Lib. Cap. Par.

  1       I,    3,  13|        Romulo ipsi fecit. Itaque cum populum in curias triginta divideret,
  2       I,    4,  19|        animos --, mitigandum ferocem populum armorum desuetudine ratus,
  3       I,    5,  24|             malo, tum ille Diespiter populum Romanum sic ferito ut ego
  4       I,    5,  26|             provocatione certatum ad populum est. Moti homines sunt in
  5       I,    5,  28|            ac mihi vobisque, Albani, populum omnem Albanum Romam traducere
  6       I,    5,  31|        degeret religionibusque etiam populum impleret. Volgo iam homines
  7       I,    6,  32|               audite; ego vos testor populum illum" - quicumque est,
  8       I,    6,  32|    hominesque Prisci Latini adversus populum Romanum Quiritium fecerunt
  9       I,    7, 41a|              rex ad Iovis Statoris - populum Tanaquil adloquitur. Iubet
 10       I,    7, 41a|           interim Ser. Tullio iubere populum dicto audientem esse; eum
 11       I,    8,  46|           diviso, ausus est ferre ad populum vellent iuberentne se regnare;
 12       I,    9,  53|  superbissimum regem ac ferocissimum populum inventurum. Cum si nihil
 13       I,    9,  54|      civitatis criminando alios apud populum, alios sua ipsos invidia
 14       I,    9,  59|        magistratu forte Brutus erat, populum advocavit. Ibi oratio habita
 15      II,    1,   1|              avidum novae libertatis populum, ne postmodum flecti precibus
 16      II,    1,   2|       publicae vinceret: non credere populum Romanum solidam libertatem
 17      II,    1,   2|        Brutus ex senatus consulto ad populum tulit ut omnes Tarquiniae
 18      II,    2,   8|              adversus magistratus ad populum sacrandoque cum bonis capite
 19      II,    2,  12|               cui indignum videbatur populum Romanum servientem cum sub
 20      II,    2,  12|        obsessum esse, liberum eundem populum ab iisdem Etruscis obsideri
 21      II,    2,  15|        negatum vellent. Non in regno populum Romanum sed in libertate
 22      II,    3,  27|           aedem. Senatus a se rem ad populum reiecit: utri eorum dedicatio
 23      II,    5,  54|              consules habuit, rei ad populum Furius et Manlius circumeunt
 24      II,    5,  55|        iubent. "Provoco" inquit, "ad populum" Volero, "quoniam tribuni
 25      II,    5,  56|      consulibus, rogationem tulit ad populum ut plebeii magistratus tributis
 26      II,    5,  61|         asperitate orationis, cum ad populum agenda causa esset, aliquid
 27     III,    1,   7|       senatus auxilii humani ad deos populum ac vota vertit. Iussi cum
 28     III,    2,  10|           cum in senatu res tum apud populum est; cessit ad ultimum maiestati
 29     III,    2,  11|            erat rixae, cum discedere populum iussissent tribuni, quod
 30     III,    3,  20|             Cavillari tum tribuni et populum exsolvere religione velle:
 31     III,    3,  21|          Claudi, adhortor ut et ipse populum Romanum hac licentia arceas,
 32     III,    3,  25|             legem ut cum edocuissent populum quid fraudis occultae ferretur,
 33     III,    4,  29|         aberant, ne quid ferretur ad populum patres tenuere; plebes vicit
 34     III,    5,  33|         Sestio dixit et accusator ad populum exstitit, cuius rei iudex
 35     III,    5,  34|            propositis decem tabulis, populum ad contionem advocaverunt
 36     III,    5,  34|      conferrent. Eas leges habiturum populum Romanum quas consensus omnium
 37     III,    5,  36|           iudicii videri possent, ad populum reiecissent. Aliquamdiu
 38     III,    6,  39|           minus privato ad contionem populum vocare quam illis senatum
 39     III,    6,  39|         Populares? Quid enim eos per populum egisse? Optimates? Qui anno
 40     III,    6,  41|          liceret dicere; dicturos ad populum, si in senatu per factionem
 41     III,    6, 48a|   violentiaque Vergini, cuius testem populum Romanum habeat, sed certis
