Lib. Cap. Par.

  1       I,    1,   2|              tanti belli terrorem ut animos Aboriginum sibi conciliaret
  2       I,    3,   9|             corpora dedisset, darent animos; saepe ex iniuria postmodum
  3       I,    3,  12|        reciperandae arcis stimulante animos in adversum Romani subiere.
  4       I,    4,  17|                       Patrum interim animos certamen regni ac cupido
  5       I,    4,  19|              quippe efferari militia animos --, mitigandum ferocem populum
  6       I,    4,  19|              ac foederibus iunxisset animos, positis externorum periculorum
  7       I,    4,  19|           est. Qui cum descendere ad animos sine aliquo commento miraculi
  8       I,    5,  25|          iuvenes magnorum exercituum animos gerentes concurrunt. Nec
  9       I,    5,  27|              reconciliare popularium animos coepit. Igitur ut prius
 10       I,    5,  29|         maestitia ita defixit omnium animos, ut prae metu obliti quid
 11       I,    6,  32|              foedus erat sustulerant animos, et cum incursionem in agrum
 12       I,    6,  34|            bonorum, cum divitiae iam animos facerent, auxit ducta in
 13       I,    7,  35|      habuisse ad conciliandos plebis animos compositam: cum se non rem
 14       I,    8,  42|           rex, seu patrum seu plebis animos periclitaretur, Romam rediit.
 15       I,    9,  51|           eundem terrorem quo civium animos domi oppresserat Latinis
 16       I,    9,  56|             mandatis cupido incessit animos iuvenum sciscitandi ad quem
 17       I,    9,  57|           praeda delenire popularium animos studebat, praeter aliam
 18      II,    1,   1|           longo tempore adsuescitur, animos eorum consociasset? Dissipatae
 19      II,    1,   1|         iungendosque patribus plebis animos.~ ~2.
 20      II,    1,   2|             primo sensim temptantium animos sermo per totam civitatem
 21      II,    1,   3|               nobilium adulescentium animos pertemptant. A quibus placide
 22      II,    2,  12|               Nec unus in te ego hos animos gessi; longus post me ordo
 23      II,    3,  23|          remediis aptior, concitatos animos flecti quam frangi putabat
 24      II,    3,  25|          daret clamabant, experiendi animos militum causa parumper moratus,
 25      II,    3,  30|     dictatore propositum confirmavit animos, Servili fere consulis edicto
 26      II,    4,  39|        infensosque inter se iungebat animos. Id modo non conveniebat
 27      II,    4,  39|      postquam apparuit labare plebis animos; missique de pace ad Marcium
 28      II,    4,  39|          sibi inritatos, non fractos animos esse. Iterum deinde iidem
 29      II,    5,  41|            sibi reconciliaret civium animos, iubere pro Siculo frumento
 30      II,    5,  42|              dempto auctore, subibat animos, accensaque ea cupiditas
 31      II,    5,  43|             deberent, auxere insuper animos plebis, redibatque non sua
 32      II,    5,  45|         certaminibus infensos plebis animos illa pugna sibi reconciliare
 33      II,    5,  46|        adhortando accendamus militum animos." Sic in primum infensis
 34      II,    5,  47|        cognita ora accendunt militum animos. Simul et vanior iam erat
 35      II,    5,  47|             imbiberat, reconciliandi animos plebis, saucios milites
 36      II,    5,  48|    contumeliis saepius quam periculo animos agitabat, quod nullo tempore
 37     III,    1,   5|    circumstantibus ereptus et suorum animos turbavit et ferociores hostes
 38     III,    2,  14|             in plebem, non minuerunt animos; sed ibi plurimum profectum
 39     III,    2,  16|      avertendos ab legis cura plebis animos Capitolium insedisse contenderent;
 40     III,    3,  20|              sed ille maximus terror animos agitabat, quod saepius Quinctius
 41     III,    6,  38|              ipsi solum desponderant animos, sed contemni coepti erant
 42     III,    7,  52|        deseri urbem videant curam in animos patrum descensuram; admoniturum
 43     III,    8,  58|          cognitionem cogitationemque animos, et potius unum tot Claudiis
 44     III,    8,  60|             pedem hostes; deinde cum animos collegissent et undique
