Lib. Cap. Par.

  1       0, Prae,  12|                                     Adeo quanto rerum minus, tanto
  2       I,    2,   4|            eam submissas infantibus adeo mitem praebuisse mammas
  3       I,    3,   9|                      Iam res Romana adeo erat valida ut cuilibet
  4       I,    3,   9|         benigne legatio audita est: adeo simul spernebant, simul
  5       I,    3,  10|            opima parta sunt spolia: adeo rara eius fortuna decoris
  6       I,    4,  17|         crearitis, auctores fient." Adeo id gratum plebi fuit ut,
  7       I,    5,  31|          morbo est implicitus. Tunc adeo fracti simul cum corpore
  8      II,    2,   7|       Nunquamne ergo" inquit, "ulla adeo vobis spectata virtus erit,
  9      II,    2,   8|      consulem absolverent, sed quae adeo in contrarium verterent
 10      II,    2,   9|             terror senatum invasit; adeo valida res tum Clusina erat
 11      II,    2,   9|          rebus in obsidione ac fame adeo concordem civitatem tenuit,
 12      II,    2,  11|           locis traiceret; brevique adeo infestum omnem Romanum agrum
 13      II,    2,  13|         Porsinna Romam secuti sunt; adeo moverat eum et primi periculi
 14      II,    2,  14|            auderent. Proelio inito, adeo concitato impetu se intulerant
 15      II,    3,  16|        ingenti, copiis familiaribus adeo exiguis, ut funeri sumptus
 16      II,    3,  22|       Romanis. Relata re ad senatum adeo fuit gratum patribus ut
 17      II,    3,  24|   oppugnandam venire. Quae audita - adeo duas ex una civitate discordia
 18      II,    3,  27|           tergiversari res cogebat; adeo in alteram causam non collega
 19      II,    3,  27|      principum quam populi clamore; adeo supererant animi ad sustinendam
 20      II,    3,  28|        consulere ordine non licuit; adeo tumultuose excepta est clamoribus
 21      II,    3,  29|             plebem quam saevire. Id adeo malum ex provocatione natum;
 22      II,    4,  34|        quaesitum in Sicilia quoque; adeo finitimorum odia longinquis
 23      II,    4,  35|           patrum tribunos esse. Sed adeo infensa erat coorta plebs
 24      II,    4,  39|          Quae profecto orta esset - adeo tribuni iam ferocem per
 25      II,    4,  40|            mulieribus viri Romani - adeo sine obtrectatione gloriae
 26      II,    5,  41|             regni aspernata plebes; adeo propter suspicionem insitam
 27      II,    5,  42|            quam proelium absumpsit; adeo pertinaciter fusos insecuti
 28      II,    5,  43|           imperatore quaesita sunt; adeo excellentibus ingeniis citius
 29      II,    5,  45|            Tandem superant externa; adeo superbe insolenterque hostis
 30      II,    5,  46|           bello infestior Romanus - adeo hinc contumeliis hostes,
 31      II,    5,  46|            vos in castra redituros? Adeo ignavissimos hostes magis
 32      II,    5,  47|             triumphus clarior fuit; adeo spreta in tempore gloria
 33      II,    5,  49|            spatium Veientibus fuit; adeo inter primam trepidationem
 34      II,    5,  50|            refugerunt. Iamque Fabii adeo contempserant hostem ut
 35      II,    5,  52|            magis tamen Menenianum - adeo mutaverant animum - profuit
 36      II,    5,  57|     abhorrebant a certatione animi, adeo ut Quinctio gratias agerent
 37      II,    5,  61|             oratione spiritus erat, adeo ut magna pars plebis Appium
 38      II,    5,  62|           auxit signo receptui dato adeo tranquilla serenitas reddita
 39      II,    5,  64|            non potuit, populationem adeo effuse fecit, ut nihil bello
 40      II,    5,  64|             tenere. Reliquum noctis adeo tranquilla omnia in castris
