Lib. Cap. Par.

  1       0, Prae,   5|            expers curae quae scribentis animum, etsi non flectere a vero,
  2       0, Prae,   9|                quisque acriter intendat animum, quae vita, qui mores fuerint,
  3       I,    1,   1|             admiratum gentis virique et animum vel bello vel paci paratum,
  4       I,    2,   5|             servilem indolem, tetigerat animum memoria nepotum; sciscitandoque
  5       I,    4,  17|                nemo alteri concedere in animum inducebat. Ita rem inter
  6       I,    4,  18|               igitur ingenio temperatum animum virtutibus fuisse opinor
  7       I,    4,  20|               Tum sacerdotibus creandis animum adiecit, quamquam ipse plurima
  8       I,    5,  22|                 tum avita quoque gloria animum stimulabat. Senescere igitur
  9       I,    5,  26|           appellat. movet feroci iuveni animum comploratio sororis in victoria
 10       I,    5,  26|           ipsius parem in omni periculo animum, absolveruntque admiratione
 11       I,    5,  28|              sunt. Ut igitur paulo ante animum inter Fidenatem Romanamque
 12       I,    5,  31|               regium quam sacris dedere animum, repente omnibus magnis
 13       I,    8,  46|             domi uxore Tullia inquietum animum stimulante. Tulit enim et
 14       I,    9,  55|                  Inde ad negotia urbana animum convertit; quorum erat primum
 15       I,    9,  58|               in omnes partes muliebrem animum. Ubi obstinatam videbat
 16      II,    1,   5|           Romanorum esset, induxisse in animum ut superbo quondam regi,
 17      II,    2,   7|           indignitate angerent consulis animum, vocato ad concilium populo
 18      II,    2,  15|        libertate esse. Ita induxisse in animum, hostibus portas potius
 19      II,    3,  18|               enim postulatum erat - in animum induxissent. Bellum indictum:
 20      II,    3,  20|              obiciunt. Recipit extemplo animum pedestris acies, postquam
 21      II,    4, 33b|            primum orto et Romanis auxit animum et turbavit Volscos utpote
 22      II,    4,  39|             magis quam legatos flexisse animum.~ ~40.
 23      II,    5,  50|            recipiendique a pavore tanto animum, pepulere etiam subeuntes,
 24      II,    5,  52|            Menenianum - adeo mutaverant animum - profuit iudicium.~ ~53.
 25      II,    5,  54|            dulcedo sit, iam nunc ita in animum inducant consulatum captum
 26      II,    5,  58|               ira indignatioque ferocem animum ad vexandum saevo imperio
 27     III,    4,  29|                Minuci, donec consularem animum incipias habere, legatus
 28     III,    6,  44|                crudelem superbamque vim animum convertit. M. Claudio clienti
 29     III,    9,  71|           potuisse se tamen inducere in animum quin, quem agrum miles pro
 30      IV,    2,  13|                 Quinctium dicturum; ibi animum parem tantae potestati esse.
 31      IV,    3,  17|             aversum ab intentione lusus animum nec deinde in errorem versum
 32       V,    1,   5|            eundem, si differtur bellum, animum postea fore, cum si laxamentum
 33      VI,    5,  34|              inde filiam Ambustus bonum animum habere iussit: eosdem propediem
 34     VII,    1,   5|                id laudabilius erat quod animum eius tanta acerbitas patria
 35     VII,    3,  19|            privatis incommodis plebs ad animum admittebat. Consulatus uterque
 36     VII,    6,  40|             dimicandum est. Inducite in animum quod non induxerunt patres
 37     VII,    6,  41|               conlaudato, ceteris bonum animum habere iussis, dictator
 38    VIII,    1,   5|              imponatis non inducitis in animum, nos, quamquam armis possumus
 39    VIII,    1,   7|                praestet?' movet ferocem animum iuvenis seu ira seu detractandi
 40    VIII,    5,  24|                 regis, adiecit extemplo animum fatis suis substititque