 42     III,    7, 48b|       potestatis ac provocationis ad populum ereptae publicarumque indignationum
 43     III,    8,  55|            tributim plebes iussisset populum teneret; qua lege tribuniciis
 44     III,    8,  56|             sint, at se provocare ad populum, implorare leges de provocatione
 45     III,    8,  63|             tribunus plebis tulit ad populum de triumpho consulum, multis
 46     III,    8,  63|         Nunquam ante de triumpho per populum actum; semper aestimationem
 47     III,    9,  64|             cum consules producti ad populum interrogatique, si eos populus
 48     III,    9,  66|        Quinctius consul ad contionem populum vocavit.~ ~67.
 49     III,    9,  67|        tribunicium, provocationem ad populum, scita plebis iniuncta patribus,
 50     III,    9,  71|         vicem cladibus fessi iudicem populum Romanum cepere. Cum ad causam
 51     III,    9,  71|       testibus, cum tribus vocari et populum inire suffragium oporteret,
 52     III,    9,  71|           publica dicere, errare ego populum in hac causa non patiar.'
 53     III,    9,  72|           fore imagine Scaptium; sed populum Romanum quadruplatoris et
 54      IV,    1,   1|             audiere patres Ardeatium populum ob iniuriam agri abiudicati
 55      IV,    1,   2|              in tribunum et tribunus populum in consules incitabat. Negabant
 56      IV,    2,  11|              dederant, vexationes ad populum iam die dicta ab tribunis,
 57      IV,    2,  15|          victorem finitimorum omnium populum in servitutem perlici posse,
 58      IV,    3,  17|           fidem obstringi Fidenatium populum ne respicere spem ullam
 59      IV,    3,  21|          oppugnatae quia pestilentia populum invasit. Et seditiones domi
 60      IV,    3,  21|            obiciens; quae vaniora ad populum ipso auctore fuere. Ceterum
 61      IV,    4,  30|         Quinctius consul de bello ad populum ferret. Omnes centuriae
 62      IV,    5,  32|              Romani gaudium fore, et populum Romanum intellecturum quanto
 63      IV,    6,  56|       sordium in quibusdam insignium populum a plebeiis avertissent.
 64      IV,    6,  58|       Veientibus primo quoque die ad populum ferrent. Quod ubi primo
 65       V,    1,   6|       putatis, utrum tandem finitimi populum Romanum eum esse putent
 66       V,    2,  11|             commodis plebis ferre ad populum tribuni frequentiaque urbana
 67       V,    2,  11|          collegis coercitos esse, et populum Romanum tribunos creasse
 68       V,    4,  23|       pontifices solvendum religione populum censerent, haud facile inibatur
 69       V,    4,  23|              iubendi referre praedam populum, ut ex ea pars debita in
 70       V,    4,  24|        relictum. Ea clades Capenatem populum subegit; pax petentibus
 71       V,    4,  27|            similem" inquit, "tui nec populum nec imperatorem scelestus
 72       V,    5,  30|             in captivo solo habitare populum Romanum et victrice patria
 73       V,    5,  30|    ostentantes; ne exsulem, extorrem populum Romanum ab solo patrio ac
 74       V,    6, 35b|      Veientes consanguineos adversus populum Romanum non defendissent,
 75       V,    6,  36|            de postulatis Gallorum ad populum reiciunt; ubi tanto plus
 76      VI,    1,  6a|           actum ad frequentiorem iam populum mobilioremque ad cupiditatem
 77      VI,    3,  20|       officina Monetae est, latum ad populum est ne quis patricius in
 78      VI,    3,  20|            natus esset, memorabilis. populum brevi, postquam periculum
 79      VI,    4,  21|              primo quoque tempore ad populum ferretur de bello eis indicendo.
 80      VI,    4,  21|            bellum iuberent, latum ad populum est et nequiquam dissuadentibus
 81      VI,    4,  23|         negare in eis neque se neque populum Romanum aut consilii sui
 82      VI,    5,  36|         singulis, quae ferebantur ad populum, fatigabant: auderentne
