Lib. Cap. Par.

  1       I,    2,   6|             ea urbe quae conderetur fore. Intervenit deinde his cogitationibus
  2       I,    3,   8|       sancta generi hominum agresti fore ratus, si se ipse venerabilem
  3       I,    3,   9|          enim demum compar conubium fore. Aegre id Romana pubes passa
  4       I,    3,   9|           humano generi sit liberum fore; mollirent modo iras et,
  5       I,    4,  20|         Numae similes reges putabat fore iturosque ipsos ad bella,
  6       I,    5,  23|           has duas acies spectaculo fore ut fessos confectosque simul
  7       I,    5,  24|        dimicent ferro; ibi imperium fore unde victoria fuerit. Nihil
  8       I,    7,  40|     praecipue id domus suae dedecus fore, si Anci regis virili stirpe
  9       I,    7, 41a|        duces sequere qui clarum hoc fore caput divino quondam circumfuso
 10       I,    8,  45|        civis Dianae immolasset, ibi fore imperium; idque carmen pervenerat
 11       I,    9,  55|          eam imperii caputque rerum fore portendebat; idque ita cecinere
 12       I,    9,  58|       fidemque haud impune adultero fore. Sex. est Tarquinius qui
 13      II,    2,   9|             emineat, in civitatibus fore; adesse finem regnis, rei
 14      II,    2,  10|       Capitolioque quam in Ianiculo fore. Itaque monere, praedicere
 15      II,    3,  27|          patrum maiestatis vindicem fore. Cum circumstaret cotidiana
 16      II,    3,  32|             secesserit multitudinem fore? Quid futurum deinde si
 17      II,    4,  34|             potius cultores agrorum fore quam ut armati per secessionem
 18      II,    4,  36|             ii ludi, periculum urbi fore; iret, ea consulibus nuntiaret.
 19      II,    5,  44|           auxilium consulum paratos fore, et unum vel adversus omnes
 20      II,    5,  48|           maiestatem Romani nominis fore. Nostrum id nobis velut
 21      II,    5,  55|        cuiquam sanctum, non publici fore, non privati iuris. Huic
 22      II,    5,  56|        populi et consulem in patrum fore potestate.~ ~57.
 23     III,    1,   1|              civitatem in concordia fore. Haec sententia accepta
 24     III,    1,   2|          deos nunc testes esse, mox fore ultores. Se tamen, utcumque
 25     III,    1,   2|     receptum ad expertam clementiam fore: sin periurio gaudeant,
 26     III,    2,  17|         seditionem Romanam hostibus fore. Nec lex tamen ferri nec
 27     III,    3,  20|           turba Quiritium subiectos fore consulari imperio. Terrebant
 28     III,    5,  33|             condenda nova iura usui fore credebant. Supplevere ceteri
 29     III,    5,  35|            tanta superbia comitatem fore; nimium in ordinem se ipsum
 30     III,    6,  38|           eam impedimentum dilectui fore. Non nuntii solum sed per
 31     III,    6,  38|    congesturos; temptationemque eam fore abolendi sibi magistratus,
 32     III,    6,  40|            turbido minus perspicuum fore putent quid agatur. Ceterum -
 33     III,    6,  45|          ita in ea firmum libertati fore praesidium, si nec causis
 34     III,    6,  46|        contentum se suis lictoribus fore. Cum dilatum tempus iniuriae
 35     III,    7,  49|             ibi quoque haud impares fore. Hinc atrox rixa oritur.
 36     III,    7,  50|     impunitior sit eo effrenatiorem fore. Aliena calamitate documentum
 37     III,    8,  56|        humili praesidium in legibus fore, si Ap. Claudio non sit?
 38     III,    8,  61|           milibus hostium periculum fore; nolle ominari quae nec
 39     III,    8,  62|            non sint, pares hostibus fore? Ubi haec fremere militem
 40     III,    8,  63|             demum liberam civitatem fore, ita aequatas leges, si
 41     III,    9,  64|       Valerios Horatiosque consules fore, qui libertati plebis suas
 42     III,    9,  72|       finitimos populos? Clarum hac fore imagine Scaptium; sed populum
 43      IV,    1,   2|          igitur Iciliosque consules fore. Ne id Iuppiter optimus
