Lib. Cap. Par.

  1       I,    2,   4|           nuncupat. Sed nec di nec homines aut ipsam aut stirpem a
  2       I,    3,  7b|           novae inter rudes artium homines, venerabilior divinitate
  3       I,    3,   9|             proinde ne gravarentur homines cum hominibus sanguinem
  4       I,    3,   9|        patrum destinatas, ex plebe homines quibus datum negotium erat
  5       I,    4,  21|           regerent. Et cum ipsi se homines in regis velut unici exempli
  6       I,    5,  26|      certatum ad populum est. Moti homines sunt in eo iudicio maxime
  7       I,    5,  31|        populum impleret. Volgo iam homines eum statum rerum qui sub
  8       I,    6,  32|         ego iniuste impieque illos homines illasque res dedier mihi
  9       I,    7,  35|       civilibus officiis fungantur homines, Romae se quam in vetere
 10       I,    9,  59|            novae atque indignitate homines. Pro se quisque scelus regium
 11       I,    9,  59|     exhauriendas demersae; Romanos homines, victores omnium circa populorum,
 12      II,    1,   5|      miserebatque non poenae magis homines quam sceleris quo poenam
 13      II,    5,  55|     consulibus et eos ipsos plebis homines; nihil contemptius neque
 14      II,    5,  55|       auxilio opus est." Concitati homines veluti ad proelium se expediunt,
 15      II,    5,  57|          contra testari deos atque homines rem publicam prodi per metum
 16      II,    5,  61|      mutaret aut supplex prensaret homines, sed ne ut ex consueta quidem
 17     III,    2,  12|            dies apparebatque volgo homines in damnatione Caesonis libertatem
 18     III,    2,  13|          clamitante adeo concitati homines sunt ut haud multum afuerit
 19     III,    2,  14|           salutare, adloqui plebis homines, domum invitare, adesse
 20     III,    2,  15|     reliquum noctis incertique qui homines, quantus numerus hostium
 21     III,    2,  17|    Postquam arma poni et discedere homines ab stationibus nuntiatum
 22     III,    5,  35|        dignis pateret - prensarent homines, honorem summa ope a se
 23     III,    5,  37|   decemviri, qui primo tribunicios homines, quia id populare habebatur,
 24     III,    6,  39|          pulsos reges. Nec nominis homines tum pertaesum esse, quippe
 25     III,    6,  39|            vetando in curia libere homines loqui extra curiam etiam
 26     III,    6,  47|          Circumire ibi et prensare homines coepit et non orare solum
 27     III,    6,  47|          contionabundus circumibat homines. Similia his ab Icilio iactabantur.
 28     III,    8,  57|       aiebat: respicerent tribunal homines, castellum omnium scelerum,
 29     III,    9,  65|             cavendoque ne metuant, homines metuendos ultro se efficiunt,
 30      IV,    1,   6|            tribunicii, et prensare homines et concursare toto foro
 31      IV,    2,   9|         tutores, inter suae partis homines de iniuria decreti palam
 32      IV,    4,  27|       misit. Qui postquam intentos homines in eventum periculi alieni,
 33      IV,    4,  30|            absumpta, volgatique in homines morbi. Et primo in agrestes
 34      IV,    5,  35|    speretur; nihil non adgressuros homines si magna conatis magna praemia
 35      IV,    6,  48|  collegarum intercessionem. Facile homines novos auctoritate principum
 36       V,    1,   6|        venandi studium ac voluptas homines per nives ac pruinas in
 37       V,    3,  14|      essent cuncta experientes non homines modo sed deos etiam exciebant,
 38       V,    3,  14|           religione etiam attoniti homines patricios omnes, partem
 39       V,    6, 49a|                       Sed dique et homines prohibuere redemptos vivere
 40       V,    7,  51|         tamen atque arcem dique et homines Romani tenuerint, victoribus
 41      VI,    1,   5|     incursiones eo factas; nobiles homines in possessionem agri publici
 42      VI,    3,  14|      liberatum emittit, deos atque homines obtestantem ut M. Manlio,
 43      VI,    3,  20|        notandum videtur, ut sciant homines quae et quanta decora foeda
 44      VI,    3,  20|           invisa etiam reddiderit: homines prope quadringentos produxisse
 45      VI,    5,  34|        viri cum inter sui corporis homines tum etiam ad plebem, quod