 83      VI,    5,  37|              creari nec ullius eorum populum Romanum paenituisse. consulatum
 84      VI,    5,  37|             si eo perventum sit, tum populum Romanum vere exactos ex
 85      VI,    5,  42|         aediles ex patribus dictator populum rogaret, patres auctores
 86     VII,    1,   6|         primo quoque die ferendum ad populum de bello indicendo Hernicis
 87     VII,    2,  11|         consulibus in senatu et apud populum magnifice conlaudatis et
 88     VII,    2,  15|    auctoribus patribus tum primum ad populum latum est; eaque rogatione
 89     VII,    2,  16|         exemplo moti, ne quis postea populum sevocaret, capite sanxerunt:
 90     VII,    3,  19|             civitatem, quia Caeritem populum misericordia consanguinitatis
 91     VII,    3,  20|       adissent, ab senatu reiecti ad populum deos rogaverunt, quorum
 92     VII,    3,  20|              maleficiis florentemque populum Romanum ac felicissimum
 93     VII,    3,  20|          cultisque dis darent. Movit populum non tam causa praesens quam
 94     VII,    5,  30|              cum videremus finitimum populum nefario latrocinio Samnitium
 95     VII,    5,  30|          apud recusantem iusta bella populum; sed tamen, si ostenderitis
 96     VII,    5,  31|             certe defendetis; itaque populum Campanum urbemque Capuam,
 97     VII,    5,  31|             facturum aequa Samnitium populum censebant, si agrum urbemque
 98     VII,    5,  32|           quoque tempore de ea re ad populum ferretur; iussuque populi
 99     VII,    6,  41|         auctoribus patribus tulit ad populum in luco Petelino ne cui
100    VIII,    1,   2|              eis amicitia esset, per populum Romanum stetisse nec contradici
101    VIII,    1,   5|             utraque gente esse, unum populum, unam rem publicam fieri;
102    VIII,    2,  12|          fuit consul, criminari apud populum patres destitit, collega
103    VIII,    4,  19|         poena defungi velle Fundanum populum censuerint. Privernum.~ ~
104    VIII,    4,  21|        auditam: an credi posse ullum populum aut hominem denique in ea
105    VIII,    4,  21|          auctoritate patrum latum ad populum est ut Privernatibus civitas
106    VIII,    4,  23|            actum cum tribunis est ad populum ferrent ut, cum Q. Publilius
107    VIII,    5,  28|           iussique consules ferre ad populum ne quis, nisi qui noxam
108    VIII,    5,  33|         plebis appello et provoco ad populum eumque tibi, fugienti exercitus
109    VIII,    6, 37b|             tribunus plebis tulit ad populum ut in Tusculanos animadverteretur,
110      IX,    1,   1|        iudicem feram? neminem, neque populum neque privatum, fugio. Quod
111      IX,    1,   5|            res transigitur, per quem populum fiat quo minus legibus dictis
112      IX,    2,  7b|             habita; et quia taedebat populum omnium magistratuum eius
113      IX,    2,   8|      vinctique; exsolvamus religione populum, si qua obligavimus, ne
114      IX,    2,   8|              neque exsolvi religione populum aiebant deditione sua, nisi
115      IX,    2,   9|             negant exsolvi religione populum, id istos magis ne dedantur
116      IX,    2,   9|          quicquam sanciri posse quod populum teneat. An, si eadem superbia,
117      IX,    2,   9|             urbes nuncupare, deditum populum Romanum vos tribuni diceretis
118      IX,    2,   9| spopondissemus urbem hanc relicturum populum Romanum? si incensurum?
119      IX,    2,  11|            qua potes fide restituis? populum Romanum appello; quem si
120      IX,    4,  18|       virtutis nec fortunae ullo die populum Romanum paenituit. Et quo
121      IX,    5,  20|         strati movissent, reiecti ad populum haudquaquam tam efficaces
122      IX,    6,  30|              initio anni questi apud populum deformatum ordinem prava
123      IX,    6,  30|              eo anno dari coepta per populum, utraque pertinentia ad