 44      IV,    1,   6|             plebem paratam dilectui fore. Cum Canuleius victoria
 45      IV,    1,  7a|           iniuriae suae permittant, fore ut postmodo gaudeant se
 46      IV,    2,  13|           exsudandum esset praemium fore. Iam comitia consularia
 47      IV,    3, 16b|       aliqui, profitendo se ultores fore Maelianae caedis, crearentur.
 48      IV,    4,  24|        saepius subiectum censoribus fore cerneret quam censuram gesturum:
 49      IV,    5,  32|            Cornelium eundem in acie fore qui priore bello tribunus
 50      IV,    5,  32|            exercitus Romani gaudium fore, et populum Romanum intellecturum
 51      IV,    5,  35|              nihilo se honoratiorem fore, neque sperandum neque postulandum
 52      IV,    5,  35|              minorem quippe ruborem fore in iuris iniquitate, quam
 53      IV,    6,  45|          parari nec diuturnam pacem fore appareret, Tusculanis negotium
 54      IV,    6,  48|             gratum universo senatui fore, sex ad intercessionem comparavere.
 55      IV,    6,  49|       oppugnationem praedam militis fore edixisset, capto oppido
 56      IV,    6,  53|     immineret culpam penes Menenium fore qui dilectum impediret,
 57      IV,    6,  53|       praedicans participem praedae fore exercitum cum militiam non
 58      IV,    6,  54|      utrumque plebi liceret similia fore cernentes, tendere ad consulum
 59      IV,    6,  57|      collegarum gratia rem publicam fore, et si maneat in sententia
 60      IV,    6,  57|            consulto, auctoritate se fore contentum. Quo facto cum
 61      IV,    6,  60|             universis nec prosperum fore quam ipsi crederent. Consilium
 62       V,    1,   2|           inimicorum veneno inlitum fore. Venisse libertatem plebis;
 63       V,    1,   5|     differtur bellum, animum postea fore, cum si laxamentum dederis,
 64       V,    1,   7|            patriam dicerent senatum fore; placere autem omnibus his
 65       V,    2,   8|           quoque Romano se proximos fore credentes, Falisci propria
 66       V,    3,  14|  praetereundi verecundiam crederent fore, nihilo minus ipsi perinde
 67       V,    3,  20|             capi, tantumque praedae fore quantum non omnibus in unum
 68       V,    3,  20|         patientia militum Veios iam fore in potestate populi Romani;
 69       V,    3,  20|         invisam semper eam pecuniam fore aiebat, causasque criminum
 70       V,    3,  20|            consenuerint. Gratius id fore laetiusque quod quisque
 71       V,    4,  24|              quid in duabus urbibus fore? Victamne ut quisquam victrici
 72       V,    4,  28|       diuturnum id gaudium hostibus fore. poscentes ut confestim
 73       V,    5,  30|          quo nati essent dimicandum fore. Nam quod ad se privatim
 74       V,    6,  38|     superanti multitudine victoriam fore. Adeo non fortuna modo sed
 75       V,    7,  54|             rerum summamque imperii fore; hic cum augurato liberaretur
 76      VI,    1,   5|        divisus sit, locum ibi plebi fore. Haud magno opere plebem
 77      VI,    2,  6b|           nec dictatore unquam opus fore rei publicae, si tales viros
 78      VI,    2,  10|             urbe recipienda laboris fore, non eo solum quod tota
 79      VI,    3,  14|        mediam nec falsi offensionem fore.~ ~15.
 80      VI,    3,  19|         autem ingentis dimicationis fore appareret, tum M. Menenius
 81      VI,    3,  20|            memoria decoris, nunquam fore in praeoccupatis beneficio
 82      VI,    4,  28|       similem pavorem inde ac fugam fore ac bello Gallico fuerit;
 83      VI,    4,  28|             in oculis atque auribus fore. has inanium rerum inanes
 84      VI,    5,  37|        plebem alium patribus unquam fore, adfirmabant, nisi alterum
 85      VI,    5,  37|             parte pari rei publicae fore. nec esse quod quisquam
 86      VI,    5,  37|          fieri necesse sit, neminem fore. an iam memoria exisse,
