Lib. Cap. Par.

  1       I,    3,  12|         descenderunt in aequum quam ira et cupiditate reciperandae
  2       I,    5,  31|      oblatam caelestium speciem sed ira Iovis sollicitati prava
  3       I,    7,  36|            addixissent posse. Ex eo ira regi mota; eludensque artem
  4       I,    9,  53|           nihil morarentur infensus ira porro inde abiturus videretur,
  5       I,    9,  54|         quaeque viderit refert; seu ira seu odio seu superbia insita
  6      II,    1,   5|       refertur ad patres. Ibi vicit ira; vetuere reddi, vetuere
  7      II,    2,   6|        Brutum cognovit, inflammatus ira "ille est vir" inquit, "
  8      II,    2,  12|            res erit." Cum rex simul ira infensus periculoque conterritus
  9      II,    2,  13|       nuntiatum est, primo incensus ira oratores Romam misit ad
 10      II,    3,  16|      trecenti accepti numero erant, ira belli abstinuit. Et hoc
 11      II,    3,  17|          exercitui satis esset, cum ira maiore, tum viribus etiam
 12      II,    3,  19|    Latinorum auditum est, sustineri ira non potuit quin extemplo
 13      II,    3,  19|              Ea quo maiore pugnabat ira ob erepta bona patriamque
 14      II,    3,  22|          Volscoque contenderet. Hac ira consules in Volscum agrum
 15      II,    3,  22|        lacum accepta cladis Latinos ira odioque eius, quicumque
 16      II,    3,  32|         acciperent conficerent. Hac ira, dum ventrem fame domare
 17      II,    4,  35|             sententia est et plebem ira prope armavit. Fame se iam
 18      II,    4,  35|         tribuni diem dixissent. Ibi ira est suppressa; se iudicem
 19      II,    4,  35|            adesset, perseveratum in ira est. Damnatus absens in
 20      II,    4,  35|            dies colebant, quo maior ira in suos eminebat crebraeque
 21      II,    4,  35|        alterum vetus odium, alterum ira recens stimularet, consilia
 22      II,    4,  35|             odio, ut recenti aliqua ira exacerbarentur animi.~ ~
 23      II,    4,  36|        subita. Tunc enimvero deorum ira admonuit. Fessus igitur
 24      II,    4,  40|       perveneras, ingredienti fines ira cecidit? Non, cum in conspectu
 25      II,    5,  42|                       Haud diuturna ira populi in Cassium fuit.
 26      II,    5,  51|            fuit. Ex hac clade atrox ira maioris cladis causa atque
 27      II,    5,  55|              vicere seniores quibus ira patrum adversus temeritatem
 28      II,    5,  56|    Laetorium poterat. Ardens igitur ira tribunus viatorem mittit
 29      II,    5,  57|         habent. Ubi cum timor atque ira in vicem sententias variassent,
 30      II,    5,  58|          impedierint consules. Haec ira indignatioque ferocem animum
 31      II,    5,  62|        iterum religio fuerit. Omnis ira belli ad populationem agri
 32     III,    1,   2|           vehemens, quod et Romanus ira odioque pugnabat et Aequos
 33     III,    1,   6|           urbem Romanam subita deum ira morbo populari; si qua eius
 34     III,    7,  53|           res, decemviris quoque ab ira et impetu multitudinis praecavere
 35     III,    8,  58|             latrones. Averterent ab ira parumper ad cognitionem
 36     III,    9,  67|          Manente in eosdem privatos ira vestra, mori atque exulare
 37     III,    9,  69|             nuntiantes, totam urbem ira implevere. In senatum ubi
 38     III,    9,  69|          coniuncta. Tertio die, cum ira Romanos, illos, cum totiens
 39       V,    1,   1|        Veiique in armis erant tanta ira odioque ut victis finem
 40       V,    2,  12|        militiae esset. In hos versa ira populi cooptationis tribunorum
 41       V,    3,  14|          urbique inlatam haud dubia ira deum, quos pestis eius arcendae
 42       V,    3,  22|       publicum redigitur, haud sine ira plebis; et quod rettulere
 43       V,    4,  26|           redacta cum magna militum ira; sed severitate imperii
 44       V,    4,  28|         inde fugientium, qualis ubi ira magis quam virtute res geritur,
 45       V,    5, 29b|        tamen gratiam senatus plebis ira et pessimo exemplo innoxii
 46       V,    5,  33|             causa Arruntem Clusinum ira corruptae uxoris ab Lucumone
 47       V,    6,  36|             Omissa inde in Clusinos ira, receptui canunt minantes
 48       V,    6,  37|    legationem suam esse, flagrantes ira cuius impotens est gens,
 49       V,    6,  41|            vi capiebant urbem, sine ira, sine ardore animorum ingressi
 50       V,    6,  45|       deinde indignitas atque ex ea ira animos cepit: Etruscisne
 51      VI,    4,  26|            verasque vires quibus ab ira Romanorum vestra tutaremini