 45     III,    8,  61|            celebrata est, in castris animos militum ad aemulandum decus
 46     III,    8,  62|              periculo, pudore deinde animos peditum accendunt. Verecundiae
 47     III,    9,  65|             civiles externos tollere animos. Cura pacis concordiae quoque
 48     III,    9,  65|           quam adversariis superesse animos. Adeo moderatio tuendae
 49     III,    9,  67|        magistratuum, sustulere illis animos. Pro deum fidem, quid vobis
 50     III,    9,  70|        deinde et vincentibus Romanis animos auxit et referentes gradum
 51      IV,    1,   2|            iure ac maiestate adempta animos etiam eripuerint, consules
 52      IV,    1,   5|             erit certamen, Quirites; animos vestros illi temptabunt
 53      IV,    1,   6|              comitiorum docuit alios animos in contentione libertatis
 54      IV,    2,  15|      splendore familiarum sustulisse animos quo nefas fuerit: Sp. Maelium,
 55      IV,    4,  30|       corpora modo adfecta tabo, sed animos quoque multiplex religio
 56      IV,    5,  32|             advocatam increpuit quod animos ex tam levibus momentis
 57      IV,    5,  32|              saecula fuerint; eosdem animos, easdem corporis vires,
 58      IV,    5,  35|             postulandum esse. Magnos animos magnis honoribus fieri.
 59      IV,    6,  45|           negotium datum adverterent animos ne quid novi tumultus Labicis
 60      IV,    6,  48|            oratio. Pro fortuna illis animos esse; ubi videant collegas
 61      IV,    6,  49|            levibus proeliis Aequorum animos fregisset, postremo in oppidum
 62      IV,    6,  51|              ipsa indignitas angebat animos: non in retinendis modo
 63       V,    1,   1|            ea res populorum Etruriae animos, non maiore odio regni quam
 64       V,    1,   2|       prosiliunt, sollicitant plebis animos, hoc illud esse dictitantes
 65       V,    1,   5|             eo reconcilient Etruriae animos, vel ipsius voluntate regis
 66       V,    1,   6|            esse putamus, adeo molles animos, ut hiemem unam durare in
 67       V,    1,   6|             ab Etruscis inritaverint animos; morietur enim extemplo
 68       V,    2,  10|             tributumque et occupatos animos maiorum rerum curis, comitiis
 69       V,    2,  11|       deliquissent. Illos repeterent animos Quirites, quos recenti clade
 70       V,    3,  19|              ad confirmandos militum animos intercurrit; inde Romam
 71       V,    3,  20|          reconciliari eo dono plebis animos, exhaustis atque exinanitis
 72       V,    4,  23|            Ea quoque conlatio plebis animos a Camillo alienavit. Inter
 73       V,    4,  25|       portaretur. Simul ab religione animos remiserunt, integrant seditionem
 74       V,    5,  32|             plebis erat, percontatus animos eorum responsum tulisset
 75       V,    6,  37|             instaret - adeo occaecat animos fortuna, ubi vim suam ingruentem
 76       V,    6,  38|            Pavor fugaque occupaverat animos et tanta omnium oblivio,
 77       V,    6,  39|          tempus suspensos ita tenuit animos usque ad lucem alteram ut
 78       V,    6,  41|        contentione pugnae remiserant animos et quod nec in acie ancipiti
 79       V,    6,  42|         pignus ad flectendos hostium animos haberent, nequaquam perinde
 80       V,    6,  42|        avertisset, paventes ad omnia animos oraque et oculos flectebant,
 81       V,    6,  42|         atque obruti malis flexerunt animos quin etsi omnia flammis
 82       V,    6,  42| abalienaverant ab sensu rerum suarum animos, arma tantum ferrumque in
 83       V,    6,  43|           nec flexuros ad deditionem animos ni vis adhiberetur, experiri
 84       V,    6,  45|           indignitas atque ex ea ira animos cepit: Etruscisne etiam,
 85      VI,    1,   1|     obstrictos haberent multitudinis animos suppressa. Tum de diebus
 86      VI,    2,   7|            veteri adiunctus commovit animos militis Romani. Quod ubi
 87      VI,    2,   7|           enim dictatura mihi unquam animos fecit, ut ne exsilium quidem
 88      VI,    3,  14|        patiar.' id vero ita accendit animos, ut per omne fas ac nefas
 89      VI,    3,  16|      dictaturae terror et linguam et animos liberaverat hominum.~ ~17.