124      IX,    7,  34|              non teneri Aemilia lege populum? an populum teneri, te unum
125      IX,    7,  34|             Aemilia lege populum? an populum teneri, te unum exlegem
126      IX,    8,  46|         auctoritate senatus latum ad populum est ne quis templum aramve
127       X,    2,  13|   impedimenti futurum aiebant; se ad populum laturos uti legibus solveretur.
128       X,    2,  16|         ingenio tum adversus Romanum populum, quem captum a se auroque
129       X,    3,  24|             poterat, revocata res ad populum est. In contione, ut inter
130       X,    3,  24|          Fabius nihil aliud precatus populum Romanum quam ut, priusquam
131       X,    3,  25|        volunt, cum in senatu et apud populum, id quod per litteras adsidue
132       X,    3,  26|            in senatu et productus ad populum mediam orationem habuit,
133       X,    3,  26|    criminationes de Fabio absente ad populum et pertinaciam adversus
134       X,    4,  31|           filius aliquot matronas ad populum stupri damnatas pecunia
135       X,    4, 37a|              futuros. Iactata res ad populum est vocatusque eo consul
136       X,    4, 37a|             quoque laturum fuisse ad populum, ni sciret mancipia nobilium,
137       X,    5,  46|            Favor consulis tutatus ad populum est L. Postumium legatum
138     XXI,    1,  11|               non ab Hannibale esse; populum Romanum iniuste facere,
139     XXI,    2,  17|       viginti deducti. Latum inde ad populum vellent iuberent populo
140     XXI,    3,  25|    defecerunt, nec tam ob veteres in populum Romanum iras quam quod nuper
141     XXI,    4,  34|            alium, ut inter montanos, populum. Ibi non bello aperto sed
142     XXI,    6,  50|               quo animo priore bello populum Romanum iuvenis adiuvisset,
143    XXII,    2,  10|     collegium praetore omnium primum populum consulendum de vere sacro
144    XXII,    5,  32|            relictum foret, eo iuvare populum Romanum. Si quam opem in
145    XXII,    5,  34|           certe plebis Romanae esse; populum liberum habiturum ac daturum
146    XXII,    5,  37|            Latinique nominis non uti populum Romanum: levium armorum
147    XXII,    5,  37|           rei accepta, non accepisse populum Romanum; Victoriam omenque
148   XXIII,    2,  14|      perfectis latoque, ut solet, ad populum ut equum escendere liceret,
149   XXIII,    3,  23|        terens ne deducendi sui causa populum de foro abduceret. Neque
150   XXIII,    5, 30b|             magistratum] inisset, ad populum ferret ut Q. Fabium duumvirum
151   XXIII,    5,  31|              Romam venerant latum ad populum ut cives Romani essent;
152   XXIII,    6,  42|              incolumi amico non modo populum Romanum sed ne deos quidem
153   XXIII,    6,  44|             inter Romanum Nolanumque populum amicitiam esse, cuius neutros
154    XXIV,    1,   1|            metu victi consulturos se populum responderunt; advocataque
155    XXIV,    1,   4|            est moriens ut fidem erga populum Romanum quinquaginta annos
156    XXIV,    2,   9|             et Lucanum cum Tarentino populum consules declaratos. absens
157    XXIV,    4,  29|              quia satis eos adversus populum Romanum concitatos cernebat,
158    XXIV,    5,  37|            vinculum esse et ita sibi populum Romanum senatumque gratias
159    XXIV,    5,  38|             me concitandumque in vos populum. itaque crastino die aut
160    XXIV,    5,  39|             consistunt. productus ad populum a magistratibus praefectus
161    XXIV,    6,  43|         tribuno plebis dies dicta ad populum est - quaestorem eum proximo
162     XXV,    1,   1|              est ut eis religionibus populum liberaret. is et in contione
163     XXV,    1,   2|       plebeii, aliquot matronas apud populum probri accusarunt; quasdam
164     XXV,    1,   3|               testibus datis tribuni populum submoverunt sitellaque lata
