Lib. Cap. Par.

  1       I,    3,  16|       quamque desiderium Romuli apud plebem exercitumque facta fide
  2      II,    1,   2|             sollicitamque suspicione plebem Brutus ad contionem vocat.
  3      II,    1,   5|         ortum ex domo Iunia, patres, plebem, quidquid deorum hominumque
  4      II,    3,  18|             secures viderunt, magnus plebem metus incessit, ut intentiores
  5      II,    3,  24|               longe aliter patres ac plebem adfecere. Exsultare gaudio
  6      II,    3,  28|              habeant: otio lascivire plebem. Dimisso senatu consules
  7      II,    3,  28|            modum negare ultra decipi plebem posse; nunquam unum militem
  8      II,    3,  29|      tantummodo exsolverentur; totam plebem aere alieno demersam esse,
  9      II,    3,  29|          turbarum et lascivire magis plebem quam saevire. Id adeo malum
 10      II,    3,  30|           quae res utique alienasset plebem periculosissimo tempore,
 11      II,    3,  31|            feneratores quae non modo plebem, sed ipsum etiam dictatorem
 12      II,    3,  32|        timere patres residem in urbe plebem, incerti manere eam an abire
 13      II,    3,  32|           Placuit igitur oratorem ad plebem mitti Menenium Agrippam,
 14      II,    4, 33b|             civium, legato patrum ad plebem, reductori plebis Romanae
 15      II,    4,  34|          feram? Secedat nunc; avocet plebem; patet via in Sacrum montem
 16      II,    4,  35|          atrox visa sententia est et plebem ira prope armavit. Fame
 17      II,    4,  35|              reos diceres - precibus plebem exposcentes, unum sibi civem,
 18      II,    4,  35|         bello. Haud facile credebant plebem suam impelli posse, ut totiens
 19      II,    4,  39|           tribuni iam ferocem per se plebem criminando in primores civitatis
 20      II,    5,  52|               domi quaerere. Tribuni plebem agitare suo veneno, agraria
 21      II,    5,  52|           suo, non tribunos modo sed plebem oratione feroci refutando
 22      II,    5,  54|             circumeunt sordidati non plebem magis quam iuniores patrum.
 23      II,    5,  54|     respexerit patres, si aliud quam plebem esse in re publica crediderit,
 24      II,    5,  56|    superbissimae ac crudelissimae in plebem Romanam exorsus, cum a patribus
 25      II,    5,  56|            ad vexandam et lacerandam plebem creatum esse contenderet,
 26      II,    5,  56|           foro abducerent, ipse nunc plebem saevientem precibus lenisset,
 27      II,    5,  58|    tribuniciis vinculis erat. Odisse plebem plus quam paterno odio:
 28      II,    5,  61|              Claudius et tribunos et plebem et suum iudicium pro nihilo
 29      II,    5,  61|             tribunos obstupefecit et plebem ut diem ipsi sua voluntate
 30      II,    5,  63|     iuventute tranquilliorem ceteram plebem fecerunt. Et hostes quidem
 31     III,    1,   1|           sine querellis possessorum plebem in agros ituram, civitatem
 32     III,    2,   9|             dies patrum superbiam ad plebem criminatus, maxime in consulare
 33     III,    2,   9|      omniaque supplicia verterent in plebem. Quae ne aeterna illis licentia
 34     III,    2,  11|         acrius obstare legi, agitare plebem, tribunos velut iusto persequi
 35     III,    2,  14|        sodalium fuit, auxere iras in plebem, non minuerunt animos; sed
 36     III,    2,  14|          tractandoque mansuefecerant plebem. His per totum annum artibus
 37     III,    2,  15|      audiebantur. Consules et armare plebem et inermem pati timebant,
 38     III,    2,  16|              malis nemo tribunos aut plebem timebat; mansuetum id malum
 39     III,    2,  17|          auctoribus patres circumire plebem inserentesque se in circulos
 40     III,    2,  17|      adducerent. Non inter patres ac plebem certamen esse, sed simul
 41     III,    3,  20|                              Moverat plebem oratio consulis; erecti
 42     III,    3,  21|            conscripti, auctoritas ad plebem est? Vos elevatis eam quippe
 43     III,    3,  22|             turbulentae. Instigabant plebem tribuni: bellum ingens a
 44     III,    4, 31a|      tribunis materiam criminandi ad plebem consules praebuit. Itaque
 45     III,    5, 31b|            damnari posse aiebant, et plebem et tribunos legem ferre