 41     III,    1,   2|         gesturos bellum. Haec dicta adeo nihil moverunt quemquam
 42     III,    1,   4|        petiere; quo cupide oblato - adeo civitates hae perpetuo in
 43     III,    1,   7|          mentem quam hostium dedit. Adeo enim nullam spem non potiundi
 44     III,    2,   9|         urbis Q. Fabio vocatur, qui adeo atrociter in rogationem
 45     III,    2,  13|             Haec Volscio clamitante adeo concitati homines sunt ut
 46     III,    3,  23|      Capitolium captum nuntiaretur; adeo et recens erat Tusculanorum
 47     III,    4,  29|             ad exercitum manet. Sed adeo tum imperio meliori animus
 48     III,    4,  30|          ulteriusque ventum foret - adeo exarserant animis - ni velut
 49     III,    7,  51|           quem nova fama de virgine adeo foede ad libidinem petita
 50     III,    7,  53|               Quae consilii fuerunt adeo aequa postulastis ut ultro
 51     III,    8,  59|             consulum invidiam, quod adeo toti plebis fuissent ut
 52     III,    9,  65|       adversariis superesse animos. Adeo moderatio tuendae libertatis,
 53     III,    9,  69|   cohortibus praepositi. Haec omnia adeo mature perfecta accepimus
 54      IV,    1,   1|      communitam verruginem fremere; adeo vel infelix bellum ignominiosae
 55      IV,    1,   2|            concitari quam foris. Id adeo non plebis quam patrum neque
 56      IV,    1,   3|              nunc tamen maxime quod adeo atroces in has rogationes
 57      IV,    2,   9|            profert; coeptumque opus adeo adproperatum est, ut sole
 58      IV,    3,  20|            Cornelium consulem fuit, adeo ut quidam annales velut
 59      IV,    4,  25|           agitare; queri se a plebe adeo spretos, ut cum per tot
 60      IV,    4,  25|     habendos fuisse tribunos plebi; adeo se suis etiam sordere nec
 61      IV,    4, 31a|        magister equitum est dictus; adeo, simul fortuna civitatis
 62      IV,    5,  37|         temere ac neglegenter egit, adeo ut disciplinae Romanae plus
 63       V,    1,   6|             nostrorum esse putamus, adeo molles animos, ut hiemem
 64       V,    1,   6|        palam in contione audiuntur; adeo, quidquid tribunus plebi
 65       V,    2,  11|           increpans Vergini. Quorum adeo incredibilem amentiam fuisse
 66       V,    2,  13|        hieme gelida ac nivosa fuit, adeo ut viae clausae, Tiberis
 67       V,    4,  28|           in Aequis varie bellatum, adeo ut in incerto fuerit et
 68       V,    5,  34|         quod in imperio eius Gallia adeo frugum hominumque fertilis
 69       V,    6,  37|         tanta moles mali instaret - adeo occaecat animos fortuna,
 70       V,    6,  38|         multitudine victoriam fore. Adeo non fortuna modo sed ratio
 71       V,    6,  41|       aperta quam clausa invadendi; adeo haud secus quam venerabundi
 72       V,    6,  45|         hoste invisitato, inaudito, adeo nihil miseriti sunt ut in
 73       V,    6,  46|             senatu qui Romae esset: adeo regebat omnia pudor discriminaque
 74       V,    7,  51|                                     Adeo mihi acerbae sunt, Quirites,
 75       V,    7,  54|            sumus quo transmigremus? Adeo nihil tenet solum patriae
 76      VI,    1,   1|    pugnasset; cui iudicio eum mors, adeo opportuna ut voluntariam
 77      VI,    3,  17|             arbitrio ducere animam? adeo in uno omnibus satis auxilii
 78      VI,    4,  25|       oculis ubinam bellum fuisset; adeo nec amotae rei usquam nec
 79      VI,    5,  34|            in vicem fidei cesserat. adeo ergo obnoxios summiserant
 80      VI,    5,  40|       dicere "quod petunt alii, nos adeo fastidimus ut sine mercede