 90      VI,    3,  18|            accensos incitabat plebis animos. 'quousque tandem ignorabitis
 91      VI,    4,  23|             ex incertissimo sumentis animos spe inflatus. hic per se
 92      VI,    4,  23|    corporibus vigere et deflorescere animos; cunctatorem ex acerrimo
 93      VI,    4,  23|            militum, et hostis, cuius animos cunctando auximus, iam minime
 94      VI,    5,  33|           mutaverat utriusque partis animos: Tusculanos ex ingenti metu
 95      VI,    5,  34|            ergo obnoxios summiserant animos non infimi solum sed principes
 96      VI,    5,  36|            tot annorum usu tractandi animos plebis, primores patrum
 97      VI,    5,  38|             accendit magis certamine animos quam minuit. sed re neutro
 98      VI,    5,  39|          ipsi primum statuerent apud animos quid vellent; deinde comitiis
 99     VII,    1,   3|     religionibus datum aut religione animos aut corpora morbis levavit;
100     VII,    1,   3|         piaculorum magis conquisitio animos quam corpora morbi adficerent,
101     VII,    1,   7|    audientibus laudes meritas tollit animos, simul ceteros ad aemulandas
102     VII,    1,   8|        utriusque populi et extollere animos et minuere potuit. Vsque
103     VII,    2,  14|            non posse adeo concitatos animos; ipsos sibi locum ac tempus
104     VII,    2, 17a|    inridebant increpabantque, vertit animos repente pudor et in ea ipsa
105     VII,    3,  21|              rem, quae distinere una animos videbatur, levare adgressi
106     VII,    4,  23|            cum ipsa cunctatio et his animos minuisset et auxisset hosti,
107     VII,    5,  31|               adeo infractos gereret animos, ut se ipse suaque omnia
108     VII,    5,  33|          indicio fuit quos gesserint animos; namque ita conflixerunt
109     VII,    5,  35|          potest, cum praeter arma et animos armorum memores nihil vobis
110     VII,    6,  38|        voluptatium delenitos militum animos avertit a memoria patriae,
111     VII,    6,  39|           haud dubius timor incessit animos consilia sua emanasse: iam
112     VII,    6,  42|        aversos a dimicatione militum animos, rettulisse ad patres de
113    VIII,    1,   4|       libertatis desiderium remordet animos, si foedus [est], si societas
114    VIII,    2,  8b|        dissonum ab Romana re praeter animos erat. clipeis antea Romani
115    VIII,    3, 13b|            primum absolvi et illorum animos, dum exspectatione stupent,
116    VIII,    4,  19|     defecerint: Fundis pacem esse et animos Romanos et gratam memoriam
117    VIII,    4,  21|        maxime consul ipse inclinavit animos, identidem ad principes
118    VIII,    5,  27|             etiam sanos consternante animos decernitur ut societas cum
119    VIII,    5,  35|        alienavit a dictatore militum animos iam ante infensos quod implacabilis
120    VIII,    6,  38|             pares. auxerat id maxime animos quod ignari loco iniquo,
121    VIII,    6,  39|        accidens et Samnitium terruit animos et dictator, ubi respectantes
122      IX,    1,   2|             imperio stuporque omnium animos ac velut torpor quidam insolitus
123      IX,    1,   5|           nequiquam vires, nequiquam animos datos. Haec frementibus
124      IX,    1,   6|         Romanam ablatosque cum armis animos; non reddere salutem, [non
125      IX,    1,  7a|            quippe suos quemque eorum animos habiturum, ubicumque congressuri
126      IX,    2,   9|          possumus, corpora nostra et animos; in haec saeviant, in haec
127      IX,    3, 12b|             spes remisit a certamine animos et passim arma iactari coepta.
128      IX,    3, 12b|           Distendit ea res Samnitium animos, quod nec ad Luceriam ire,
129      IX,    3,  14|     exulceratos ignominia stimularet animos, castra invasere; et pro
130      IX,    3,  14|              tenerentur praepedisset animos, ne desperata venia hostes
131      IX,    5,  23|          accendendos virorum fortium animos nullam alibi quam in semet
132      IX,    5,  24|            numero audirent, avertunt animos a spe reciperandae arcis.
133       X,    2,  9b|      rebellantes Aequos, cum praeter animos feroces nihil ex antiqua