 46     III,    5,  36|            paulatim totus vertere in plebem coepit; abstinebatur a patribus;
 47     III,    5,  37|            odisse decemviros, odisse plebem; nec probare quae fierent,
 48     III,    5,  37|           obsederant; hi ferre agere plebem plebisque res, cum fortuna,
 49     III,    6,  38|       consulendi senatus, mirabundam plebem convertit quidnam incidisset
 50     III,    6,  39|          decemviris proditurum se ad plebem denuntiantem, tumultum excivisse.
 51     III,    6,  41|       invidia eorum exsurgere rursus plebem: si leniter ducta res sine
 52     III,    6,  41|             in oblivionem tribunorum plebem adduci. Silentio patrum
 53     III,    7,  49|    multitudinem sedavit. Senatus nec plebem inritandam censuit et multo
 54     III,    7,  50|      insidunt, ut quisque occurrerat plebem ad repetendam libertatem
 55     III,    7,  52|         sanguine ad supplicia patrum plebem adsuefaciant.~ ~53.
 56     III,    7,  53|        Valerius Horatiusque missi ad plebem condicionibus quibus videretur
 57     III,    7,  53|           esset concisse milites aut plebem ad repetendam per secessionem
 58     III,    7,  53|             suppliciis aut patrum in plebem Romanam aut plebis in patres?
 59     III,    7,  54|            inito L. Icilius extemplo plebem rogavit et plebs scivit
 60     III,    8,  55|              noxae haberetur. Et cum plebem hinc provocatione, hinc
 61     III,    8,  55|      Duillius deinde tribunus plebis plebem rogavit plebesque scivit
 62     III,    8,  55|         rogavit plebesque scivit qui plebem sine tribunis reliquisset,
 63     III,    8,  56|      commemorabat, suum infelix erga plebem Romanam studium, quo aequandarum
 64     III,    8,  58|            gentis Claudiae regnum in plebem sortitae sed necessariorum
 65     III,    9,  65|              rogationem tulit ut qui plebem Romanam tribunos plebei
 66     III,    9,  65|          maiestate patrum, sedavere; plebem, decreto ad bellum Volscorum
 67      IV,    1,   1|              auferri a primoribus ad plebem summum imperium credebant.
 68      IV,    1,   1|         territando consules avertere plebem a cura novarum legum, nunquam
 69      IV,    1,   2|             omnia non mitiorem in se plebem, sed asperiorem alia ex
 70      IV,    1,   6|         contentamque interim conubio plebem paratam dilectui fore. Cum
 71      IV,    2,  11|         palam relatum in tabulas, ut plebem tribunosque falleret iudicii
 72      IV,    2,  11|          Romanus suum iudicasset cum plebem offendissent, ne primoribus
 73      IV,    2,  12|         utrumque traditur. Et patres plebem desidem et tribuni plebis
 74      IV,    2,  12|       accusabant. Postremo perpulere plebem, haud adversante senatu,
 75      IV,    2, 16a|              transisse a patribus ad plebem, undecimumque tribunum plebis
 76      IV,    2, 16a|           introductum, nec deinde id plebem concessum semel obtinuisse
 77      IV,    3, 16b|        Minucium, nunc Servilium apud plebem querique indignam necem
 78      IV,    4,  25|      patribus contemni. Alii purgare plebem, culpam in patres vertere:
 79      IV,    4,  25|          ingenti certamine patres ac plebem accendit. Vicere tamen tribuni
 80      IV,    4,  25|        apparebatque inritatis animis plebem ad suos studia inclinaturam.
 81      IV,    5,  35|    inexpiabili se persecuturos, apud plebem, pro qua dimicaverit, nihilo
 82      IV,    5,  43|             moles discordiarum inter plebem ac patres exorta est, coepta
 83      IV,    5, 44a|     perseverantem sub iudicii tempus plebem offensurum. Adversae invidiae
 84      IV,    5, 44a|      expertis patribus ut mitigarent plebem, quindecim milibus aeris
 85      IV,    6,  48|         agendae rei gratiam omnem ad plebem praeoccupasse nec locum
 86      IV,    6,  51|              primo quoque tempore ad plebem ferrent, plebesque praeficeret
 87      IV,    6,  58|       interdum agitantes avertissent plebem ab suscipiendo bello, profertur
 88      IV,    6,  59|        primum benignitas imperatorum plebem patribus conciliavit. Additum
 89       V,    1,   3|          aeque quam munere patrum in plebem, cum aera militantibus constituta
 90       V,    1,   3|             defenditis an impugnatis plebem? Utrum militantium adversarii
 91       V,    1,   3|          illud pro plebe sive contra plebem est," et quemadmodum servis
