Lib. Cap. Par.

  1       I,    1,   1|        semper auctores fuerant, omne ius belli Achivos abstinuisse;
  2       I,    1,   2|             est, quemcumque eum dici ius fasque est super Numicum
  3       I,    4,  17|              rogandis usurpatur idem ius, vi adempta: priusquam populus
  4       I,    4,  21|         pectora imbuerat ut fides ac ius iurandum [proximo] legum
  5       I,    5,  24|           tangens. Pater patratus ad ius iurandum patrandum, id est,
  6       I,    5,  24|          item carmina Albani suumque ius iurandum per suum dictatorem
  7       I,    5,  26|            obstabat. Tamen raptus in ius ad regem. Rex ne ipse tam
  8       I,    6,  32|      indicerentur bella aliquo ritu, ius ab antiqua gente Aequiculis
  9       I,    6,  32|       nominat - "iniustum esse neque ius persolvere; sed de istis
 10       I,    6,  32|           natu consulemus, quo pacto ius nostrum adipiscamur."~ Cum
 11       I,    9,  49|         circumsaepsit; neque enim ad ius regni quicquam praeter vim
 12      II,    1,   2|             vocat. Ibi omnium primum ius iurandum populi recitat
 13      II,    1,   3|            esse, a quo impetres, ubi ius, ubi iniuria opus sit; esse
 14      II,    1,   4|              ut hostium loco essent, ius tamen gentium valuit.~ ~
 15      II,    3,  24|            ex privato, cum retinendi ius creditori non esset, concursus
 16      II,    3,  27|               quam asperrime poterat ius de creditis pecuniis dicere.
 17      II,    3,  27|           senatusque auxilio, cum in ius duci debitorem vidissent,
 18      II,    3,  27|              quod de credita pecunia ius non dixisset, adiceret ut
 19      II,    3,  29|              mihi lictorem qui sciet ius de tergo vitaque sua penes
 20      II,    4,  34|             inquit, "veterem volunt, ius pristinum reddant patribus.
 21      II,    4,  35|     tribunicias: auxilii, non poenae ius datum illi potestati, plebisque,
 22      II,    5,  56|          iubet. Consul Appius negare ius esse tribuno in quemquam
 23     III,    2,   9|       scribendis; quod populus in se ius dederit, eo consulem usurum,
 24     III,    2,   9|             rem publicam invadi. Non ius vestrum, sed invidiam minueritis.
 25     III,    2,  11|           iubebat; neque suum cuique ius modum faciebat sed virium
 26     III,    2,  13|      Appellati tribuni medio decreto ius auxilii sui expediunt: in
 27     III,    3,  20|           interpretando sibi quisque ius iurandum et leges aptas
 28     III,    5,  33|       insectatore plebis. Decimo die ius populo singuli reddebant.
 29     III,    5,  34|                     Cum promptum hoc ius velut ex oraculo incorruptum
 30     III,    6,  38|              et plebs, quia privatis ius non esset vocandi senatum,
 31     III,    6,  40|       volentibus nequeat, ab invitis ius expetituram; sed ex magno
 32     III,    6,  44|             non vi. Vocat puellam in ius. Auctoribus qui aderant
 33     III,    6,  46|           nomini et libertati datum, ius eo die se non dicturum neque
 34     III,    6,  47|         querente pauca petitore quod ius sibi pridie per ambitionem
 35     III,    8,  55|           crearet; qui creasset, eum ius fasque esset occidi, neve
 36     III,    9,  71|      Ardeates Aricinique, cuius agri ius nunquam usurpaverint incolumi
 37      IV,    1,  7a|              stetit magistratus eius ius, quia tertio mense quam
 38      IV,    2,   8|            dicione eius magistratus, ius publicorum privatorumque
 39      IV,    2,   8|           qui praeessent ipsi honori ius maiestatemque adicerent,
 40      IV,    2,   9|        parietes nequisset, ventum in ius est. Postulatu audito matris
 41      IV,    2,   9|              parentis arbitrium dant ius nuptiarum. Sed vis potentior
 42      IV,    3,  17|        consulentium de caede ruptura ius gentium, non aversum ab
 43      IV,    4,  24|          quamquam deminutum censurae ius noluissent, exemplo acerbitatis
 44      IV,    4,  26|             a patribus summi imperii ius datumque sub iugum tribuniciae
 45      IV,    5,  32|              scelus legatorum contra ius gentium interfectorum, caedem
 46      IV,    5,  42|            acturi estis? an erepturi ius populo et eversuri tribuniciam
 47       V,    1,   4| interfecerunt; auctores fuere contra ius caedis impiae legatorum
 48       V,    2,  11|        privatique doloris exsequendi ius potestatemque ex duobus