134       X,    2,  11|         memorantes Etrusci sustulere animos. Romae cum desiderio viri
135       X,    2,  11|         quondam: nunc ita obstinatos animos esse ut omnia ferre ac pati
136       X,    2,  14|       discrimen summae rerum angebat animos, aliquantum quoque aperta
137       X,    2,  14|              metu terruere Samnitium animos; nam et Fabius Decium collegam
138       X,    2,  19|         celebrans accenderet militum animos, per vallum, per fossas
139       X,    3,  28|            sensim residere Samnitium animos, Gallorum quidem etiam corpora
140       X,    4,  33|            ad septingentos triginta. Animos inde Samnitibus non infelix
141       X,    4,  35|          facturos sed militum iacere animos; tota nocte inter volnera
142     XXI,    1,   5|              tanto pavore reciperent animos, Hannibal agmine quadrato
143     XXI,    1,   8|           Hinc spes, hinc desperatio animos inritat, Poeno cepisse iam
144     XXI,    1,   9|    praemittit ut praepararent suorum animos ne quid pars altera gratificari
145     XXI,    1,  11|           operum dispositis. Interim animos eorum nunc ira in hostes
146     XXI,    1,  11|             Paulisper tamen adfectos animos recreavit repentina profectio
147     XXI,    1,  12|           Saguntinos, Alorcus, vinci animos ubi alia vincantur adfirmans,
148     XXI,    2,  20|           ante ab Hannibale Gallorum animos esse; sed ne illi quidem
149     XXI,    2,  22|              sollicitandos principum animos, Hasdrubali fratri, viro
150     XXI,    2,  23|              praemissis qui Gallorum animos, qua traducendus exercitus
151     XXI,    2,  24|            Inde, ne mora atque otium animos sollicitaret, cum reliquis
152     XXI,    3,  30|        contione varie militum versat animos castigando adhortandoque:
153     XXI,    5,  44|       Accendit praeterea et stimulat animos dolor, iniuria, indignitas.
154     XXI,    5,  45|            maxime iubet principumque animos ad defectionem sollicitari.
155     XXI,    6,  48|             sollicitandos popularium animos dimisit. Scipio caedem eam
156     XXI,    6,  52|              ad id dubios servassent animos, coacti ab auctoribus iniuriae
157     XXI,    6,  53|     restitutos ac refectos militibus animos nec quemquam esse praeter
158     XXI,    7,  58|              sese movere ac recipere animos et raris locis ignis fieri
159     XXI,    7,  62|           parte levaverant religione animos.~ ~63.
160    XXII,    1,   2|         neque aut corpora animis aut animos spe sustinebant, alii fessa
161    XXII,    2,  12|          victos tandem illos Martios animos Romanis, debellatumque et
162    XXII,    2,  13|              conciliandos popularium animos. Hi nuntiantes si in Campaniam
163    XXII,    3,  22|           omnium Hispaniae populorum animos morabatur, ne sanguine liberum
164    XXII,    3,  22|   continuisse ad eam diem Hispanorum animos, quia procul Romani abessent;
165    XXII,    4,  25|            favorque magistri equitum animos versabat quam satis audebant
166    XXII,    4,  26|              pecunia a patre relicta animos ad spem liberalioris fortunae
167    XXII,    4,  26|       consulatus spem cum attolleret animos, haud parum callide auram
168    XXII,    6,  42|             deterrendos a cupiditate animos nuntiata erant, ea accenderunt,
169    XXII,    6,  48|           manserunt; postquam omnium animos oculosque occupaverat certamen,
170   XXIII,    2,  14|            cum iterum Neapolitanorum animos partim spe, partim metu
171   XXIII,    3,  22|         inter tam suspensos sociorum animos incertamque fidem id iactum
172   XXIII,    4,  25| succubuissent ad minores calamitates animos summitterent: quod ad Carthaginienses
173   XXIII,    4,  27|           per Hispaniam omnium ferme animos ad Romanos avertit. Itaque
174   XXIII,    5,  32|        exspectari; ad hoc fessos iam animos Sardorum esse diuturnitate
175   XXIII,    5,  33|      populorum omnes reges gentesque animos intenderant, inter quos
176   XXIII,    6,  45|             Marcellus suorum militum animos erigeret, Hannibal multo
177   XXIII,    6,  46|           profuerunt ad confirmandos animos. Cum omni parte pellerentur,
178    XXIV,    1,   1|            datis pigneratos haberent animos, pauci magis taciti probarent