 92       V,    1,   3|       munificentia nostra provocemus plebem, nec plebs nobis dicto audiens
 93       V,    1,   7|             laudare equites, laudare plebem, diem ipsum laudibus ferre,
 94       V,    3,  20|        aiebat, causasque criminum ad plebem, seditionum inde ac legum
 95       V,    4,  24|         censebant: cur enim relegari plebem in Volscos cum pulcherrima
 96       V,    4,  25|           res alia manibus temperare plebem cogebat quam quod, urbi
 97       V,    5, 29b|              Camillus palam sceleris plebem arguere quae iam in suos
 98       V,    7,  50|           demum agitantibus tribunis plebem adsiduis contionibus ut
 99       V,    7,  53|           nec hic aedificando inopem plebem vexare. Hanc autem iactari
100      VI,    1,   5|         plebi fore. Haud magno opere plebem moverunt et infrequentem
101      VI,    2,  11|             patres, alliciendo ad se plebem iam aura non consilio ferri
102      VI,    3,  14|           res si palam fiat, exsolvi plebem aere alieno posse. quae
103      VI,    3,  15|             adhorter, liberes fenore plebem Romanam et istos incubantes
104      VI,    3,  15|            agant, sed adversus se ac plebem Romanam dictatorem creatum
105      VI,    3,  15|     patrocinium feneratorum adversus plebem; iam sibi ex favore multitudinis
106      VI,    3,  17|             sic Sp. Cassium in agros plebem vocantem, sic Sp. Maelium
107      VI,    3,  17|          proditum inimicis; saginare plebem populares suos ut iugulentur.
108      VI,    3,  19|        adgredimur eum quem per ipsam plebem tutius adgredi est ut suis
109      VI,    3,  20|            quod primus a patribus ad plebem defecisset. cum dies venit,
110      VI,    4,  27|     civitatis, cum interim obaeratam plebem obiectari aliis atque aliis
111      VI,    4,  27|             odio, ut in armis terant plebem nec respirare in urbe aut
112      VI,    4,  28|         ducem certum esse, patres ac plebem in semet ipsos versos, occasionem
113      VI,    5,  34|        corporis homines tum etiam ad plebem, quod haudquaquam inter
114      VI,    5,  35|             isto ipso telo tutabimur plebem. agitedum comitia indicite,
115      VI,    5,  36|            non patres modo sed etiam plebem movit. remittentibus tribunis
116      VI,    5,  36|             dilectu quam in comitiis plebem habuere; ingentique contentione
117      VI,    5,  36|         placeret fenore circumventam plebem, [ni] potius quam sortem [
118      VI,    5,  37|          modum nec fenore trucidandi plebem alium patribus unquam fore,
119      VI,    5,  37|          imperio communicato nunquam plebem in parte pari rei publicae
120      VI,    5,  37| existimaturum; quippe ex illa die in plebem ventura omnia quibus patricii
121      VI,    5,  38|       Camillus lictores qui de medio plebem emoverent misit et addidit
122      VI,    5,  38|           tribuni plebis tulerunt ad plebem idque plebs scivit, ut,
123      VI,    5,  39|             in omnia simul consulere plebem dixissent. P. Manlius deinde
124      VI,    5,  39|           quod dissimulando petebant plebem: nonum se annum iam velut
125      VI,    5,  39|            dicendo dederit: se ipsam plebem et commoda morari sua. liberam
126     VII,    2,  12|           seditionem inter patres et plebem metu tam propinqui belli
127     VII,    3,  18|            in aeterno imperio locata plebem nusquam alio natam quam
128     VII,    3,  21|               Infestam inde patribus plebem interreges cum accepissent,
129     VII,    5,  32|         memoria excessit; semper ego plebem Romanam militiae domique,
130     VII,    6,  42|           tribunum plebis tulisse ad plebem ne fenerare liceret; item
131       X,    1,   6|             paenitebat; Romae quoque plebem quietam exonerata[m deducta]
132       X,    1,   6|            criminandorum patrum apud plebem occasionibus quaesitis,
133       X,    1,   6|          susceperunt qua non infimam plebem accenderent sed ipsa capita
134       X,    5,  46|           auctaque ea invidia est ad plebem, quod tributum etiam in
135     XXI,    7,  63|         legis Flaminio, favorem apud plebem alterumque inde consulatum
136    XXII,    5,  34|            esse sacris et contemnere plebem, ex quo contemni patribus