 52      VI,    5,  31|             ab iusto exercitu iusta ira facta, spatio quoque temporis
 53      VI,    5,  32|   sequeretur, plus tamen timor quam ira celeritatis habuit. prius
 54      VI,    5,  33|            agrosque Romanis dedunt. ira et rabies Latinorum, quia
 55      VI,    5,  38|            peragerent, tum percitus ira Camillus lictores qui de
 56      VI,    5,  42|             creando. ita ab diutina ira tandem in concordiam redactis
 57     VII,    1,   5|       introductus - etenim percitum ira in patrem spes erat aut
 58     VII,    5,  30|           Quae est ista tam infesta ira quam per duas acies fusus
 59     VII,    5,  30|            ignique vastata. Hiscine ira expleri non potuit? Sed
 60     VII,    5,  32|        simul in Campanos stimulabat ira tam promptos nunc ad ferenda,
 61     VII,    5,  33|           multum superesse, accensi ira concitant se in hostem.
 62     VII,    5,  34|           ab Decio tumulum; sed cum ira in hos magis, qui fortunam
 63     VII,    6,  40|         velle oportet? Quin omissis ira et spe, fallacibus auctoribus,
 64    VIII,    1,   6|        auditam. certe, cum commotus ira se a vestibulo templi citato
 65    VIII,    1,   6| prosequebantur, quam ius gentium ab ira impetuque hominum tegeret.
 66    VIII,    1,   7|          ferocem animum iuvenis seu ira seu detractandi certaminis
 67    VIII,    5,  27|           increpare Palaepolitanos, ira atque invidia in Romanos
 68    VIII,    5,  27|           accipere, caeci fraude et ira nihil recusarunt. dilucere
 69    VIII,    5,  29|      expetitae metu propinquo atque ira concirent finitimos populos;
 70    VIII,    5,  29|           ardore militum a volnerum ira quod haud fere quisquam
 71    VIII,    5,  32|          tunc Papirius redintegrata ira spoliari magistrum equitum
 72    VIII,    5,  32|            dictatori, si occaecatus ira infestam multitudinem in
 73    VIII,    5,  35|             exhorruisset. ea quoque ira alienavit a dictatore militum
 74    VIII,    5,  36|             edixerat militibus; nec ira magis publica quam privatum
 75      IX,    2,  10|         Samnite liceat? in civitate ira odioque ardente dilectus
 76      IX,    3,  13|      subsidiis locandis fuit; omnia ira militaris prope vesano impetu
 77      IX,    3,  13|       agmine est perventum. Romanos ira eadem, quae per mediam aciem
 78      IX,    3,  13|        factum praedaeque pars maior ira corrupta. Exercitus alter
 79      IX,    3,  14|          nec virtus modo insita sed ira etiam exulceratos ignominia
 80      IX,    4,  18|         quid si trux ac praefervida ira? - nec quicquam dubium inter
 81      IX,    5,  26|          internecionem caesi; eoque ira processit ut Romae quoque,
 82      IX,    6,  29|          etiam [Appium] memori deum ira post aliquot annos luminibus
 83      IX,    7,  34|       facere posset indicarunt, cum ira finitae potestatis Mam.
 84      IX,    8,  38|      privatim Papirio erat; quae ne ira obstaret bono publico, legatos
 85       X,    1,   5|            et cursu tenebantur. Cum ira ab accepta nuper clade stimulabat,
 86       X,    4,  31|          infestissimis animis, hinc ira stimulante adversus rebellantes
 87       X,    4,  35|             hostis obvius fuit. Ibi ira vires aequavit; proelium
 88       X,    5,  41|          disparibus animis. Romanos ira, spes, ardor certaminis
 89       X,    5,  45|         urbem expugnavit. Itaque ab ira plus caedis editum capta
 90     XXI,    1,  11|           Interim animos eorum nunc ira in hostes stimulando, nunc
 91     XXI,    1,  15|             ullum discrimen aetatis ira fecerat et captivi militum
 92     XXI,    2,  16|           pudor non lati auxilii et ira in Carthaginienses metusque
 93     XXI,    3,  25|           esset, L. Manlius praetor ira accensus effusum agmen ad
 94     XXI,    5,  41|           indignatione quadam atque ira, velut si servos videatis
 95    XXII,    7,  51|         telum inutilibus, in rabiem ira versa laniando dentibus
 96   XXIII,    1,   3|      indulgere oportet, ut potiorem ira salutem atque utilitatem
 97   XXIII,    1,   7|          civem Campanum, concitatus ira Poenus comprehendi hominem
 98   XXIII,    4,  25|           quamquam stimulabat iusta ira, omitti eo anno placuit.
 99    XXIV,    2,  13|            agrum Neapolitanum magis ira quam potiundae urbis spe
100    XXIV,    4,  26|          animis ne interficerentur. ira deinde ex misericordia orta,
101    XXIV,    4,  26|         paenitendi aut regressus ab ira relictus esset. itaque fremere