 81      VI,    5,  41|            auspicato creatur; nobis adeo propria sunt auspicia, ut
 82     VII,    1,   7|           valli res Hernicis afuit; adeo turbatis inde ordinibus
 83     VII,    2,  10|            beluae ostendere, quando adeo ferox praesultat hostium
 84     VII,    2,  12|             virtute fretos venisse: adeo vix primum impetum Romanorum
 85     VII,    2,  14|         haberet; differri non posse adeo concitatos animos; ipsos
 86     VII,    4,  23|          caede ipsa foediorem dare; adeo praecipiti turba obtriti
 87     VII,    4,  25|         unum haud facile efficiant; adeo in quae laboramus sola crevimus,
 88     VII,    4,  26|             ambiguo cum Gallis est; adeo duorum militum eventum,
 89     VII,    5,  31|        auxilium finitimi petissent, adeo infractos gereret animos,
 90     VII,    5,  31|     agentibus in concilio Samnitium adeo est ferociter responsum,
 91     VII,    5,  33|             ab nulladum parte erat: adeo morte sola vinci destinaverant
 92     VII,    6,  42|            concordia reconcilianda. Adeo nihil praeterquam seditionem
 93    VIII,    1,   2|            est. ne Campani quidem + adeo iniuriae Samnitium quam
 94    VIII,    1,   5|            T. Manlium haberent, qui adeo non tenuit iram ut, si tanta
 95    VIII,    1,   5|          pugna apud Regillum lacum? adeo et cladium veterum vestrarum
 96    VIII,    2,  8b|         maxime bello pugna similis; adeo nihil apud Latinos dissonum
 97    VIII,    2,  11|         pugnatum debellatumque est; adeo enim accisae res sunt ut
 98    VIII,    6, 37b|          ipsarum sancta fides fuit; adeo, postquam Papirium abisse
 99    VIII,    6,  39|         auditum simul visumque est, adeo repente laboris per diem
100      IX,    1,   6|      intuerentur efficere poterant; adeo super maerorem pudor quidam
101      IX,    1,   6|  abiectiores animi visos referrent: adeo silens ac prope mutum agmen
102      IX,    2,   9|             res habeat dicere, quis adeo iuris fetialium expers est
103      IX,    3,  13|            suppeditabantur, ceterum adeo exigue ut militi occupato
104      IX,    5,  26|          sed hominum novorum; ipsos adeo dictatorem magistrumque
105      IX,    5,  26|             postremo repulsi inde - adeo omnia tutiora quam ut innocentiam
106      IX,    6,  30|          Tibur uno agmine abierunt, adeo ut nemo in urbe esset qui
107      IX,    7,  35|           immemores proelium ineunt adeo raptim et avide, ut abiectis
108      IX,    7,  36|       concitatae, Romanis occurrunt adeo incompositae ut vindices
109      IX,    8,  43|          Romamque is metus manaret, adeo ut omnes iuniores sacramento
110       X,    1,   5|        Valerius. Non petentem atque adeo etiam absentem creatum tradidere
111       X,    2,  11|            eius compressit Etruscos adeo ut nemo extra munimenta
112       X,    3,  27|     gerebant bellum. Primo concursu adeo aequis viribus gesta res
113       X,    4,  31|        tamen bello non abstinebant. Adeo ne infeliciter quidem defensae
114       X,    4,  32|           erat ad multum diei densa adeo ut lucis usum eriperet non
115       X,    4,  36|     respexisse nomen Romanum visum; adeo facile inclinata res repulsique
116     XXI,    1,   1|        Punico conferebant bello, et adeo varia fortuna belli ancepsque
117     XXI,    1,  11|       oratione cum eo necesse fuit; adeo prope omnis senatus Hannibalis
118     XXI,    1,  11|          urbis edixit militum fore, adeo accensi omnes sunt ut, si
119     XXI,    2,  20|            natu iuventus sedaretur; adeo stolida impudensque postulatio
