Lib. Cap. Par.

1      II,    5,  41|  aspernata plebes; adeo propter suspicionem insitam regni, velut abundarent
2      II,    5,  59|    fuisse, ingentisque mali non suspicionem modo sed apertam speciem
3    XXIV,    4,  31|       addit inclinatis ad omnem suspicionem animis et Cretensium quibusdam
4     XXV,    6,  35|  coniectura etiam et ratione ad suspicionem acceptae cladis quam ad
5  XXXIII,    3,  28| impudenter obviam crimini eundo suspicionem averti. torti post paulo
6  XXXVII,    2,   7|          ea ipsa remissio animi suspicionem dempsit novare eum quicquam
7      XL,    2,  21|         erat, ne invitum parere suspicionem faceret. ut tamen iter ei
8   XLIII,    1,   2|        conpellare; auxitque eam suspicionem Canuleius praetor, quod