165     XXV,    1,   4|             ordinem coegisse, contra populum Romanum aciem instruxisse,
166     XXV,    1,   4|              paucorum vincique se ac populum Romanum passi sint et comitia,
167     XXV,    1,   5|         plebis, si iis videretur, ad populum ferrent ut, qui minores
168     XXV,    5,  24|            sua dederat beneficiis in populum Romanum insignis. ea cum
169     XXV,    6,  31|             Syracusas tenuerint erga populum Romanum esse; sed pleraque
170    XXVI,    3,  21|            ex auctoritate senatus ad populum tulerunt ut M. Marcello
171    XXVI,    5,  27|             quoad eo animo esse erga populum Romanum sciret; nullam enim
172    XXVI,    5,  27|             esse, nullum infestiorem populum nomini Romano. ideo se moenibus
173    XXVI,    5,  30|             regis fide perpetua erga populum Romanum verba fecerunt,
174    XXVI,    6,  36|          habere atque ornare volumus populum Romanum, privatos sine recusatione
175    XXVI,    8,  50|            nec ullum in terris hodie populum dici posse quem minus tibi
176   XXVII,    1,  5a|           quorum aliorum merita erga populum Romanum erant in senatum
177   XXVII,    2,  5b|         priusquam ab urbe discederet populum rogaret quem dictatorem
178   XXVII,    2,  5b|            consul noluisset, praetor populum rogaret; si ne is quidem
179   XXVII,    2,  5b|        plebem ferrent. cum consul se populum rogaturum negasset quod
180   XXVII,    3,  10|              mandat consulibus ut ad populum quoque eos producerent,
181   XXVII,    3,  10|            gratiae in senatu et apud populum actae. duodecim aliarum
182   XXVII,    5,  21|           imperii prorogati Marcello populum Romanum; bis caesum exercitum
183   XXVII,    5,  22|             de prorogando imperio ad populum est qui praetor Sardiniam
184   XXVII,    5,  23|       praetor urbanus legem ferre ad populum iussus ut ii ludi in perpetuum
185   XXVII,    7,  35|            bellum habuissent reddere populum Romanum.~ Quia periculosissimus
186  XXVIII,    5,  28|           perpetuam sedem erant, nec populum Romanum nec socios populi
187  XXVIII,    8,  39|       discrimen et ipsi veneritis et populum Carthaginiensem adduxeritis.
188  XXVIII,    8,  40| transportasset, et acturum se id per populum aperte ferret si senatus
189  XXVIII,    8,  40|          nemo aut in senatu aut apud populum audivit quo minus insectanti
190  XXVIII,    8,  45|         Africa sibi decerneretur, ad populum extemplo laturum. itaque
191  XXVIII,    8,  45|         esset quod censuissent an ad populum laturus. cum Scipio respondisset
192  XXVIII,    8,  45|        placet, nec de ea re ferri ad populum patiemur; si non permittit,
193    XXIX,    3,  13|              mitti placeret latum ad populum est. omnes tribus eosdem
194    XXIX,    3,  15|           pro fide atque obsequio in populum Romanum continuis omnium
195    XXIX,    4,  19|            eius abrogando ferrent ad populum: Locrensibus coram senatum
196    XXIX,    4,  19|              eas neque senatum neque populum Romanum factas velle; viros
197    XXIX,    4,  21|             libertatem legesque suas populum Romanum senatumque restituere
198    XXIX,    4,  22|       exercitu vinci Carthaginiensem populum aut alio nullo posse, iuberentque
199    XXIX,    4,  22|              quoque tempore compotem populum Romanum facere; adeoque
200    XXIX,    4,  22|        conditi. ac primo producti ad populum ab tribunis apud praeoccupatos
201    XXIX,    5,  23|            adiceretur societas inter populum Carthaginiensem regemque,
202    XXIX,    7,  37|      consulem aut censorem fecisset, populum Romanum omnem, quattuor
203    XXIX,    7,  37|              tribunus plebis diem ad populum utrique dixit. ea res consensu
204     XXX,    1,   1|        oranda, seu in senatu et apud populum suadendi ac dissuadendi
205     XXX,    2,  13|              demum cum arma adversus populum Romanum cepisset; exitum