120     XXI,    2,  20|           satis mitem gentem fore - adeo ferocia atque indomita ingenia
121     XXI,    3,  30|       terrarum, petentibus quicquam adeo asperum atque arduum videri
122     XXI,    4,  33|            icti forte aut volnerati adeo consternabantur, ut stragem
123     XXI,    7, 57b|            praetermissa clades est; adeo omne libidinis crudelitatisque
124     XXI,    7,  58|              Transeuntem Appenninum adeo atrox adorta tempestas est,
125     XXI,    7,  59|        pugnatum est. Primo concursu adeo res Romana superior fuit
126    XXII,    1,   5|      tantusque fuit ardor animorum, adeo intentus pugnae animus,
127    XXII,    4,  30|       bellum esse; nam biennio ante adeo et duces Romanos et milites
128    XXII,    5,  33|        vellet, obsides accipiendos. Adeo, etsi bellum ingens in cervicibus
129    XXII,    5,  36|             equitumque additae sint adeo et numero et genere copiarum
130    XXII,    5,  37|       consulis exercitusque allatam adeo aegre tulisse regem Hieronem
131    XXII,    6,  42|           nuntiantium fugam hostium adeo trepidam ut tabernaculis
132    XXII,    8,  61|         ceterum proximis censoribus adeo omnibus notis ignominiisque
133    XXII,    8,  61|             caruerint. Mirari magis adeo discrepare inter auctores
134    XXII,    8,  61|         cladis; quo in tempore ipso adeo magno animo civitas fuit
135   XXIII,    2,  16|     Marcelli ferocis iuvenis animus adeo est mollitus ut nemo inde
136   XXIII,    4,  26|           in castra se recepissent, adeo repente decessit animis
137   XXIII,    4, 30a|             armis virisque, tum iam adeo multis magnisque cladibus
138   XXIII,    4, 30a|             Sicilia res, nisi mors, adeo opportuna ut patrem quoque
139   XXIII,    5,  34|          insulas deicitur, ibique - adeo non armamenta modo sed etiam
140   XXIII,    6,  38|           moles instaret; cui tamen adeo non succubuerunt ut extemplo
141   XXIII,    6,  46|        Campanorum fortissimus eques adeo ut, cum apud Romanos militaret,
142   XXIII,    6,  49|           circa [ab] Romanis; tamen adeo haud dubia victoria fuit,
143    XXIV,    2,  16|        ruuntque fugientes in castra adeo pavidi trepidique ut ne
144    XXIV,    3,  17|          viso quidem hoste rediens, adeo graviter est ab consule
145    XXIV,    4,  21|      scelera foedioresque libidines adeo mutavere animos ut insepultum
146    XXIV,    4,  26|             misericordia orta, quod adeo festinatum ad supplicium
147    XXIV,    5, 35b|       partis Carthaginiensium erant adeo accensae sunt spes ad pellendos
148    XXIV,    5,  36|        versumque ab Italia bellum - adeo uterque populus in Siciliam
149    XXIV,    6,  40|             egressus castra hostium adeo neglecta atque aperta intravit,
150    XXIV,    6,  41|      Hispaniae valida ac nobilis et adeo coniuncta societate Poenis
151     XXV,    2,   9|    populationibus hostem; in cetera adeo nihil ab eo intenta cura
152     XXV,    4,  16|       Lucanum hospitem inter hostes adeo infestus confertos invasit
153     XXV,    4,  17|    Numidarum circumventum scribant. adeo nec locus nec ratio mortis
154     XXV,    4,  19|      extemplo est Romana acies; sed adeo ne fugae quidem iter patuit
155     XXV,    6,  36|        vallum circumicere. sed erat adeo nudus tumulus et asperi
156     XXV,    6,  39|             ex ea caede effugisset, adeo raptim a captis propioribus
157    XXVI,    1,   2|         ignominiosam pati militiam; adeo imparem libertatem Romae
158    XXVI,    2,  11|         quodam captivo est. id vero adeo superbum atque indignum
159    XXVI,    3,  18|         alios intuentium fremuntque adeo perditas res desperatumque