179    XXIV,    2,   9|         converterant in se civitatis animos; multis enim annis tale
180    XXIV,    2,  12|      defectioni magis infensos eorum animos esse. id quia tam trepide
181    XXIV,    2,  16|                     Ea demum vox ita animos accendit ut renovato clamore
182    XXIV,    3,  20|           ducis nisi ad conciliandos animos Tarentinorum fieri. ceterum
183    XXIV,    4,  21|          Syracusanis quam causam aut animos mutasset, M. Marcello alteri
184    XXIV,    4,  21|              libidines adeo mutavere animos ut insepultum iacere corpus
185    XXIV,    4,  25|           creatus esset praetor. sed animos eis regios regias coniuges
186    XXIV,    4,  25|           intemperantes suppliciorum animos ad sanguinem et caedes inritent.
187    XXIV,    4,  30|            ad defectionem inclinatos animos cernerent praetores sed
188    XXIV,    5, 35b|           qui obsidebantur Syracusis animos sustulerint; et, parte copiarum
189    XXIV,    5,  36|          suas res foventibus adderet animos. Murgantiam primum prodito
190     XXV,    1,   1|              non fortunam magis quam animos hominum, tanta religio,
191     XXV,    2,   8|          Italia Graecarum civitatium animos inritavit cum publice, tum
192     XXV,    4,  18|           inita. restituit tamen his animos et illis minuit audaciam
193     XXV,    5,  23|              partis temptare hominum animos iussit et fidem dare, si
194     XXV,    5,  26|               quod facile utrorumque animos averteret a belli consiliis.
195     XXV,    5,  26|        adsuetudine mali efferaverant animos, ut non modo lacrimis iustoque
196     XXV,    6,  30|         proditionis averteret omnium animos, negat sibi placere legatos
197     XXV,    6,  37|              publicam secum acuerent animos et ne inultos imperatores
198     XXV,    6,  40|         socios ad retinendos in fide animos eorum ferendo in tempore
199    XXVI,    1,   1|           recepta inclinatura rursus animos videbatur ad veteris imperii
200    XXVI,    1,   2|           aliud certamen occupaverat animos. C. Sempronius Blaesus die
201    XXVI,    1,   3|              acie victum. nec suorum animos nec hostium in potestate
202    XXVI,    1,   5|         hostiumque conversos videbat animos, documento futurae qualemcunque
203    XXVI,    1,   5|           averteret etiam pugnantium animos. Campanos facile a vallo
204    XXVI,    2,   7|             Romanos; ne desponderent animos; tolerando paucos dies totam
205    XXVI,    2,  13|             triste supplicium fregit animos Campanorum. concursus ad
206    XXVI,    3,  19|            inde ab initio praeparans animos, ex quo togam virilem sumpsit
207    XXVI,    3,  21|         Cornelius praetor et militum animos nunc consolando nunc castigando
208    XXVI,    6,  36|       publicae excitet ad aemulandum animos primum equestris ordinis,
209    XXVI,    6,  38|           multorum Italiae populorum animos averterat, quos neque omnes
210    XXVI,    7,  40|              armis ad agrum colendum animos convertere, ut esset non
211    XXVI,    7,  43|          maximo usui ad conciliandos animos barbarorum erit; hic tormenta
212    XXVI,    7,  44|      plurimum ad accendendos militum animos intererat, testis spectatorque
213   XXVII,    3,  13|            quibus pugnaretis oblivio animos cepit? nempe iidem sunt
214   XXVII,    3,  13|             eadem sunt. an si eosdem animos habuissetis, terga vestra
215   XXVII,    3,  13|           experiretur militum suorum animos. 'ego vero experiar,' inquit '
216   XXVII,    4, 20a|           Scipionis occupatos omnium animos publice privatimque esse
217   XXVII,    7,  36|         auxilia conducenda, Gallorum animos. missi deinde cum iis legati
218   XXVII,    8,  45|              spem metumque impellere animos. gloriae quidem ex re bene
219   XXVII,    8,  50|       laetitia inter impotentes eius animos potuit. in senatu primum,
220  XXVIII,    1,   2|         forte in Baetica ad sociorum animos continendos in fide haberet,
221  XXVIII,    1,   3|            qui ex propinquo adloquio animos temptarent suaderentque
222  XXVIII,    2,   5|        convenerunt. sustulerant enim animos Aetoli cum ab Romana societate