206     XXX,    3,  16|          imperium ex victis hostibus populum Romanum, non perniciem petere;
207     XXX,    3,  16|               ut omnes gentes sciant populum Romanum et suscipere iuste
208     XXX,    3, 19a|      insignis Romam rediit. latum ad populum est ne C. Servilio fraudi
209     XXX,    5,  27|          agere ut, si iis videretur, populum rogarent quem vellet in
210     XXX,    7,  40|          auctoritate patrum latum ad populum esse cuius vellent imperium
211     XXX,    7,  40|    contentionibus et in senatu et ad populum acta res postremo eo deducta
212     XXX,    7,  40|    convenirent pacis, tribuni plebis populum rogarent utrum consulem
213     XXX,    7,  42|             quod eos qui arma contra populum Romanum ferentes capti sint
214     XXX,    7,  42|       fortunam bonamque mentem dari; populum Romanum eo invictum esse
215     XXX,    7,  43|           Minucius tribuni plebis ad populum tulerunt vellent iuberentne
216    XXXI,    1,   2|  suscepissent, pristinum animum erga populum Romanum conservaret.~ Eodem
217    XXXI,    1,   5|     Macedonia provincia evenisset ad populum tulisset ut Philippo regi
218    XXXI,    2,  11|             excivisse ad arma contra populum Romanum; eum, si pax placeret,
219    XXXI,    2,  11|            esse indicasset, enixe id populum Romanum merito eius praestaturum.~
220    XXXI,    2,  11|             adnisurum ne officiis in populum Romanum aut a Masinissa
221    XXXI,    2,  11|           erga se regum meritis dare populum Romanum consuesse. legatos
222    XXXI,    6,  44|           pertineret ferret, id omne populum Atheniensem iussurum; si
223   XXXII,    2,   8|          regi commodum esset; semper populum Romanum alienis rebus arbitrio
224   XXXII,    2,   8|        Philippum communem hostem uti populum Romanum: gratum eum facturum
225   XXXII,    4,  26|            erant spectaculo intentum populum adgredi statuerant, Setia
226   XXXII,    4,  31|             ex auctoritate patrum ad populum recitavit; supplicatio in
227  XXXIII,    3,  20|         egregie Rhodii pro fide erga populum Romanum proque universo
228   XXXIV,    4,  41|       dominationis satellitem factum populum Romanum. Quinctius ab Argis
229   XXXIV,    6,  59|        renuntiarent civitatibus suis populum Romanum, qua virtute quaque
230   XXXIV,    6,  62|              se in Africam qui inter populum Carthaginiensem et regem
231    XXXV,    2,  17|            vidissent, ad liberatorem populum defecturas. si non libertas
232    XXXV,    4,  33|         rogare senatum mallent, quam populum Romanum cum Antiocho, lanistis
233   XXXVI,    1,   1|          animis patres rogationem ad populum ferri iusserunt, vellent
234   XXXVI,    1,   4|             responsum, ita usurum eo populum Romanum, si pretium acciperent;
235   XXXVI,    1,   7|     Europaeque viribus adversus unum populum, ut meam utramque fortunam
236   XXXVI,    4,  27|         foederum ordiri meritaque in populum Romanum absistere iis Flaccus
237  XXXVII,    6,  49|       peterent, orsi a beneficiis in populum Romanum et prope exprobrantes
238  XXXVII,    7,  51|           tenuit. et in senatu et ad populum magnis contentionibus certatum,
239  XXXVII,    7,  51|          appellati, et provocatum ad populum est. religio ad postremum
240 XXXVIII,    5,  45|       omnibus his consultum senatum, populum iussisse, per legatos ante
241 XXXVIII,    5,  46|           consuli non placet? Non ad populum ferri, velint iubeantne
242 XXXVIII,    6,  54|           Hannibalis contentos esse, populum Romanum ne morte quidem
243 XXXVIII,    6,  56|        castigatum enim quondam ab eo populum ait, quod eum perpetuum
244   XXXIX,    1,  13|          ingentem, alterum iam prope populum esse; in his nobiles quosdam
245   XXXIX,    1,  15|             quod praefari, priusquam populum adloquantur, magistratus
246   XXXIX,    2,  25|             praestare, et imitaretur populum Romanum, qui caritate quam