160    XXVI,    5,  31|             legatis tum consul 'non adeo maiestatis' inquit 'populi
161    XXVI,    6,  37|          inriti incepti, pudebatque adeo se spretos ut sedentibus
162    XXVI,    7,  44|          solum in fugam hostes, sed adeo effusis institerunt ut nisi
163    XXVI,    8, 45b|         eodem quo aestus ferebat et adeo nudaverat vada ut alibi
164    XXVI,    8,  46|   contractum certamen erat; in quod adeo intenti omnium non animi
165    XXVI,    8,  49|             minorum tredecim milia; adeo nullus mentiendi modus est.~
166    XXVI,    8,  50|      adducitur ad eum adulta virgo, adeo eximia forma ut quacumque
167   XXVII,    3,   9|            magni motus causa fuere; adeo ex parvis saepe magnarum
168   XXVII,    3,  13|       castra reditum est, contionem adeo saevam atque acerbam apud
169   XXVII,    4,  18|           castris locum acciperent, adeo contemptim impetum fecerunt
170   XXVII,    5,  23|             de caelo tacta, Cumis - adeo minimis etiam rebus prava
171   XXVII,    7,  34|           damnatus, quam ignominiam adeo aegre tulerat ut rus migrarit
172  XXVIII,    2,   7|             insulae urbs est, tamen adeo arto interscinditur freto,
173  XXVIII,    4,  19|             oppugnationem arcendam; adeo conscientia quid se meritos
174  XXVIII,    4,  20|           incendio absumi nequeunt; adeo vestigia quoque urbis exstinguere
175  XXVIII,    5,  29|           caesi et securi percussi, adeo torpentibus metu qui aderant
176  XXVIII,    8,  39|      remisit; postremo Turdetaniam, adeo infestam nobis ut illa gente
177    XXIX,    4,  17|    centuriones militesque vestros - adeo in promiscuo licentiam atque
178    XXIX,    6,  31|     latrocinium tutius erat. iamque adeo licenter eludebant ut ad
179     XXX,    2,  12|       nuptiis supervenit Laelius et adeo non dissimulavit improbare
180     XXX,    4,  21|             grates agendas censeat; adeo ne advenientem quidem gratiam
181     XXX,    6,  34|            Afri et Carthaginienses, adeo non sustinebant ut contra
182     XXX,    7,  44|           esse; qui tamen nequaquam adeo est intempestivus quam vestrae
183    XXXI,    2,  17|           mittentibus respondisset, adeo renuntiata haec legatio
184    XXXI,    2,  17|       excessurum. hi memores deorum adeo pertinaciter pugnaverunt
185    XXXI,    4,  30|       alienigenas et barbaros vocet adeo omnia simul divina humanaque
186   XXXII,    2,  10|        nominavit consul. Ad id vero adeo accensus indignatione est
187   XXXII,    3,  21|         tumultu erant; mediterranea adeo tuta ab armis Romanis fuerunt
188   XXXII,    3,  22|             decretum fieri; in quem adeo exarsere studia ut vix parentes
189  XXXIII,    1,   5|             ad muros successit. ibi adeo frustrata spes est ut non
190  XXXIII,    1,   5|            sit pervideri possit; et adeo acuti aliusque per alium
191  XXXIII,    3,  21|       munificus amicis fuit; regnum adeo stabile ac firmum reliquit
192  XXXIII,    4,  32|          spectaculo intenti essent: adeo unum gaudium praeoccupaverat
193  XXXIII,    4,  36|       proelium committunt; et primo adeo acriter invaserunt ut antesignanos
194   XXXIV,    2,  14|          inclinatam aequavit; tamen adeo turbati erant dextrae alae
195   XXXIV,    2,  17|           Hispanis adimit; quam rem adeo aegre passi ut multi mortem
196   XXXIV,    4,  37|        quinto die prope iusta pugna adeo paventes in oppidum Lacedaemonii
197   XXXIV,    5,  50|            omnibus gaudio lacrimae, adeo ut ipsum quoque confunderent
198   XXXIV,    5,  54|         fuisset paenituisse ferunt; adeo nihil motum ex antiquo probabile