102    XXIV,    4,  30|          ardore militum est usus ab ira inter condiciones pacis
103    XXIV,    5,  39|           nihilo remissiore militum ira quod turbam inermem caedebant
104     XXV,    1,   6|            nos purgare. si non deum ira nec fato, cuius lege immobilis
105     XXV,    3, 15a|       cognatione iuncti erant, quam ira in Romanos propter obsides
106    XXVI,    1,   1|             habebat Romanos, non ab ira tantum, quae in nullam unquam
107    XXVI,    1,   3|      crederent terga dedisse, tanta ira accensa est ut capite anquirendum
108    XXVI,    4,  25|    Romanaque insuper arma ingruere, ira magis instruit quam consilio
109    XXVI,    6,  33|  consulerent impulerit nec victoris ira capitis damnaverit; eos
110   XXVII,    6, 28b|           Salapitani fraudem; et ab ira non defectionis modo sed
111  XXVIII,    2,   7|             Opuntii quoque ab eadem ira increpiti quod, cum trahere
112  XXVIII,    4,  19|         quippe cum illis prope sine ira de imperio et gloria certari,
113  XXVIII,    4,  20|       Romanis. tum vero apparuit ab ira et ab odio urbem oppugnatam
114  XXVIII,    4,  20|           usque ad infantium caedem ira crudelis pervenit. ignem
115  XXVIII,    5,  22|         partis; neque id tam dignum ira erat quam quod extra necessitates
116  XXVIII,    5,  29|         pietas: vos qui dolor, quae ira incitavit? stipendiumne
117  XXVIII,    6,  33|        excursiones proelia solent.~ Ira magis accensa adverso proelio
118    XXIX,    2,   9|        iurgiis referentes, accensus ira domo sese proripuit vocatosque
119    XXIX,    2,   9|            socios ediderat, tunc ab ira multiplicia edere, infamiae
120    XXIX,    3,  15|         prope iam oblitteratae quam ira inritata est. itaque nihil
121    XXIX,    4,  18|            militibus vestris cessat ira deae. aliquotiens iam inter
122     XXX,    2,  11|         vincentibus spes aut pulsis ira adgregat suos.~ Ita tum
123     XXX,    6,  36|             consilio quamquam iusta ira omnes ad delendam stimulabat
124    XXXI,    3,  24|        concitat in hostes equum non ira tantum sed etiam gloria
125    XXXI,    3,  24|             quicquam prae impotenti ira est servatum.~ ~25.
126    XXXI,    3,  26|         iussit. et postquam non tam ira <erat> satiata quam irae
127    XXXI,    6,  45|           honores sociorum atque in ira adversus hostem fuerant
128  XXXIII,    4,  37|           vim ad stimulandos animos ira haberet apparuit; nam ita
129    XXXV,    4,  31|       Quinctius quidem adeo exarsit ira ut manus ad caelum tendens
130   XXXVI,    4,  24|      consulis diripiunt, non tam ab ira nec ab odio, quam ut miles,
131  XXXVII,    1,   1|          certamen praebuerunt. plus ira quam misericordia in causa
132  XXXVII,    5,  32|            arbitrium esse. postquam ira et avaritia imperio potentiora
133  XXXVII,    6,  43|     postquam tandem perruperunt, ab ira graviorem ediderunt caedem.~ ~
134  XXXVII,    7,  51|            iussu populi ei remissa. ira provinciae ereptae praetorem
135 XXXVIII,    2,  17|            fervido ingenio et caeca ira effundunt, sustinueris,
136 XXXVIII,    2,  17|         mollia corpora, molles, ubi ira consedit, animos sol pulvis
137 XXXVIII,    2,  21|    configebantur nec, quid agerent, ira et pavore occaecatis animis
138 XXXVIII,    2,  21|             vulnera licet, accendit ira animos eorum, ita, ubi ex
139 XXXVIII,    3,  25|          luerunt. Romani ardentibus ira animis postero die omnibus
140 XXXVIII,    3,  31|           traderet. Furentes igitur ira triginta hominibus ex factione,
141   XXXIX,    1,   4|            impotenti ac prope regia ira exerceret, tamen non fuisse
142   XXXIX,    1,  13|              hic Postumius accensus ira tum quoque ait eam cum Aebutio
143   XXXIX,    2,  24|          sedata in praesentia regis ira in Romanos est. numquam
144   XXXIX,    2,  26|            dominorum. elatus deinde ira adiecit nondum omnium dierum
145   XXXIX,    3,  35|      nominatim de iis; et cum omnia ira, non consilio gererentur,
146      XL,    1,   8|            claudentur.' haec furens ira cum dixisset, lacrimae omnibus
147     XLI,    1,   4|            caesa, captus nemo, quia ira et indignatio immemores
148     XLI,    2,  10|     profectus ab urbe esset, furens ira vocatum, qui pro quaestore
149    XLII,    1,   1|  magistratus Romanos non faciebant. ira consulis, etiamsi iusta,
150    XLII,    2,  25|          regem ad ea primo accensum ira inclementer locutum, avaritiam
151    XLII,    3,  29|        odium stimulabat, tum recens ira, quod scelere regis prope
152     XLV,    2,  24|       laturus. si perseverabitis in ira, tempus a vobis petemus,