 87      VI,    5,  42|            causa libenter facturos] fore ut ludi maximi fierent et
 88     VII,    5,  30|          quidem arbitror vobis opus fore. Vsque ad nos contemptus
 89     VII,    5,  31|       annonae horreum populi Romani fore videbatur, tamen tanta utilitate
 90     VII,    6,  41|        potestate dictatoris milites fore dixit; oravit ut causam
 91    VIII,    1,   6|          populi partisque victoriam fore. hos ubi nocturnos visus
 92    VIII,    5,  27|            se esse iamque in eo rem fore ut Romani aut hostes aut
 93    VIII,    5,  33|         quam laetitiam inter hostes fore. haec simul iurgans, querens,
 94      IX,    1,   2|            operi, quamquam ludibrio fore munientes perditis rebus
 95      IX,    1,   4|         aequas victis ac victoribus fore: si agro Samnitium decederetur,
 96      IX,    1,  7a|         Romanis tristiorem memoriam fore; quippe suos quemque eorum
 97      IX,    1,  7a|      Caudinos non ubique Samnitibus fore.~ ~
 98      IX,    2,  10|           ut se in senatus dicerent fore potestate. Magistratu inde
 99      IX,    5,  24|             ab oppido removerentur: fore ut minus intentae in custodiam
100      IX,    6,  27|         starent: aciem pedite tutam fore. Consulum Sulpicius in dextro,
101      IX,    7,  34|            quinque dierum contentum fore putes? quem clavi figendi
102      IX,    7,  36|             dierum triginta praesto fore, si ea loca intrasset, iuventutemque
103      IX,    8,  43|          clamitans summum flagitium fore, si alterum exercitum utriusque
104      IX,    8,  43|    temptando quidem satis certamini fore. Nec eos opinio fefellit:
105      IX,    8,  45|            exercitu brevi in Samnio fore; eum, ad bellum pacemne
106      IX,    8,  45|         poena necessariam civitatem fore. Ob haec volgo in conciliis
107       X,    1,   7|       bellum oriatur, non plus spei fore senatui populoque Romano
108       X,    2,  9b|         maiori se usui rei publicae fore urbano gesto magistratu;
109       X,    2,  19|            magis quam deserto noxae fore; eo rem adductam ut omne
110       X,    2,  19|          seu pugnante seu quieto se fore collegae victoriam; deinde
111       X,    3,  22|          senectuti suae adminiculum fore. Censura duobusque consulatibus
112       X,    3,  26|           et nunquam nimium hostium fore. Sin collega quid aliud
113       X,    3,  28|            duplicem illorum gloriam fore, si ab laevo cornu et ab
114       X,    3,  28|            ac Gallorum ac Samnitium fore, - haec exsecratus in se
115       X,    5,  41|      transacta res esset, lentiorem fore munitae urbis oppugnationem
116       X,    5,  45|             fortunam quam Samnitium fore. Segnius tamen, quod ad
117     XXI,    1,   1|            cum primum posset hostem fore populo Romano. Angebant
118     XXI,    1,  11|         captae urbis edixit militum fore, adeo accensi omnes sunt
119     XXI,    1,  12|           se pacis eius interpretem fore pollicetur; erat autem tum
120     XXI,    2,  19|          additum esset ita id ratum fore si populus censuisset, in
121     XXI,    2,  20|             ipsi satis mitem gentem fore - adeo ferocia atque indomita
122     XXI,    3,  29|           itinerum, socios periculi fore adfirmantes, integro bello
123     XXI,    3,  31|            recessisset minus obvium fore Romanum credens, cum quo
124     XXI,    4,  33|         terroris satis ad perniciem fore rati, perversis rupibus
125     XXI,    4,  35|             cetera plana, proclivia fore; uno aut summum altero proelio
126     XXI,    5,  41|             urbis ac Romani imperii fore."~ ~42.
127     XXI,    5,  43|             existimaritis victoriam fore; saepe et contemptus hostis
128     XXI,    5,  45|   redditurum. Eaque ut rata scirent fore, agnum laeva manu, dextra
129     XXI,    6,  49|           Carthaginienses, quia rem fore haud cum imparatis cernebant,
130     XXI,    6,  50|      quibusdam volentibus novas res fore. Ob haec consuli nihil cunctandum