223  XXVIII,    2,   6|        navibus expositis. cum omnium animos oculosque id certamen avertisset,
224  XXVIII,    2,   8|             nec spes flexisset eorum animos, hortatusque in posterum
225  XXVIII,    3,  11|         visis domi prodigiis terruit animos hominum ignis in aede Vestae
226  XXVIII,    3, 17a|     conciliandosque regum gentiumque animos, Syphacem primum regem statuit
227  XXVIII,    4,  18|            illi viro ad conciliandos animos esse. itaque non quo modo
228  XXVIII,    5,  22|         habebant quae ferociores iis animos faceret; sed ingenia incolarum
229  XXVIII,    5,  24|             falso credita occaecabat animos, sub cuius volgatam iam
230  XXVIII,    5,  27|              facta, dicta, consilia, animos hostium video. quid enim
231  XXVIII,    6,  34|             arma relinquere, solutos animos - neque [se] in obsides
232  XXVIII,    7,  36|            deinde defectio Indibilis animos eius sustulerant, paranti
233    XXIX,    1,   3|             pavorque, dein maestitia animos incessit: tantum fortunam
234    XXIX,    1,   4|          prolapsos ab recenti nuntio animos rursus terror instans revocavit
235    XXIX,    3,  14|     impleverat ea res superstitionum animos, pronique et ad nuntianda
236    XXIX,    4,  22|       praeoccupatos Locrensium clade animos nullum misericordiae locum
237    XXIX,    5,  26|       gloriae celebratus converterat animos, simul et mens ipsa traiciendi,
238    XXIX,    6,  32|             Masinissae repleta varie animos adfecit.~ Masinissa in spelunca
239    XXIX,    7, 36b|         vires, Poeno recens victoria animos faceret. in primam aciem
240     XXX,    1,   4|            curam converteret hostium animos, simul ne qua, cum ipse
241     XXX,    5,  28|           satis certum constare apud animos poterat utrum gaudio dignius
242     XXX,    5,  28|             gerere, erexerant omnium animos Scipio et Hannibal velut
243     XXX,    6,  32|              spes et metus miscebant animos; contemplantibusque modo
244    XXXI,    2,  10|      coloniae Romanae augeri hostium animos.~ ~11.
245    XXXI,    2,  14|         proelio, vires expertus, sed animos ei faciebat praeter ferociam
246    XXXI,    2,  14|         vetere fortuna nihil praeter animos servant. Acarnanes duo iuvenes
247    XXXI,    2,  18|              lacessitis, mihi quoque animos facere et regnum et Macedonum
248    XXXI,    2,  18|             clades ad Romanum bellum animos fecisset, nuntii occurrerunt
249    XXXI,    3,  22|     pervenissent, despondentibus iam animos sociis spem ingentem attulerant.
250    XXXI,    6,  45|           qui temptarent oppidanorum animos, si voluntate tradere urbem
251    XXXI,    6,  45|              ad credendum inclinaret animos, revocati.~ Ab Andro Cythnum
252   XXXII,    1,   5|   quanticumque quiete temporis simul animos corporaque remiserant; Philippum
253   XXXII,    1,   5|      sociorum, nunc etiam popularium animos, ne et illi ad spem amicitiae
254   XXXII,    1,   5|             firmabat: <ad> Macedonum animos cum Heracliden amicum maxime
255   XXXII,    2,  14|            ea ipsa facilitate veniae animos eorum in posterum conciliat.
256   XXXII,    2,  15|       crederet ceterorum Thessalorum animos si primi vim Romanam non
257   XXXII,    3,  17|       Accessit etiam fortuita res ad animos eorum firmandos; nam cum
258   XXXII,    3,  20|             hanc aut in illam partem animos vestros inclinarunt, vocem
259   XXXII,    4,  31|          fama Insubres victos allata animos fregisset; itaque relicto
260  XXXIII,    1,   3|  disservisset, ad ea quae tum maxime animos terrebant quibusque <erigi>
261  XXXIII,    2,  16|  crudelitatemque ausi ita adfecerunt animos ut omnia quae in eos decreta
262  XXXIII,    2,  17|             terrorem ratus inclinari animos posse. postquam pacati nihil
263  XXXIII,    3,  21|       Baeturiam omnem et quae nondum animos nudaverant ad finitimorum
264  XXXIII,    4,  36|         curaret et <a> tanto terrore animos militum reficeret. Boi,
265  XXXIII,    4,  37|           quantam vim ad stimulandos animos ira haberet apparuit; nam
266  XXXIII,    5,  45|             facto multorum potentium animos.~ ~46.
267  XXXIII,    5,  46|           iam pro futuris mox opibus animos gerebat. enimvero indignum