 41    VIII,    5,  28|                libidinem et contumeliam animum accenderunt. [ut] florem
 42    VIII,    5,  31|                 clementiorem sententiam animum. postremo se vitam fortunasque
 43    VIII,    5,  32|               contione ortus, uti bonum animum haberet: neminem illi vim
 44      IX,    1,   3|               filius ipse in primis iam animum quoque patris consenuisse
 45      IX,    4,  17|                 cogitationibus volutavi animum, eas evocat in medium, ut
 46      IX,    8,  38|            dictatorem dixit. Cui cum ob animum egregie victum legati gratias
 47       X,    1,   4|               peritos linguae attendere animum, pastorum sermo agresti
 48       X,    2,  18|                ex conscientia sua credo animum habuisse - haud immerito
 49       X,    3,  20|          praedam ne alibi quam in armis animum haberent. ~ ~21.
 50       X,    3,  22|              vix iam adsuescere senilem animum posse; cum moribus notis
 51       X,    5,  38|                qui perfundere religione animum posset, tum in loco circa
 52       X,    5,  45|          allatum est; subibat cogitatio animum quonam modo tolerabilis
 53     XXI,    5,  43|               locutus fertur. "Si, quem animum in alienae sortis exemplo
 54     XXI,    6,  50|             Romanis multitudo sua auxit animum et paucitas illis minuit.
 55    XXII,    1,   3|          Consulis deinde consilia atque animum et situm regionum itineraque
 56    XXII,    2,  12|             rediit; ceterum tacita cura animum incessit quod cum duce haudquaquam
 57    XXII,    2,  12|           expertus, agitare ac temptare animum movendo crebro castra populandoque
 58    XXII,    2,  15|                 prius ab illis invictum animum praestat. Quamquam probe
 59    XXII,    3,  22|          obsidibus potissimum tradendis animum adiecit, eam unam rem maxime
 60    XXII,    4,  29|            discimus, parere prudenti in animum inducamus. Castra cum Fabio
 61    XXII,    8,  59|           solliciti sint, quem censetis animum ipsorum esse quorum in discrimine
 62    XXII,    8,  59|          aestimatus civis? Suum quisque animum, patres conscripti. Scio
 63    XXII,    8,  60|                 tutanda fortiter castra animum habuerunt; dies noctesque
 64    XXIV,    1,   4|        muliebribus blanditiis, liberare animum et convertere ad publicam <
 65    XXIV,    1,   5|             interdum in se convertebant animum adulescentis, cum coniuratio
 66    XXIV,    3,  18|               ad mores hominum regendos animum adverterunt castigandaque
 67    XXIV,    4,  31|            Enimvero conclamant bonum ut animum haberent; omnem se cum illis
 68    XXIV,    6,  48|               tam ordinatae disciplinae animum advertit. tum primum ut
 69     XXV,    1,   3|                cui simul metus pudorque animum versabat. cum in eo parum
 70     XXV,    1,   6|         praemium petimus; modo experiri animum et virtutem exercere liceat.
 71     XXV,    2,  11|                praesidium Romanis fecit animum ut nocte ex improviso opera
 72     XXV,    4,  21|              salutare esset non modo ad animum sed ne ad aures quidem admittebat.
 73     XXV,    5,  23|            priorum audacia dubiis etiam animum faceret.~ ~24.
 74     XXV,    6,  37|             temerarium magis quam audax animum adiecit ut ultro castra
 75     XXV,    6,  38|                cogitandum est, avertere animum ab adsiduo maerore licet.
 76    XXVI,    2,   7|                pergeret volventi subiit animum impetus caput ipsum belli
 77    XXVI,    2,  13|                potio corpus a cruciatu, animum a contumeliis, oculos aures
 78    XXVI,    6,  33|              Campanorum eundem erga nos animum quem Carthaginiensium fuisse,
 79    XXVI,    7,  41|             orbitas ac solitudo frangit animum, ita publica cum fortuna
 80    XXVI,    8,  49|        obsidibus primum universos bonum animum habere iussit: venisse enim
 81    XXVI,    8,  50|               amore, et non res publica animum nostrum occupasset, veniam