131     XXI,    7,  59|            liberis, quo magis ratam fore cum iis pacem societatemque
132    XXII,    2,  13|             Capuae potiendae copiam fore, cum res maior quam auctores
133    XXII,    3,  21|                        Quietum inde fore videbatur reliquum aestatis
134    XXII,    5,  37|    propitiamque, firmam ac stabilem fore populo Romano. Funditores
135    XXII,    6,  39|             et virum bonum et civem fore, si altera parte claudente
136    XXII,    6,  40|           virium atque auctoritatis fore? Se populare incendium priore
137    XXII,    6,  44|            omnis eventus participem fore diceret; videret ut quibus
138    XXII,    7,  55|           ex fuga passim dissipatos fore - referant quae fortuna
139    XXII,    8,  58|     captivis copiam facere; pretium fore in capita equiti quingenos
140   XXIII,    1,   6|       facturos; neque controversiam fore quin, cum ipse confecto
141   XXIII,    1,  10|           caput Italiae omni Capuam fore iuraque inde cum ceteris
142   XXIII,    1,  10|      transfugae magis quam hospitis fore domicilium; nusquam malle
143   XXIII,    2,  13|       admittebant debellatumque mox fore, si adniti paulum voluissent,
144   XXIII,    4,  25|             populi Romani potestate fore: de hoste Poeno exercitibusque,
145   XXIII,    4,  27|       transiret Romanorum Hispaniam fore; nam praeterquam quod nec
146   XXIII,    4,  27|            tamen otiosam provinciam fore.~ ~28.
147   XXIII,    4,  28|          illum finem Romani imperii fore. His anxii curis ad Hiberum
148   XXIII,    5,  34|           munia sustinenda inutilem fore, exercitumque ibi ut satis
149   XXIII,    6,  44|            consociata et ad ultimum fore. Hoc conloquium abstulit
150    XXIV,    1,   6|        expulissent - id autem brevi fore, si naves atque exercitum
151    XXIV,    2,  14|      libertatis auctorem eis non se fore solum sed consulem M. Marcellum,
152    XXIV,    4,  28|          fortunatiorem ac beatiorem fore; si alii alio trahant res,
153    XXIV,    4,  28|          Romanosque bellum atrocius fore quam inter ipsos Syracusanos,
154    XXIV,    4,  30|            eum motum haud diuturnum fore si duces amentiae sublati
155    XXIV,    5, 35b|   Syracusanum sibi exercitum obvium fore; sed tamen metu Himilconis
156    XXIV,    5,  39|             concessit, ratus timore fore deterritos proditionibus
157    XXIV,    6,  40|        neque navali certamini satis fore parem se fidens, subductis
158    XXIV,    6,  46|         quod impedimentum agentibus fore videbatur, id maxime ad
159    XXIV,    6,  48|     Carthaginienses, gratam eam rem fore senatui populoque Romano
160    XXIV,    6,  49|        Africae esset, docent melius fore Galae quoque Carthaginiensibus
161     XXV,    2,   8|          praesidia Carthaginiensium fore. haec ubi convenerunt, tunc
162     XXV,    3, 15a|        tradat. Hannibal, curae sibi fore rem Campanam pollicitus,
163     XXV,    4,  16|           delicto haud implacabiles fore Romanos; nullam unquam gentem
164     XXV,    5, 22b|          res secum ferrent: liberos fore suaque omnia habituros qui
165     XXV,    6,  28|            horae sit, nullam deinde fore, si simul liberatas ab impotentibus
166     XXV,    6,  40|         haud dubie Muttinis gloriam fore.~ ~41.
167    XXVI,    1,   2|      placuit eam utramque rem curae fore senatui; adscribi autem '
168    XXVI,    1,   5|            nec magni certaminis rem fore; paucos esse et ab suis
169    XXVI,    2,  12|          Campanos paratos eruptioni fore. non cum Reginis neque Tarentinis
170    XXVI,    2,  13|              inquit 'eam deditionem fore censetis qua quondam, ut
171    XXVI,    2,  14|  diffidentes sibi quoque placabilem fore, legatos ad dedendam Romanis
172    XXVI,    2,  16|       sociam ad consensum inhabilem fore; praefectum ad iura reddenda
173    XXVI,    4,  24|      foederi adscriberent ita ratam fore pacem si Philippus arma
