam eum vocem
 2      II,    3,  27|       exspectabat, cum Appius et insita superbia animo et ut collegae
 3      II,    5,  49|     petunt. Cuius impetratae, ab insita animis levitate, ante deductum
 4      IX,    3,  14|      proruerent, nec virtus modo insita sed ira etiam exulceratos
 5  XXVIII,    5,  24|         id quisque quod audierat insita hominibus libidine alendi
 6     XXX,    6,  32|          neque manere in ea prae insita animis perfidia potuissent.
 7  XXXIII,    2,  16|        amicitia regis, una fides insita genti, altera metus odiumque
 8   XXXIV,    2,  20|        et silvestrem gentem, cum insita feritas continebat in armis,
 9   XXXVI,    2,   8|    reliquisset, monitus, sive ab insita regibus vanitate ad consilium
10  XXXVII,    7,  54|    Massiliensis, quos, si natura insita velut ingenio terrae vinci
11 XXXVIII,    1,  10|   Romanae societatis mansissent, insita gentis tranquillitate quiesse
12 XXXVIII,    5,  48|      possent mitigari a feritate insita, temptavi et, postquam indomitos
13    XLII,    3,  39| audissent, volebant. inerat cura insita mortalibus videndi congredientis
14    XLII,    5,  62|         quodsi Romani tum quoque insita pertinacia aequa aspernarentur,