 46      VI,    5,  41|            est -etenim dignitas ad homines pertinet --: quid de religionibus
 47     VII,    5,  31|       itaque arma, deos prius quam homines violatura, adversus Samnites
 48     VII,    5,  32|            cognomen dis auctoribus homines dedistis, Publicolarum vetustum
 49    VIII,    2,  8b|     vexillum; centum octoginta sex homines erant. primum vexillum triarios
 50    VIII,    3,  16|    consulto ut duo milia quingenti homines eo scriberentur, tres viros
 51    VIII,    5,  27|          prae se ferret, concitati homines cogunt clamore suo magistratus
 52      IX,    1,   1|       placandos deos mitigandosque homines potuit quam quod nos fecimus?
 53      IX,    1,   1|           adversus deos magis quam homines gessisse, hoc quod instat
 54      IX,    2,   8|         miseratioque viri incessit homines ut modo vix crederent illum
 55      IX,    2,   9|       foedera sancta esse apud eos homines apud quos iuxta divinas
 56      IX,    2,  10|            fecit. "quandoque hisce homines iniussu populi Romani Quiritium
 57      IX,    2,  10|            impio sit solutus hosce homines vobis dedo." haec dicenti
 58      IX,    3,  14|          liberos, puberes impubes, homines iumentaque; nec ullum superfuisset
 59      IX,    4,  18|        contionari libere ausi sunt homines, id quod ex monumentis orationum
 60      IX,    4,  18|        fortuna variaverit? quin tu homines cum homine, [et] duces cum
 61      IX,    5,  23|          commeatus poterant et, si homines iuvare velint, iniqua loca
 62      IX,    5,  26|         Postulabantur ergo nobiles homines appellantibusque tribunos
 63      IX,    5,  26|             quoniam quidam nobiles homines - qua de causa vos existimare
 64      IX,    6,  30|            ut] darent operam ut ii homines Romanis restituerentur.
 65       X,    1,   8|        pellant sed ut adiuvent vos homines plebeii divinis quoque rebus
 66       X,    2,  10|     adiungere tam efferatae gentis homines horrebat. Ita dimissi Galli
 67     XXI,    2,  20|            audire sese gentis suae homines agro finibusque Italiae
 68     XXI,    4, 32b|        iumentaque torrida frigore, homines intonsi et inculti, animalia
 69     XXI,    4,  35|          super alios et iumenta in homines occiderent.~ ~36.
 70     XXI,    5,  42|           eiusdem modo condicionis homines erat sed etiam inter spectantes
 71     XXI,    5,  43|           proponit quibus ampliora homines ne ab dis quidem immortalibus
 72     XXI,    6,  56|        intoleranda vis frigoris et homines multos et iumenta et elephantos
 73     XXI,    7,  58|       omnibus omissis procumberent homines tegminibus suis magis obruti
 74     XXI,    7,  58|       velut obsessi mansere; multi homines, multa iumenta, elephanti
 75    XXII,    1,   3|       satis apparebat nec deos nec homines consulentem ferociter omnia
 76    XXII,    2,   8|   circumventa. Eius rei fama varie homines adfecit. Pars occupatis
 77    XXII,    2,  14|           oppugnari indignando non homines tantum sed foedera et deos
 78    XXII,    4,  25|     propediem effecturum ut sciant homines bono imperatore haud magni
 79    XXII,    4,  25|       versabat quam satis audebant homines ad suadendum quod volgo
 80    XXII,    5,  34|          sibi aequari adsuescerent homines. Q. Baebius Herennius tribunus
 81    XXII,    5,  36|       iussi propter territos volgo homines novis prodigiis. Nam et
 82    XXII,    5,  36|            ad Campum erat, aliquot homines de caelo tacti exanimatique
 83    XXII,    6,  38|            res dent hominibus quam homines rebus, ea ante tempus immatura
 84    XXII,    7,  55|     quemquam egredi urbe cogantque homines nullam nisi urbe ac moenibus
 85    XXII,    8,  59|         enim vos pretio pepercisse homines credent."~ ~60.
 86    XXII,    8,  61| indulgentis, pecuniae quoque summa homines movit, quia nec aerarium
 87   XXIII,    1,   3|        factum, ut ipsius paenitere homines appareret, quem autem in
 88   XXIII,    1,   3|            occurrebant. Ita dilabi homines, notissimum quodque malum
 89   XXIII,    3,  17|        Additur et Perusina cohors, homines quadringenti sexaginta,
 90   XXIII,    4, 24b|            obruerunt, ut vix decem homines effugerent. Nam cum exanimati