 49       V,    6, 35b|          adversus Romanos nullum eis ius societatis amicitiaeve erat,
 50       V,    6,  36|              praestarent. Quodnam id ius esset agrum a possessoribus
 51       V,    6,  36|          esset, cum illi se in armis ius ferre et omnia fortium virorum
 52       V,    6,  36|            urbem fatis legati contra ius gentium arma capiunt. Nec
 53       V,    6,  36|          factum placebat Fabiorum et ius postulare barbari videbantur;
 54       V,    7,  51|       adventu Gallorum, quam gentium ius ab legatis nostris violatum,
 55       V,    7,  55|        caedendae unde quisque vellet ius factum, praedibus acceptis
 56      VI,    1,   1|          missus erat orator - contra ius gentium pugnasset; cui iudicio
 57      VI,    3,  17|              ne nihil eos legationis ius externo, non civi comparatum
 58      VI,    3,  18|          videant vos paratos ad vim; ius ipsi remittent. audendum
 59      VI,    3,  18|            proinde adeste; prohibete ius de pecuniis dici. ego me
 60      VI,    5,  31|            esset, tributum daret aut ius de pecunia credita diceret.
 61      VI,    5,  42|       nobilitati de praetore uno qui ius in urbe diceret ex patribus
 62     VII,    1,   6|        contacta sint ab eo a quo nec ius nec fas fuerit, deletum
 63     VII,    3, 17b|      postremum populus iussisset, id ius ratumque esset; iussum populi
 64     VII,    3, 22a|         tribuni omni vi reciperaturi ius consularibus comitiis amissum
 65    VIII,    1,   1|             sibi ab Romanis bellique ius adversus Sidicinos petierunt:
 66    VIII,    1,   4|              nobis per nos tuendorum ius antea dabant, nihil intercesserunt.
 67    VIII,    1,   5|            scelera' inquit; 'audite, Ius Fasque. peregrinos consules
 68    VIII,    1,   6|        consulis prosequebantur, quam ius gentium ab ira impetuque
 69    VIII,    2,  10|             eventu collegae, cum, ut ius fasque erat, lacrimis non
 70    VIII,    2,  10|           cui alii divo vovere volet ius est. telo, super quod stans
 71    VIII,    5,  28|             desierunt; mutatum autem ius ob unius feneratoris simul
 72    VIII,    5,  32|            dare Q. Fabi crederet, se ius iurandum dare paratos esse
 73    VIII,    5,  34|          potissimum dictatore vim et ius dictaturae exstinguat. quod
 74    VIII,    6,  39|            repetitae essent secundum ius fasque restituerentur. fetiales
 75      IX,    2,   9|     spoponderim, cum id nec consulis ius esset nec illis spondere
 76      IX,    2,  10|       legatum [fetialem] a se contra ius gentium violatum; eo iustius
 77      IX,    5,  26|           fine ulla quaestionis suae ius esse. Postulabantur ergo
 78      IX,    6,  30|       restitutumque in aede vescendi ius iis qui sacris praecinerent.
 79      IX,    7,  33|       quodque postremum iussisset id ius ratumque esset, non tamen
 80      IX,    7,  34|      duodecim tabulas legit? nemo id ius esse, quod postremo populus
 81      IX,    8,  46|             nobiles certavit; civile ius, repositum in penetralibus
 82       X,    3,  23|          quae uni viro nupta fuisset ius sacrificandi haberet; volgata
 83     XXI,    1,   4|            nullus deum metus, nullum ius iurandum, nulla religio.
 84     XXI,    1,  10|        vester in castra non admisit; ius gentium sustulit; hi tamen,
 85     XXI,    1,  10|             velut aequus iudex, unde ius stabat, ei victoriam dedit.
 86     XXI,    3,  25|             ad conloquium non contra ius modo gentium sed violata
 87     XXI,    7,  61|            pecunia etiam multatos in ius dicionemque recepit. Inde
 88    XXII,    4,  27|           temporibus alterius summum ius imperiumque esse, ut par
 89    XXII,    5,  31|             Gallia provincia aberat, ius fuisse dicendi dictatoris;
 90   XXIII,    1,   3|              singulorum capite vobis ius sententiae dicendae faciam,
 91   XXIII,    1,   7|     imperator magistratusve Poenorum ius ullum in civem Campanum
 92   XXIII,    1,   7|            iturum nec enim Hannibali ius esse in civem Campanum,
 93   XXIII,    1,  10|         parvo initio minui videbatur ius libertatis. Egressus curia
 94   XXIII,    1,  10|             cum eum docuisset contra ius foederis vinctum se ab Hannibale
 95   XXIII,    2,  12|      respondi Himilconi, interrogare ius fasque est - velim seu Himilco
