Lib. Cap. Par.

 1    XLII,    2,  25|  iniuriis satisfieri senatum aecum censere, reddique sibi res
 2    XLII,    2,  25| eorum omnia dicere ac facere aecum censerent; postremo multum
 3    XLII,    2,  26|       senatum existumare non aecum eum facere, qui ab sociis
 4    XLII,    3,  34|     dare, P. Licini, possem, aecum erat me dimitti. sed haec
 5    XLII,    3,  34|      testes sunt. vos quoque aecum est, commilitones, etsi
 6    XLII,    3,  39|   cum omni comitatu transire aecum censebat; legati vel cum
 7    XLII,    4,  44|     fidem Romanorum permitti aecum censebat. inde certamine
 8    XLII,    4,  47|      autem indutiarum sumpto aecum <bellum> futurum: illum
 9   XLIII,    1,   4|    et restitui in libertatem aecum censere.~ ~5.
10     XLV,    2,  20|  crimina plus obesse Rhodiis aecum censerent quam antiqua merita,
11     XLV,    3,  26|   qui> patriam pro se perire aecum censerent, hi primi inventi