 91   XXIII,    5,  31|        Taciti primo exspectaverant homines uti consul comitia collegae
 92    XXIV,    1,   2|        quacumque custodiant plebis homines, ea patere aditum. auctore
 93    XXIV,    2,  10|   credebant simplices ac religiosi homines, eo plura nuntiabantur:
 94    XXIV,    4,  22|      servitii onus indignitatesque homines expertos adversus notum
 95    XXIV,    4,  23|          etiam apud infimae plebis homines crimina serebant in senatum
 96    XXIV,    4,  32|            movit. haud vani quidam homines palam ferre perbene detectam
 97    XXIV,    6,  45|            Fabius temporum oblitos homines in medio ardore belli tamquam
 98    XXIV,    6,  45|          avaritiae datum crederent homines, crudelitatem quoque aviditati
 99    XXIV,    6,  47|          quoque, paulo minus mille homines, nihil praeterea cum consule
100     XXV,    1,   1|          civitatem incessit ut aut homines aut dei repente alii viderentur
101     XXV,    1,   4|            dimicatione continuisse homines nisi patientiam magistratuum,
102     XXV,    1,   6|     redemptio negabatur, nos volgo homines laudabant quod rei publicae
103     XXV,    2,  11|    transitu esset. iumenta inde et homines contracti et opus impigre
104     XXV,    6,  38|     fortuna facit minime tuti sunt homines, quia quod neglexeris incautum
105    XXVI,    3,  18|          centuriae modo, sed etiam homines P. Scipioni imperium esse
106    XXVI,    3,  19|      rursus novaretque et impleret homines certioris spei quam quantam
107    XXVI,    4,  25|         capessendum incitari posse homines credebat - et relicto ad
108    XXVI,    7, 45a|         delati sunt. et cum passim homines scalaeque ruerent et ipso
109    XXVI,    8,  49|       beneficio quam metu obligare homines malit exterasque gentes
110   XXVII,    7,  40|         funeribus. his anxii curis homines digredientes in provincias
111  XXVIII,    4,  20|            vacuam. levium corporum homines et multa exercitatione pernicium,
112  XXVIII,    5,  21| decreverunt. neque obscuri generis homines sed clari inlustresque,
113  XXVIII,    5,  26|           sunt, ut eos per idoneos homines benigno voltu ac sermone
114  XXVIII,    5,  26|    auctores seditionis per idoneos homines perducti in hospitia comprensi
115  XXVIII,    5,  27|        locum tota provincia nullos homines credebam esse ubi vita invisa
116  XXVIII,    5,  27|        suffragio populi creatis ad homines privatos detulistis, cum
117  XXVIII,    5,  29|           referre quid crediderint homines, quid speraverint, quid
118  XXVIII,    7,  36|            fugisset, ad octingenti homines caesi inter murum litusque
119  XXVIII,    8,  40|       sortem P. Scipioni destinari homines fama ferrent, et ipse nulla
120  XXVIII,    8,  40|            quam metum pigritiamque homines adulescentes sane appellent,
121    XXIX,    4,  18|     quicquam sceleris quod homo in homines edere potest in nos praetermisit,
122    XXIX,    4,  21|    Pleminium et ad duo et triginta homines cum eo damnaverunt atque
123    XXIX,    6,  31|            in Hispania rarae inter homines virtutis specimen dedisse
124     XXX,    1,   6|           incendio hausit. ambusti homines iumentaque foeda primum
125     XXX,    2,  14|         coniunx regnum ager oppida homines qui incolunt, quicquid denique
126     XXX,    4,  21|       senioribus facta est segnius homines bona quam mala sentire;
127     XXX,    4,  21|         advenientem quidem gratiam homines benigne accipere, nedum
128     XXX,    5,  28|      patientia quas vix fides fiat homines passos, perfusum miliens
129     XXX,    6,  33|         erat in exercitu inter tot homines quibus non lingua, non mos,
130     XXX,    6,  35|          Carthaginiensium aciem ne homines mixti ex conluvione omnium
131     XXX,    6,  37|             placuit naves reddi et homines utique inquiri: cetera quae
132     XXX,    7,  43|            amicosque suos, nobiles homines, partim ad quos mandata
133    XXXI,    1,   3|        partim per legatos conciret homines ad arma: maiore conatu Romanis
134    XXXI,    1,   6|         gravitate belli sua sponte homines taedio periculorum laborumque
135    XXXI,    2,  12|          simul ac poenae exemplum, homines deterrere. C. Aurelio consuli
136    XXXI,    4,  29|          furor est, si alienigenae homines plus lingua et moribus et