 96   XXIII,    2,  15|        gratiam meriti rem Nolanam in ius dicionemque dare voluerat
 97   XXIII,    5,  32|             iusserunt ibique eo anno ius dictum est. Interim Carthaginem,
 98   XXIII,    5,  32|            praetoribus quidem qui ad ius dicendum creati erant vacatio
 99    XXIV,    5,  39|        Romanus cum consulis de ea re ius ac potestatem esse, non
100     XXV,    3,  12|              praesit praetor is quis ius populo plebeique dabit summum;
101    XXVI,    2,  12|           sed indignitate sua vim ac ius magistratui quem gerebat
102    XXVI,    4,  24|         civitatem atque aequum secum ius accepissent, alios in ea
103    XXVI,    4,  24|       iungeretur regi, ut caveret ne ius ei belli inferendi Aetolis
104    XXVI,    5,  31|            quidquid in hostibus feci ius belli defendit, sed quid
105    XXVI,    6,  33|       Satricanis sententiae dicendae ius esset. itaque censeo cum
106    XXVI,    6,  33|          nobis statuendi de Campanis ius fiat.' L. Atilius tribunus
107   XXVII,    2,   6|           reficiendi consules populo ius esset; exemplaque in eam
108   XXVII,    2,   8|          appellavit. flamen vetustum ius sacerdotii repetebat: datum
109   XXVII,    2,   8|              annalium exemplis stare ius, sed recentissimae cuiusque
110   XXVII,    2,   8|           memoria Dialem quemquam id ius usurpasse. tribuni rem inertia
111   XXVII,    3,  11|          sortem legendi dedissent ei ius liberum eosdem dedisse deos;
112   XXVII,    4,  17|              iam pridem ibi esse ubi ius ac fas crederent coli; ad
113  XXVIII,    5,  21|           nondum perdomiti erant sub ius dicionemque redigendos missus.
114     XXX,    4,  25|              a Carthaginiensibus sed ius etiam gentium in legatis
115     XXX,    5,  31|         illius belli exitum secundum ius fasque dederunt et huius
116     XXX,    6,  37|       cladibus edocti tandem deos et ius iurandum esse crederent,
117    XXXI,    1,   8|              militem veterem ducendi ius esset. praetoribus L. Furio
118    XXXI,    4,  32|             decernaturque ut perinde ius ratumque <sit> ac si in
119   XXXII,    1,   5|             legatos misit, simul qui ius iurandum - ita enim pepigerant
120   XXXII,    2,  13|             ferendarum secum dominis ius fiebat, cetera militis praeda
121   XXXII,    3,  21|        Cyparissiae Charitelen contra ius omne ac fas inter epulas
122   XXXII,    3,  22| magistratibus aut decernere concilio ius esset. Is quoque dies iurgiis
123  XXXIII,    4,  33|        iniustum imperium sit, ubique ius fas lex potentissima sint;
124  XXXIII,    4,  40|            ea recipienda in antiquum ius venisse et Lysimachiam deletam
125  XXXIII,    5,  42|            togae praetextae habendae ius. sed magnum certamen cum
126   XXXIV,    1,   2|            matre familiae, Quirites, ius et maiestatem viri retinere
127   XXXIV,    1,   3|            eas rogetur recusant, non ius sed iniuriam deprecantur:
128   XXXIV,    1,   3|             cuique privatim officiet ius, id destruet ac demolietur,
129   XXXIV,    1,   7|            togae praetextae habendae ius permittemus, nec id ut vivi
130   XXXIV,    3,  32|           legitimo, facta est, cuius ius tyranni quoque qui postea
131   XXXIV,    4,  42|             provinciam rediit. novum ius eo anno a Ferentinatibus
132   XXXIV,    5,  48|      factionis hominum vires augendo ius ac libertatem aliorum deprimerent.
133   XXXIV,    6,  56|          quos eorum quandoque vellet ius esset.~ ~57.
134   XXXIV,    6,  57|            multari eos velit, ipsius ius atque arbitrium esse; alterum,
135   XXXIV,    6,  58|           transcendat, ut et Romanis ius sit Asiae civitatium amicitias
136   XXXIV,    6,  61|           postero die cum sufetes ad ius dicendum consedissent, conspectae
137   XXXIV,    6,  62|            reges Numidarum usurpasse ius, semperque penes eum possessionem
138    XXXV,    1,   7|        quibus debitor vellet legibus ius creditori diceretur. inde
139    XXXV,    1,   7|             Latino creditae pecuniae ius idem quod cum civibus Romanis
140    XXXV,    2,  16|        vectigales factas in antiquum ius repetit. itaque ad haec
141    XXXV,    2,  16|          temporum iniquitate pressi, ius post tot saecula adserendi
142    XXXV,    3,  21|              et Scribonio, quibus ut ius dicerent Romae provincia
143    XXXV,    5,  51|              militum molesta, ita ad ius inferendi Antiocho belli
