Lib. Cap. Par.

 1       I,    3,   8|     fuit. Cum iam virium haud paeniteret consilium deinde viribus
 2     III,    5,  36|     venerat ita discedebat ut paeniteret non prioris decreto stetisse.
 3     VII,    4,  25|     num quem plebeii consulis paeniteret; simul dictatorem increpabant,
 4    VIII,    5,  27| potestate nihil ultra quam ut paeniteret frustra restabat.~ ~28.
 5       X,    5,  45|  futurum ne socios fidei suae paeniteret: Etruscorum propediem eandem
 6   XXIII,    1,  10|       rei orto senatum quoque paeniteret dediti principis et legatione
 7     XXX,    5,  30|      coeptum est ne quem eius paeniteret quoad ipsi invidere di praestiti,
 8   XXXIV,    3,  31|       amicitiam, cur eius vos paeniteret commisisse.'~ ~32.
 9    XXXV,    3,  25|  positum esset, nec pacis eos paeniteret nec belli. plus ea oratio
10   XXXVI,    2,   9|      providi essent, extemplo paeniteret, dimisit. haec renuntiata
11     XLV,    1,  10| semper non minus puderet quam paeniteret. quae omnia, si sana mens