247   XXXIX,    2,  27|             quidem quo aut merito in populum Romanum aut iure imperii,
248   XXXIX,    3,  34|      Maronitas, tam superbe adversus populum Romanum factum, ut, quibus
249   XXXIX,    4,  39|            patrum nihil movisset, ad populum cum Flacco agendum. contione
250   XXXIX,    5,  51|           regi auctor belli adversus populum Romanum fuisset; seu quia
251   XXXIX,    5,  51|     liberemus' inquit 'diuturna cura populum Romanum, quando mortem senis
252      XL,    2,  17|                     Eodem anno inter populum Carthaginiensem et regem
253      XL,    2,  19|            ex auctoritate senatus ad populum tulerunt.~ ~20.
254      XL,    4,  42|             provocasset, certatum ad populum. cum plures iam tribus intro
255      XL,    4,  45|            multis et in senatu et ad populum atrocibus celebratae certaminibus.
256    XLII,    1,   3|             et obstringere religione populum Romanum, ruinis templorum
257    XLII,    2,  24|        propter constantem fidem erga populum Romanum odissent. his utrimque
258    XLII,    3,  30|          primo <quoque> die ferre ad populum consules iusserunt, ut,
259    XLII,    3,  30|       quodque belli parandi adversus populum Romanum consilia inisset,
260    XLII,    3,  30|            iniretur. haec rogatio ad populum lata est.~ ~31.
261    XLII,    3,  31|      consules ex senatus consulto ad populum tulerunt, ne tribuni militum
262    XLII,    3,  34|             petit, ut sibi paucis ad populum agere liceret. permissu
263    XLII,    3,  37|        Antiocho postea arma adversus populum Romanum tulissent ac, nuper
264    XLII,    3,  38|   pollicitationibus regiis, adversus populum Romanum commisissent, ea
265    XLII,    4,  46|              ius ac potestas ad unum populum perveniat. cum ceterorum
266   XLIII,    1,   8|      Philippo, patri eius, intulisse populum Romanum pro libertate Graeciae,
267   XLIII,    1,   8|              erat, venit, tribuni ad populum accusarunt multamque deciens
268    XLIV,    1,   1|         petitum Eumenen, iniurias in populum Romanum, direptiones sociarum
269    XLIV,    2,  14|     commemoratis <meritis suis> erga populum Romanum et paene victoriae,
270    XLIV,    2,  15|              responsum esse tradunt, populum Romanum et principio eius
271    XLIV,    2,  15|            visuri sint, ipsos scire. populum certe Romanum devicto Perseo,
272    XLIV,    2,  24|         civitatem et regem. singulos populum Romanum adgredi et, quod
273     XLV,    1,   5|     adulescens, cum in contione esse populum Samothracum animum advertisset,
274     XLV,    1,   8|              subactus iniuria contra populum Romanum bellum tam infesto
275     XLV,    1,  10|             essent, culpam non penes populum, sed penes paucos concitores
276     XLV,    1,  14|           debito beneficio addat. et populum Romanum ab eo bello Punico
277     XLV,    2,  21|         peregrinos iurisdictio erat, populum adversus Rhodios incitabat
278     XLV,    2,  21|            ex auctoritate> patrum ad populum latum, et tribuni plebis,
279     XLV,    2,  23|             aliae sunt. Atheniensium populum fama est celerem et supra
280     XLV,    2,  25|         nequaquam alere tantae urbis populum posset. missa igitur iuventute
281     XLV,    3,  31|           patrem secutus arma contra populum Romanum tulisset, et Neo
282     XLV,    4,  36|           petere, dicendique sibi ad populum potestatem facerent. tribuni
283     XLV,    4,  37|          diceret inimico <et> eum ad populum accusaret. ita et pretium
284     XLV,    4,  37|         inservitum censent, ita apud populum Romanum nihil valuissent,
285     XLV,    4,  38|             habeat et imitari in hoc populum Atheniensem lacerantem invidia
286     XLV,    4,  42|             auctoritate senatus est, populum Romanum meminisse amicitiae,
287     XLV,    4,  44|            incolerent, senatumque et populum Romanum salutatum se dixit