144   XXXVI,    2,  14|               ita Athamania omnis in ius dicionemque Philippi concessit.
145   XXXVI,    5,  39|    subigantur. nisi illi cogantur in ius iudiciumque populi Romani,
146  XXXVII,    7,  51|              sua deterruerunt et, ut ius inter peregrinos diceret,
147  XXXVII,    7,  54|            vestra pervenerunt, eodem ius hinc profectum perveniat.
148 XXXVIII,    1,   3|          maioris partis voluntate in ius dicionemque totam redegerunt
149 XXXVIII,    1,   9|          Cephallania insula ut extra ius foederis esset. Haec quamquam
150 XXXVIII,    3,  34|           abducendi vendendi Achaeis ius esset; Lycurgi leges moresque
151 XXXVIII,    4,  36|             populi esse, non senatus ius suffragium, quibus velit,
152 XXXVIII,    4,  38|             praestent. Belli gerendi ius Antiocho ne esto cum iis,
153 XXXVIII,    4,  38|          Romanos sociosque sunt, iis ius abeundi manendique esto;
154 XXXVIII,    4,  38|           Romani sunt, Antiocho regi ius ne esto, ne voluntarios
155 XXXVIII,    4,  38|        cognoscendi repetendique item ius esto. Si quas urbes, quas
156 XXXVIII,    4,  38|             Antiocho, vim vi arcendi ius esto, dum ne quam urbem
157 XXXVIII,    5,  48|            te, P. Scipio, qui legati ius, collegae maiestatem et
158 XXXVIII,    6, 50b|          ratio non sit reddenda? Qui ius aequum pati non possit,
159 XXXVIII,    6,  52|              reliquisset, et, quibus ius sententiae de se dicendae
160   XXXIX,    1,   4|             capta non valuerit belli ius. se et patres conscriptos
161   XXXIX,    2,  23|          defecerant in bello, in eos ius saeviendi ademptum ei ab
162   XXXIX,    2,  24|             sed totam Athamaniam sub ius iudiciumque regis venisse;
163   XXXIX,    4,  40|          imperator, idem in pace, si ius consuleres, peritissimus,
164   XXXIX,    5,  48|             in Peloponneso civitatis ius esset. restitui iudiciaque
165      XL,    1,   9|            aetas mea, obstat gentium ius, obstat vetustus Macedoniae
166      XL,    1,  15|        vitiis meis, non cedendi, cui ius fasque est, modestia consequar.
167      XL,    2,  17|             sit. legati possessionis ius non mutarunt, causam integram
168      XL,    3,  27|             indutiarum tempus contra ius gentium ad castra oppugnanda
169      XL,    3,  29|         permittere, uti, si quod seu ius seu auxilium se habere ad
170      XL,    3,  35|         maxime hiberna premebant, in ius dicionemque venerunt; ulteriores
171      XL,    4,  42|          praeconibus Latine vendendi ius esset.~ ~43.
172     XLI,    2,   9|          libertatem vindicaretur, ut ius iurandum daret, qui eum
173     XLI,    3,  20|          more, sella eburnea posita, ius dicebat disceptabatque controversias
174     XLI,    3,  22|           cum exercitu profectus sub ius iudiciumque suum totam coegit
175    XLII,    1,   1|           aut timidum Praenestinorum ius, velut probato exemplo,
176    XLII,    2,  21|         Popilius, qui deditis contra ius ac fas bellum intulisset <
177    XLII,    2,  22|            erant honorem, ne diceret ius, qui privatus futurus esset.
178    XLII,    2,  24|            fecisse et facturos esse; ius gratiae non dare. agrum,
179    XLII,    2,  25|          sociisque suis, quas contra ius foederis habeat. regem ad
180    XLII,    3,  34|       appellatione vostrum usurpatis ius, cum adulescentes nihil
181    XLII,    4,  46|             agendum, ne omnium rerum ius ac potestas ad unum populum
182    XLII,    5,  62|         universa Macedonia statuendi ius. haec cum renuntiassent
183   XLIII,    2,  14|        praeter commune omnium civium ius iurandum haec adiurarent: '
184   XLIII,    2,  16|              et conducendi promiscue ius esset. Diem ad [eius] rogationem
185     XLV,    1,  12|              in provincias iere. eum ius dicere Romae - nam eam quoque
186     XLV,    1,  13|          contentum scire dominium et ius eorum, qui dederint, esse.
187     XLV,    2,  15|             haberent, * * * censendi ius factum est. hoc cum ita
188     XLV,    2,  18|            publicanus esset, ibi aut ius publicum vanum aut libertatem
189     XLV,    2,  20|             darent, nullum hospitale ius in iis esse servandum censuerunt,
190     XLV,    2,  25|      praefecti classis id unius erat ius, ut agere de ea re sine
191     XLV,    3,  33|         quibus spolia hostium dicare ius fasque est, ipse imperator