199    XXXV,    1,   1|        digna dictu proelia fecit et adeo pleraque adversa ut vix
200    XXXV,    1,   6|           suae sortis esse, ceterum adeo suspensa omnia in Liguribus
201    XXXV,    2,  10|         Ahenobarbus consules facti: adeo ne in plebeio quidem consule,
202    XXXV,    4,  31|         ausum eum; Quinctius quidem adeo exarsit ira ut manus ad
203   XXXVI,    4,  24|           abrupta ab arce erat; sed adeo prope geminata cacumina
204   XXXVI,    4,  29|       multitudo eadem illa audivit, adeo saevitia imperii atque indignitate
205  XXXVII,    4,  26|            potestatis esse volebat, adeo propinquam Epheso, ut nihil
206  XXXVII,    5,  32|       ascensum in muros temptarent, adeo obstinate restitere oppidani,
207 XXXVIII,    2,  12|             iuvissent Antiochum, et adeo indomita haberent ingenia,
208 XXXVIII,    3,  29|            tam audacter erumperent, adeo ut precarentur ex muris
209 XXXVIII,    3,  31|             missi sunt. Id imperium adeo superbum et indignum Lacedaemoniis
210 XXXVIII,    4,  41|             cum pervenisset, nondum adeo hiberno contempto mari,
211 XXXVIII,    6, 50b|         criminum mentione orationem adeo magnificam de rebus ab se
212 XXXVIII,    6,  51|            et secuta Scipionem est, adeo ut postremo scribae viatoresque
213 XXXVIII,    6,  55|       iusserunt. Ad hunc praetorem, adeo amicum Corneliae familiae,
214 XXXVIII,    6,  55|        hostibus receptus esset, aut adeo inimicum eundem, ut propter
215 XXXVIII,    6,  60|       adsensu auditum est decretum, adeo dimissum Scipionem laeti
216   XXXIX,    3,  34|           percunctari posset. primo adeo perturbavit ea vox regem,
217   XXXIX,    5,  49| Philopoemenem captum adduci. primum adeo incredibilis visa res, ut
218   XXXIX,    5,  50|      universo Achaico est concilio, adeo omnibus humanis congestis
219   XXXIX,    5,  50|           Hannibalem, P. Scipionem: adeo in aequo eum duarum potentissimarum
220      XL,    1,   9|             fecisset, saevires, nec adeo vilis tibi vita esset nostra,
221      XL,    2,  22|           rarum in altis locis est, adeo omnia contecta nebula <erant>,
222      XL,    3,  28|         Romani eruperunt. Liguribus adeo improvisa res fuit, ut perinde
223    XLII,    2,  16|              Aeginam traiciunt. ibi adeo secreta eius curatio fuit,
224    XLII,    4,  47|        indutias et spem pacis rege. adeo enim apparatibus belli fuisse
225    XLII,    5,  55|           contemptus quoque hostium adeo ignoruntium opportunitates
226    XLII,    5,  55|      convenerunt, quorum pleraque - adeo parva erant - in oblivionem
227   XLIII,    1,   4|         abesse excusaretur; sed tum adeo vicina etiam inexplorata
228   XLIII,    2,  16|        comitem exilii eius futurum. Adeo tamen ad extremum spei venit
229    XLIV,    1,   2|         Dium stativa habuit; deinde adeo inops consilii, ut obtorpuisse
230    XLIV,    1,   3|         copiae sequebantur. ceterum adeo ardua et aspera et confragosa
231    XLIV,    1,   5|            vexationis processerunt, adeo <ut> ne dux quidem et auctor
232    XLIV,    1,   7|             quidnam agendum foret - adeo sine ulla ope hostis, quae
233    XLIV,    2,  20|     Macedonia quinquatribus ultimis adeo expectati venerunt, ut,
234     XLV,    1,  11|  litterisque dimittendis usus erat, adeo est offensus, ut multo acrius
235     XLV,    2,  19|          magis inpetrabilia forent; adeo universos omnia et huic
236     XLV,    2,  23|               sum> defensurus - non adeo insanio --, sed publicam
237     XLV,    3,  28|           passus esset, deinde quod adeo indulsisset militibus, ut
238     XLV,    3,  30|      alterius indigentis distracto: adeo, quanta Macedonia esset,