174    XXVI,    5,  27|              profiteretur, praemium fore libero pecuniam, servo libertatem.
175    XXVI,    5,  32|           in reliquum curae senatui fore rem Syracusanam, mandaturosque
176    XXVI,    8,  47|         hominum erant; eos publicos fore populi Romani edixit, cum
177   XXVII,    1,   1|              similem eventum pugnae fore adfirmabat. neque ea spes
178   XXVII,    3,   9|        Hannibale sine bello Italiam fore. haec acta in conciliis.~
179   XXVII,    3,  10|         fide atque officio pristino fore: eas quoque ipsas quae officio
180   XXVII,    3,  12|             quidem causam in Italia fore - Regium etiam nuntium mittit
181   XXVII,    4,  16|          accepturos impunita priora fore si Metapontum cum praesidio
182   XXVII,    4,  17|           cerneret, suas imminui ac fore ut, nisi audendo aliquid
183   XXVII,    4,  18|        armis obstitisse suis. ad id fore altitudines quas cepissent
184   XXVII,    4, 20a|           transitionibus finem ante fore quam omnes Hispani milites
185   XXVII,    7,  34|        esset; egregium par consulum fore, si M. Livium C. Claudio
186   XXVII,    7,  40|        propitios urbi atque imperio fore deos ut eodem tempore utrobique
187  XXVIII,    1,   2|      exercitum, propositum bello se fore ratus, antequam freto Gades
188  XXVIII,    2,   9|         triumpho gloria memorabilem fore. hi sermones spectantium
189  XXVIII,    3, 17a|         fortuna pendet fides, ratus fore, oratorem ad eum C. Laelium
190  XXVIII,    3, 17a|         rege accepta tutum adventum fore, ad Scipionem redit.~ ~
191  XXVIII,    5,  24|      seditionis defectionisque rati fore, et iura reddere in principiis
192  XXVIII,    5,  24|             auderent minus insignia fore quae ipsi fecissent.~ ~25.
193  XXVIII,    6,  33|          pedite deduxisset inutilem fore. itaque imperat Laelio ut
194  XXVIII,    8,  39|         documentum omnibus gentibus fore; suos imperatores recte
195  XXVIII,    8,  44|             non speraverat Hannibal fore ut tot in Italia populi
196    XXIX,    1,   1|     occasionem liberandae Hispaniae fore. servitum ad eam diem aut
197    XXIX,    1,   2|      Lentulus ei parti usum equitis fore ratus quae prior in dehiscentem
198    XXIX,    3,  11|         Attalum regem compotes eius fore quod peterent: cum Romam
199    XXIX,    3,  14|       praegressus actutum in Italia fore nuntiaverat, recens nuntius
200    XXIX,    5,  23|          admoveat, sibi necessarium fore et pro terra Africa in qua
201    XXIX,    5,  25|             nocturnum trium luminum fore. Emporia ut peterent gubernatoribus
202    XXIX,    5,  27|             eo dirigi, iam in portu fore omnem classem. Scipio, ut
203    XXIX,    6,  31|         Masinissam eisdem contentum fore quibus patrem Galam aut
204    XXIX,    6,  32|          vero inaestimabile gaudium fore - cepisset. palatos incurioseque
205    XXIX,    7,  37|             et C. Claudium aerarium fore; quod si exemplum haberet
206     XXX,    3, 19a|            via iactationem volneris fore et curationi omnia commodiora,
207     XXX,    6,  32|         terrarum victoriae praemium fore; par periculum praemio quibus
208    XXXI,    1,   2|           est curae eam rem senatui fore; consultatio de Macedonico
209    XXXI,    2,  10|      praesidii colonis laborantibus fore nisi quinque milia socium
210    XXXI,    2,  11|           legatos Romanos in Africa fore, quibus mandaturum senatum
211    XXXI,    2,  11|            ab senatu ei postulandum fore. legati cum iis mandatis
212    XXXI,    2,  13|             ob noxiam suam pecuniam fore? cum et privati aequum postularent
213    XXXI,    3,  19|         omnem pacem bonam iustamque fore sibi cum populo Romano.
214    XXXI,    5,  35|        genus pugnae quo adsueverant fore, ut equites in vicem insequentes
215    XXXI,    5,  38|            moram in iisdem stativis fore Philippus ratus, cum abire
216    XXXI,    5,  39|        tantum dato mane postero die fore copiam conveniendi, id quod