268  XXXIII,    5,  46|          partis principum offenderat animos. adiecit et aliud quo bono
269   XXXIV,    1,   4|              modo sed etiam mulierum animos donis temptavit. nondum
270   XXXIV,    1,   7|            imperium sit. virorum hoc animos volnerare posset: quid muliercularum
271   XXXIV,    2,  13|         admodum et suorum et hostium animos est expertus, convocari
272   XXXIV,    3,  24|              misit, magis ut nudaret animos, id quod evenit, quam spe
273   XXXIV,    3,  27|          acerbitate poenarum tenebat animos, quoniam ut salvum vellent
274   XXXIV,    3,  34|      difficilis.' haec oratio primum animos omnium ad respicienda <sua>
275   XXXIV,    5,  46|   praeterquam quod cunctatio hostium animos faciebat, rei maturandae
276   XXXIV,    5,  47|        eventus a praesenti certamine animos pugnantium avertebant. usque
277   XXXIV,    6,  61|   praeparandos sibi ad id popularium animos ratus litteras, ne quo casu
278   XXXIV,    6,  61|           moliri res et sollicitando animos hominum turbare statum civitatis
279    XXXV,    1,   1|             omnis Hispania sublatura animos fuerit, ni alter praetor
280    XXXV,    2,  12|             qui non solum temptarent animos eorum sed suis quemque stimulis
281    XXXV,    3,  20|        nihildum ad id bellum praeter animos parabant. consulibus ambobus
282    XXXV,    3,  23|            erat ad tenendos sociorum animos, T. Quinctium et Cn. Octavium
283    XXXV,    4,  31|            ne Aetoli partis alicuius animos ad Antiochum avertissent.
284    XXXV,    4,  32|        credebant moveri multitudinis animos, tantum advehi auri ut ipsos
285    XXXV,    4,  35|             decurrere cogeret, simul animos acueret et corpora exerceret.
286    XXXV,    4,  35|          exsequi iussi estis. parate animos, dextras, ne quis in eo
287    XXXV,    4,  36|           rei, [ac] simul contemptus animos Lacedaemoniis ad coeundum
288    XXXV,    4,  39|              praemisit ad temptandos animos, non aliter nisi pars aliqua
289    XXXV,    5,  42|         erexerat multorum in Graecia animos, iisdem et regis spem inflabat:
290   XXXVI,    1,   5|              sollicitabat civitatium animos mittendis legatis, partim
291   XXXVI,    2,   9|             conciliandos Larisaeorum animos credebat.~ ~10.
292   XXXVI,    2,  10|           urbem suam forte venerant, animos auxerunt. M. Baebius interim
293   XXXVI,    2,  10|    confirmandos in reliquum sociorum animos descendit; duplexque laetitia
294   XXXVI,    2,  12|            ad confirmandos Acarnanum animos Cn. Octavius missus a Quinctio,
295   XXXVI,    3,  17|          tanta praemia dignos parate animos, ut crastino die bene iuvantibus
296   XXXVI,    4,  27|         Heraclea capta fregit tandem animos Aetolorum, et paucos post
297  XXXVII,    2,   8|             stirpe gentis, servantes animos. filium Seleucum in Aeolide
298  XXXVII,    2,   9|            ad Antiochum multitudinis animos avocantibus. gravia hiberna
299  XXXVII,    3,  13|           quod plurimum intererat ad animos civitatium, timoris confessionem
300  XXXVII,    3,  17|              magistratuum temptarent animos, postquam nihil in potestate
301  XXXVII,    4,  26|               aliquid etiam inflabat animos classis Rhodia ad Samum
302  XXXVII,    5,  32|            principum magistratuumque animos temptarent. postquam obstinatos
303  XXXVII,    5,  33|            ea vero res Romanis auxit animos, concessum sibi transitum
304  XXXVII,    5,  37|          plus duodecim milia equitum animos interdum ad spem certaminis
305  XXXVII,    6,  39|   tergiversandum ratus, ne et suorum animos minueret detractando certamen
306  XXXVII,    6,  45|          habemus, quae dii dederunt; animos, qui nostrae mentis sunt,
307  XXXVII,    6,  48|              haec Aetolos sustulisse animos et abnuisse imperata facere,
308  XXXVII,    6,  49|         beneficiorum memoria subiret animos patrum, et quibus misericordia
309  XXXVII,    6,  49|              ex unica ea spe pendere animos eorum; itaque bellum cum
310  XXXVII,    6,  49|      gerendum perdomandosque feroces animos esse. illa etiam res accendit,
311  XXXVII,    7,  54|        Graeci suam fortunam, vestros animos gerunt. domesticis quondam