 82   XXVII,    2,   8|              eadem vitia invisus. is ut animum eius cura sacrorum et caerimoniarum
 83   XXVII,    3,   9|                 senatu pronuntiarent in animum inducere non possent; non
 84   XXVII,    3,  10|                 sibi neque opes deesse, animum etiam superesse. consules
 85   XXVII,    3,  12|                et quia ita induxerat in animum neminem ducem Romanum tam
 86   XXVII,    4, 15b|                 primo occulte temptando animum, dein satis explorata levitate
 87   XXVII,    4,  17|                 tempus apud eos fuisse: animum iam pridem ibi esse ubi
 88   XXVII,    4,  19|              intolerabile esse. regalem animum in se esse, si id in hominis
 89   XXVII,    6,  31|                belli tempora remittente animum P. Sulpicius ab Naupacto
 90  XXVIII,    4,  18|         exclusus mensa videretur, ut in animum induceret ad easdem venire
 91  XXVIII,    6,  33|             novo etiam consilio adiecit animum; equitem nec se posse circumdare
 92  XXVIII,    8,  43|          pluresque consilium senis quam animum adulescentia ferocem laudarent,
 93  XXVIII,    8,  44|               Africae arma videri nobis animum esse, nec hoc credi volgarique
 94    XXIX,    3,  10|           Scipionis velut praesagientem animum de fine belli quod depoposcisset
 95    XXIX,    4,  17|               legato vestro - dant enim animum ad loquendum libere ultimae
 96    XXIX,    6,  33|                Africam consumpsit. haec animum inclinant ut cum modico
 97     XXX,    2,  7b|         blanditiis, satis potentibus ad animum amantis, sed precibus et
 98     XXX,    2,  13|           iuncti. eadem haec et Syphaci animum dederunt in adloquendo victore.
 99     XXX,    2,  13|          pestemque omnibus delenimentis animum suum avertisse atque alienasse,
100     XXX,    2,  14|                 mediocri cura Scipionis animum pepulit; et fidem criminibus
101     XXX,    2,  14|              praecipitem dicatur. vince animum; cave deformes multa bona
102     XXX,    2,  15|                praesenti motu averteret animum eius, in tribunal escendit
103    XXXI,    1,   2|                 suscepissent, pristinum animum erga populum Romanum conservaret.~
104   XXXII,    1,   5|          itinerum pugnarumque laxaverat animum, tanto magis intentum in
105   XXXII,    2,  11|                mixtumque gaudio et metu animum gereret, auctoritate motus
106  XXXIII,    2,  12|               victos mitissimum quemque animum maximum habere. libertati
107  XXXIII,    3,  20|              erat quae accendere regium animum posset, temperavit irae
108  XXXIII,    3,  21|                cuius magnitudini semper animum aequavit. summa iustitia
109  XXXIII,    5,  45|               et implacabilem eius viri animum esse; marcescere otii situ
110  XXXIII,    5,  49|                 haud parvum momentum ad animum eius moliendum adventus
111   XXXIV,    1,   2|             atque ego vix statuere apud animum meum possum utrum peior
112   XXXIV,    4,  37|           qualia multitudo solet, bonum animum habere et bene sperare iubentes,
113    XXXV,    2,  12|        transmittant. haec ad incitandum animum tyranni dicebantur ut, cum
114    XXXV,    2,  14|                 saepe congrederetur, ut animum eius temptaret et, si qua
115    XXXV,    2,  18|                 se spiritus eius, nosse animum; scire ferarum modo quae
116    XXXV,    3,  26|                 est fecit. nihil ea res animum militaris viri et multos
117    XXXV,    3,  28|              etiam in pace ad id maxime animum exercuerat. ubi iter quopiam
118    XXXV,    3,  28| cogitationibusque ita ab ineunte aetate animum agitaverat ut nulla ei nova
119    XXXV,    4,  35|               intueri: conligit et ipse animum confusum tantae cogitatione
120    XXXV,    4,  38|                cernebant, consilio tali animum adiecerunt. ~ Sacrum anniversarium