217   XXXII,    3,  17|            muro crediderat diruendo fore: si aditum armatis in urbem
218   XXXII,    3,  17|        fugam inde caedemque hostium fore, qualis captis urbibus fieri
219   XXXII,    3,  20|  displicuerit, pro bono atque utili fore defendendum.' haec adhortatio
220   XXXII,    3,  21|       bellum eventumque eius eundem fore qui prioris belli quod cum
221   XXXII,    3,  23|          sperantes seditionem intus fore inter oppidanos ac regium
222   XXXII,    4,  28|     consules in senatus auctoritate fore dicerent se, si idem tribuni
223   XXXII,    5,  32|           prorogaretur; aptum autem fore conloquium credebat ut sibi
224   XXXII,    5,  36|        senatus ratum quicquam eorum fore quae cum rege ipsi pepigissent,
225  XXXIII,    4,  41|         Aegyptum, et Antiochus suam fore Aegyptum, si tum occupasset,
226  XXXIII,    5,  44|       liberatam a Philippo Graeciam fore, pro rege si nihil aliud
227  XXXIII,    5,  47|             locupletem rem publicam fore ad vectigal praestandum
228   XXXIV,    1,   3|    patiemini, tolerabiles vobis eas fore creditis? extemplo simul
229   XXXIV,    3,  23|         foedere suas urbes agrosque fore devicto Philippo fraudari
230   XXXIV,    3,  23|         tenerentur liberam Graeciam fore, postremo quia manendi in
231   XXXIV,    3,  31|  aequationem fortunae ac dignitatis fore credidit ut multi essent
232   XXXIV,    3,  33|           tutam libertatem Graeciae fore; satius multo fuisse non
233   XXXIV,    3,  33|       obsidionem restare, eam autem fore [et] diuturnam; non enim
234   XXXIV,    5,  49|          satis validum nec tyrannum fore: discordiam et seditionem
235    XXXV,    2,  13|             non magis parem Romanis fore quam Philippus fuisset et
236    XXXV,    2,  19|   iureiurando adegit nunquam amicum fore populi Romani. sub hoc sacramento
237    XXXV,    3,  27|           nihil iam a mari periculi fore, et terrestres aditus claudere
238    XXXV,    4,  33|            aut omnes homines testes fore penes Aetolos culpam belli
239    XXXV,    4,  35|             Europam, mox in Graecia fore, terras maria armis viris
240    XXXV,    4,  35|       consuetudine leviorem laborem fore et comitate ac benignitate
241    XXXV,    5,  42|        amittat Hannibal, idem damni fore ac si per alium ducem amittantur;
242    XXXV,    5,  42|           eam, non Antiochi gloriam fore; si vero universo bello
243    XXXV,    5,  42|         neque gravem neque inutilem fore: si summa petantur, et dantem
244    XXXV,    5,  46|         semper praesidio et fiducia fore. nam si non recepissent
245   XXXVI,    1,   7|          valuerint Romani, iis nunc fore videam, ut ipsi oppugnentur?
246   XXXVI,    4,  27|            eo quoque enim mittendos fore legatos. haec una via omnibus
247   XXXVI,    4,  27|        nihilo minus suae potestatis fore, si quid melius fortuna
248   XXXVI,    5,  35|            senatum eius rei iudicem fore; integram se causam eorum
249   XXXVI,    5,  40|          Scipionis Nasicae imaginem fore. universus senatus non ipse
250  XXXVII,    1,   3|         censuisset senatus, paratos fore. gratiae regibus actae;
251  XXXVII,    2,   8|             sibi navium numero opus fore, ut viribus et magnitudine
252  XXXVII,    2,  10|         suae magno usui, se liceat, fore, et a Pausistrato se restitui
253  XXXVII,    3,  15|             duas magnas res id usui fore, et Rhodios pacatis contra
254  XXXVII,    4,  25|           ab se gradum in Bithyniam fore, quando Eumenes in voluntariam
255  XXXVII,    4,  26|         Polyxenidae ad rem gerendam fore. igitur operibus oppugnare
256  XXXVII,    5,  34|          mandata; quam impetrabilem fore magnam ei spem attulit mora
257  XXXVII,    5,  36|            ea moverunt regem, tutam fore belli aleam ratum, quando
258  XXXVII,    6,  39|           pellibus habendos milites fore, aut, si concedere in hiberna
259  XXXVII,    7,  53|           auditis mihi necessitatem fore dicendi. quae quidem eo