137    XXXI,    4,  29|         Macedonas, eiusdem linguae homines, leves ad tempus ortae causae
138    XXXI,    4,  29|      desinet. hoc eodem loco iidem homines de eiusdem Philippi pace
139    XXXI,    4,  31|         possunt, nos paeniteat? hi homines, cum pro iis bellum adversus
140    XXXI,    6,  48|   debellatum uno proelio esse. non homines tantum ea victoria laetatos
141   XXXII,    2,   7|     documentum sui dantes, nobiles homines tendere ad consulatum, sed
142   XXXII,    2,  13|           urbes raptim peragravit. Homines qui sequi possent sedibus
143   XXXII,    3,  19|       putarent satis constabat. Ad homines ita incertos introductis
144  XXXIII,    3,  28|    contionem progressus errare ait homines qui tam atrocem caedem pertinere
145  XXXIII,    4,  32|           fuit quam quod universum homines acciperent: vix satis credere
146  XXXIII,    5,  45|       Adversae Hannibali factionis homines principibus Romanis, hospitibus
147   XXXIV,    1,   7|          Omnes alii ordines, omnes homines mutationem in meliorem statum
148   XXXIV,    4,  44|     coniectus fuerat, comparaverat homines qui pluribus simul locis
149   XXXIV,    4,  45|        Volturnum Liternum, treceni homines in singulas. item Salernum
150   XXXIV,    6,  55|            quoque ob id indictarum homines taederet; nam neque senatus
151   XXXIV,    6,  61|           Antiocho venisse; certos homines cotidie cum eo secreta conloquia
152    XXXV,    2,  10|          res minus verendos magnos homines ipsa satietate facit: consul
153    XXXV,    2,  14|       artem etiam conciliandi sibi homines eam habuisse ut Italicae
154    XXXV,    4,  33|          moturum aliquid aut omnes homines testes fore penes Aetolos
155    XXXV,    4,  34|      exilio sinerent. et simplices homines misericordia et improbos
156    XXXV,    5,  45|         habituram quam arma. multa homines, ne bellare necesse sit,
157   XXXVI,    4,  30|         cum ipsis oneribus sunt et homines vexati; et facile apparebat,
158  XXXVII,    1,   3|          porta fulmine icta et duo homines exanimati; Nursiae sereno
159  XXXVII,    1,   3|            ibi quoque duos liberos homines exanimatos; terra apud se
160  XXXVII,    4,  20|     hostium improviso invadit. non homines solum sed equi etiam territi,
161  XXXVII,    7,  57|       taciti indignarentur nobiles homines, id aeque novus competitor
162 XXXVIII,    1,  11|          Quae urbes, qui agri, qui homines Aetolorum iuris aliquando
163 XXXVIII,    6,  60|           dimissum Scipionem laeti homines viderunt, ut vix in eadem
164   XXXIX,    1,   5|             suo quemque iudicio et homines odisse aut diligere et res
165   XXXIX,    1,  13|      flamma efferre. raptos a diis homines dici, quos machinae illigatos
166   XXXIX,    3,  32|            plebeii quoque gratiosi homines petebant, L. Porcius Q.
167   XXXIX,    3,  36|           venissent; deinde cum in homines ita saevitum esset, ne ulla
168   XXXIX,    4, 41a|           mores posse. his accensi homines, adversa nobilitate, non
169   XXXIX,    5,  55|       Romani castigarunt, quod eos homines, qui gentis iniussu profecti
170      XL,    1,   3|             his ferox animus omnes homines, omnia loca temporaque suspecta
171      XL,    4,  46|         eritis, id vos velle etiam homines credamus. T. Tatius et Romulus,
172     XLI,    3,  25|     Eupolemum, octoginta inlustres homines, quibus redeuntibus inter
173     XLI,    3,  28|            quattuor et septuaginta homines pugnarint.~ ~
174    XLII,    1,   5|            tam munifico erga omnes homines regi, seu fama et maiestate
175    XLII,    3,  33|         ita verba fecit: militares homines et stipendia iusta et corpora
176    XLII,    4,  49|      cogitationibus omnium ordinum homines proficiscentem consulem
177    XLII,    5,  65|          capiuntur, sescenti ferme homines. praedam custodiendam ducendamque
178    XLIV,    2,  17|          belli curam in sermonibus homines habebant, quos in annum
179    XLIV,    2,  20|     fuerint, domos suas abisse, et homines navibus deesse; qui sint,
180    XLIV,    2,  22|            certa spe ominatos esse homines, finem esse Macedonico bello
181    XLIV,    3,  35|        sibi et fidei et prudentiae homines, accersitos secreto percunctatur,