121   XXXVI,    3,  20|             popularetur; dein cogitatio animum subit, cum communi decreto
122   XXXVI,    3,  20|            tamque recentibus beneficiis animum erga Romanos. inter ipsum
123  XXXVII,    2,   7|             habebis; itaque prius regis animum explorari placet. optime
124  XXXVII,    5,  36|                   P. Scipionis temptare animum est conatus. omnium primum
125  XXXVII,    7,  53|               vitae finem perduxit; nec animum dumtaxat vobis fidelem ac
126  XXXVII,    7,  54|                conscripti; inducetis in animum negare Eumenis cupiditati,
127 XXXVIII,    2,  14|            veniebat. Ad temptandum eius animum C. Helvium cum quattuor
128 XXXVIII,    3,  24|           avaritiae militaris. Is primo animum temptavit; quem cum abhorrentem
129   XXXIX,    1,  12|                 vera dicere inducere in animum posset, negat perturbari
130   XXXIX,    1,  16|          praetenditur sceleribus, subit animum timor, ne fraudibus humanis
131   XXXIX,    2,  24|              est. numquam tamen remisit animum a colligendis in pace viribus,
132   XXXIX,    3, 29b|                       Hae causae maxime animum Philippi alienaverunt ab
133   XXXIX,    5,  47|        credendum esse]. obsidem enim se animum eius habere, etsi corpus
134      XL,    1,   4|            libidini rata ad rem atrocem animum adiecit ausaque est dicere
135      XL,    1,   5|                  ad quae iam sua sponte animum inclinasset. simul ut Demetrius
136      XL,    1,   5|                 consociatio gentis eius animum regis. tum Perseus 'quid
137      XL,    1,   5|               nobis reddiderunt Romani, animum ipsi habent. omnium paene
138      XL,    1,   8|            exaudirem. sed interdum spes animum subibat deflagrare iras
139      XL,    2,  20|                genere exasperari patris animum sentiebat.~ ~21.
140      XL,    3,  34|               perpetuam orantes: ita in animum induxisse Ligurum gentem,
141      XL,    4,  39|                 illis, non virtutem nec animum accessisse, reditum ignobilem
142      XL,    4,  54|           crudelitatis suae. stimulabat animum et alter filius haud dubie
143      XL,    4,  54|                Persea, ut primum labare animum regis et ingemiscere interdum
144    XLII,    1,  11|               robore ac viribus vigeat, animum esse inveteratum diutina
145    XLII,    2,  25|             condicionibus debere; si in animum inducerent, ut ex aequo
146    XLII,    2,  28|               morbo aegrum esse. obruit animum simul luctus metusque: mane
147    XLII,    4,  47|                 virtute; sed eius demum animum in perpetuum vinci, cui
148    XLII,    4,  50|                res sint, statuere> apud animum suum Persea debere, utrum
149    XLII,    4,  53|                  partim iubentium bonum animum habere regem, exorta est,
150    XLII,    5,  62|              emere posset, non destitit animum consulis temptare. postquam
151   XLIII,    1,  10|        cupiditati admota ita occaecavit animum, ut nec ex iis qui venerant
152    XLIV,    2,  14|                  si possent inducere in animum, ut finiant iras, se quoque
153    XLIV,    2,  20|               et venisse et abisse; nec animum eius regis constare satis
154    XLIV,    2,  23|         facienda erat, non inducebat in animum, ut Gentium Illyriorum regem
155    XLIV,    3,  31|                 sese dedit. primo bonum animum habere iussus, ad cenam
156    XLIV,    3,  36|           adulescentis 'et ego' inquit 'animum istum habui, Nasica, quem
157     XLV,    1,   5|                esse populum Samothracum animum advertisset, a magistratibus
158     XLV,    1,   5|             temere caede subit extemplo animum, in se nimirum receptam
159     XLV,    1,   8|           necessitate inciderunt, bonum animum habe. multorum regum populorumque
160     XLV,    1,   8|                is demum vir erit, cuius animum neque prosperae <res> flatu
161     XLV,    2,  19|               aures sollicitatumque iam animum cum venisset, adgressus