260  XXXVII,    7,  55|   componendasque; summam tamen hanc fore, ut cis Taurum montem, quae
261 XXXVIII,    1,   3|             certamen, oppugnationem fore haud difficilem; nam et
262 XXXVIII,    2,  12|        solis per se Gallorum copiis fore. Eumenen haud in tempore
263 XXXVIII,    3,  25|     condiciones pacis iis non bello fore potiores. Tempus in posterum
264 XXXVIII,    3,  34|              ita unius eos corporis fore et de omnibus rebus facilius
265 XXXVIII,    6,  59|          familiae quam urbi Romanae fore erubescendum.~ ~60.
266   XXXIX,    1,   5|             hoc quidem cernere eum, fore ut memoriae ac posteritati
267   XXXIX,    1,  12|          fatenti veniam aut gratiam fore; eum sibi omnia exposuisse,
268   XXXIX,    1,  13|           eam consul, et sibi curae fore dicere, ut Romae tuto habitaret.
269   XXXIX,    5,  53|    Philippus ipse, vix sui arbitrii fore, quem heredem regni relinqueret
270   XXXIX,    5,  54|         esse: non utique iis melius fore <quam> qui eas primi pervias
271      XL,    1,   3|         fidiora haec genera hominum fore ratus in Romano bello. ingentem
272      XL,    4,  38|        nullum alium ante finem rati fore Ligustini belli.~ Ager publicus
273      XL,    4,  56|             patrui Antigoni gloriam fore censebat. 'quando in eam
274      XL,    4,  57|           liberam Dardaniae solacio fore; sive prospere <rem> gessissent,
275     XLI,    1,   3|           egregiam gloriam legionis fore, si castra metu secundanorum
276    XLII,    1,   3|          dimidiam detegit, id satis fore ratus ad tegendum, quod
277    XLII,    3,  29|            per sororem impetrabilem fore. Ariarathes, Cappadocum
278    XLII,    3,  29| Carthaginienses, suam omnem Africam fore. Gentius, rex Illyriorum,
279    XLII,    3,  30|      optimam condicionem civitatium fore. protegente altera semper
280    XLII,    3,  39|         obsides dare, nihil fraudis fore in conloquio. Hippian et
281    XLII,    4,  46|         gratia, omni ope adnitendum fore Rhodiis, ut reconcilient
282    XLII,    4,  46|            quae serva atque obnoxia fore, si nullus alio sit quam
283    XLII,    4,  52|       omnibus sub casibus maritimis fore; se et pecuniam et frumentum,
284    XLII,    5,  57|            dies fecerunt, sperantes fore, ut Romani equites abeuntium
285   XLIII,    1,   3|         instructaque esset, ipsorum fore potestatis, quem hostem
286   XLIII,    1,  10|          copias admovisset, paratos fore, qui proderent urbem. Et
287   XLIII,    2,  18|         bello tantum regi laxamenti fore, ut posset morari. Ceterum
288    XLIV,    1,   7|           in Pieria frumenti copiam fore, eo die ad amnem nomine
289    XLIV,    2,  15|             quod prope diem sperent fore, visurum, ut pro meritis
290    XLIV,    2,  19|            rem esset, relaturum; id fore intra perpaucos dies. et
291    XLIV,    2,  19|             C. Licinio collegae suo fore curae se absente, ut, si
292    XLIV,    2,  22|           egregio triumpho consulis fore.~ ~23.
293    XLIV,    3,  43|             difficultatem transitus fore ratus Romanis.~ ~44.
294     XLV,    1,   5|          nec causa nec gratia parem fore. suberat et ille metus,
295     XLV,    1,  11|     intestino cum fratre eum exitum fore, ut victor fessus certamine
296     XLV,    1,  13|            Masinissae satis esse et fore, quod populo Romano superesset.
297     XLV,    2,  19|          iniuriis propalam obnoxios fore; si totum, privatumne ergo
298     XLV,    2,  23|            bellis, ad omnia paratos fore. ne praestaremus, per vos
299     XLV,    3,  26|          liberos, sed etiam inmunes fore Issenses et Taulantios,
300     XLV,    3,  29|             dividi Macedoniam: unam fore et primam partem quod agri
301     XLV,    3,  29|        Sinticen appellant. secundam fore regionem, quam ab ortu Strymo
302     XLV,    3,  31|          forsitan etiam in periculo fore Callicraten et ceteros criminum