312 XXXVIII,    1,   1|    Athamaniae erat --, si popularium animos satis perspectos haberet,
313 XXXVIII,    1,   6|       invasurum. Haec res aliquamdiu animos pugnantium sustinuit; ceterum,
314 XXXVIII,    1,   9|         gravia erant, et quia suorum animos indomitos ac mutabiles noverant,
315 XXXVIII,    2,  15|            regionis eius. Cum ea res animos fecit, tum agri fecunditas
316 XXXVIII,    2,  16|               Non tamen ita infregit animos eorum, ut absisterent imperio;
317 XXXVIII,    2,  17|            molles, ubi ira consedit, animos sol pulvis sitis, ut ferrum
318 XXXVIII,    2,  21|          vulnera licet, accendit ira animos eorum, ita, ubi ex occulto
319 XXXVIII,    3,  26|        priore proelio, erant praeter animos et victoribus ab re secunda
320 XXXVIII,    3,  33|              nihil aeque alienaturum animos civitatis videbatur; tunc
321 XXXVIII,    5,  48|            pacem pepigi, et Gallorum animos, si possent mitigari a feritate
322   XXXIX,    1,   8|              disciplinam profitendo, animos errore imbueret, sed occultorum
323   XXXIX,    1,   8|              illicerentur. cum vinum animos <incendissent>, et nox et
324   XXXIX,    1,  16|             qua superstitio agitaret animos vestros, cum demolientes
325   XXXIX,    5,  53|             aliter aliorum adfecerat animos. vulgus Macedonum, quos
326   XXXIX,    5,  53|          praeberet. avertendos etiam animos a suspicione talium consiliorum
327      XL,    4,  39|      irritavit magis quam conterruit animos barbarorum; et clam comparatis
328      XL,    4,  46|  implacabiles fueritis implicaverint animos vestros. has ut hodie, ut
329     XLI,    2,  10|          causae et consuli infestus, animos ad non parendum addebat.
330     XLI,    3,  22|            iturus erat, satis habuit animos sibi conciliare; aut legatos
331    XLII,    1,  14|          respuebatur; et exasperavit animos ferocia nimia Harpali, qui
332    XLII,    3,  29|             Asia erant, converterant animos in curam Macedonici ac Romani
333    XLII,    4,  45|       legatio magnum ad conciliandos animos civitatium Asiae momentum
334    XLII,    4,  46|            quam momentum ad mutandos animos habuerunt; potentior esse
335    XLII,    4,  49|               subit deinde cogitatio animos, qui belli casus, quam incertus
336    XLII,    4,  50|              fortuna labet, antiquos animos regibus suis videatur posse
337    XLII,    4,  52|        cumulataque habere Macedonas; animos habendos esse, quos habuerint
338    XLII,    5,  60|        haberet, dum perculsi milites animos colligerent. consul moveri
339    XLII,    5,  67|              dies et Romanis refecit animos et Persea perculit, ut dies
340   XLIII,    2,  18|          praesidii, nunc oppidanorum animos. Erat autem ibi cum iuventute
341    XLIV,    1,   3|             quae res accendit militi animos, postquam summam belli ac
342    XLIV,    1,   7|              ut reliquorum Macedonum animos sibi conciliaret, obsidibus
343    XLIV,    1,  10|              ad naves prohiberentur, animos militum Romanorum simul
344    XLIV,    2,  27|           hoc amisso auxilio Perseus animos Macedonum,> qui ea pependerant
345    XLIV,    2,  29|              reges aequos adhiberent animos ad pacem accipiendam.~ ~
346    XLIV,    3,  35|               Quae res Romanis auxit animos. Macedonibus regique eorum
347    XLIV,    3,  36|             circumibat ipse ordines; animos militum hortando in pugnam
348    XLIV,    3,  38|   instruxerant aciem, praeparaverant animos, stabant conpositi suis
349    XLIV,    3,  45|             delati erant, adhortando animos confirmaret. sed aliquotiens
350     XLV,    1,   6|             omnium ab se abalienavit animos. pro se quisque transire
351     XLV,    3,  28|              cuius metu sollicitaret animos sociorum, Demetriadem cum <
352     XLV,    3,  30|           conventus varie adfecerunt animos. libertas praeter spem data
353     XLV,    3,  31|              intolerabilem superbiam animos et obnoxios pedibus eorum
354     XLV,    4,  37|                haec sicut ad militum animos stimulandos aliquem aculeum
355     XLV,    4,  42|           magis confudere audientium animos, quam si miserabiliter orbitatem