137   XXIII,    1,   2|             iam diu infestam senatui plebem ratus per occasionem novandi
138   XXIII,    1,   2|        tollendum ex civitate senatum plebem spectare sed per caedem
139   XXIII,    1,   4|     dignitatis libertatisque memoria plebem adulari; salutare, benigne
140   XXIII,    2,  16|             nocturna conloquia inter plebem ac Poenos fieri statutumque
141   XXIII,    2,  16|             tumultum aliquem in urbe plebem moturam. Dum in sua quisque
142    XXIV,    2,  13|          urbs; in potestate iuniorum plebem, in manu plebis rem Tarentinam
143    XXIV,    3,  19|          tuticus erat servitiaque et plebem promiscue armarat ut castra
144    XXIV,    4,  24|   compresserunt ut silentes integram plebem in contionem sequerentur.
145     XXV,    1,   4|            datis non adfuit. tribuni plebem rogaverunt plebesque ita
146    XXVI,    1,   2|              primo quoque tempore ad plebem ferrent quem cum imperio
147    XXVI,    6,  33|        pluresve rogationem ferant ad plebem qua nobis statuendi de Campanis
148    XXVI,    6,  33|        plebis ex auctoritate senatus plebem in haec verba rogavit: '
149    XXVI,    6,  35|         secundum Siculos Campanosque plebem Romanam perdendam lacerandamque
150   XXVII,    1,  5a|             ex auctoritate patrum ad plebem lata.~ ~
151   XXVII,    2,  5b|        quidem vellet, tum tribuni ad plebem ferrent. cum consul se populum
152   XXVII,    2,  5b|            vetuisset rogare, tribuni plebem rogarunt, plebesque scivit
153   XXVII,    2,   6|             ex auctoritate patrum ad plebem latum plebemque scivisse
154   XXVII,    3,  11|          auctoritate patrum latum ad plebem est plebesque scivit. senatus
155  XXVIII,    2,   9|            laudibus hortatosque esse plebem ut eos consules in proximum
156    XXIX,    1,   3|              fuissent. illis Romanam plebem, illis Latium iuventutem
157    XXIX,    1,   3|      exercitibus subolescentem: suam plebem imbellem in urbe, imbellem
158     XXX,    7,  41|          agerent ut si iis videretur plebem rogarent cui iuberent in
159    XXXI,    6,  44|           desunt linguae promptae ad plebem concitandam; quod genus
160    XXXI,    6,  50|       tribunis plebis agerent uti ad plebem ferrent. datus qui iuraret
161    XXXI,    6,  50|       praetor designatus; tribuni ad plebem tulerunt plebesque scivit
162   XXXII,    5,  38|              faces novantibus res ad plebem in optimates accendendam.~ ~
163  XXXIII,    3,  25|           dixissent ni prius ipsi ad plebem tulissent vellent iuberentne
164  XXXIII,    3,  25|              rogatio in Capitolio ad plebem lata est: omnes quinque
165  XXXIII,    5,  46|          ceterum quantam eo facto ad plebem inierat gratiam, tantum
166   XXXIV,    1,   1|            Valerius tribuni plebi ad plebem tulerunt de Oppia lege abroganda.
167   XXXIV,    3,  31|           voco, quod in agros inopem plebem deduco. de nomine hoc respondere
168   XXXIV,    3,  31|             paucos excellere opibus, plebem subiectam esse illis vultis:
169   XXXIV,    5,  53|            senatus consulto tulit ad plebem plebesque scivit uti duae
170   XXXIV,    5,  54|       immisceri sibi in cavea patres plebem nollent? cur dives pauperem
171    XXXV,    1,   7|         plebis ex auctoritate patrum plebem rogavit plebesque scivit
172  XXXVII,    2,   9|      liberata metu factio erat, quae plebem in contionibus ad Antiochum
173   XXXIX,    1,  19|        tribunis plebis ageret, ut ad plebem primo quoque tempore ferrent,
174   XXXIX,    1,  19|             fieret. ea omnia lata ad plebem factaque sunt ex senatus
175   XXXIX,    3,  33|              moenia diruta, abductam plebem in Achaiam et venumdatam,
176   XLIII,    2,  14|          bellum cura esset, consules plebem apud senatum accusabant,
177   XLIII,    2,  16|        vestem mutarunt, ut supplices plebem circumirent. Maxime tamen
178     XLV,    2,  23|         secessisse aliquando a vobis plebem nec in potestate vestra
179     XLV,    2,  23|             regis amicitiam petentes plebem nostram consiliis depravarent?
180     XLV,    3,  35|     auctoritate patrum rogationem ad plebem ferrent, ut iis, quo die
181     XLV,    3,  35|             ferretur, ulciscerentur. plebem urbanam secuturam esse militum
182     XLV,    4,  38|              paulo ante eram, cum ad plebem urbanam spectabat oratio.