Lib. Cap. Par.

  1       0, Prae,   1|              satis scio nec, si sciam, dicere ausim,~ ~2.
  2       I,    7,  40|              lictore et iussi in vicem dicere tandem obloqui desistunt;
  3       I,    8,  46|       Tarquinium eum mirari, eum virum dicere ac regio sanguine ortum:
  4      II,    1,   2|               contemnendam. Invitum se dicere hominis causa, nec dicturum
  5      II,    1,   2|            admiratio incluserat vocem; dicere deinde incipientem primores
  6      II,    2,  13|               supra Coclites Muciosque dicere id facinus esse, et prae
  7      II,    3,  23| deformitatemque aliam. Haec se meritos dicere, exprobrantes suam quisque
  8      II,    3,  24|                superbiae patrum adesse dicere deos; alius alium confirmare
  9      II,    3,  27|               ius de creditis pecuniis dicere. Deinceps et qui ante nexi
 10      II,    4,  34|               furore suo fecere. Audeo dicere hoc malo domitos ipsos potius
 11      II,    4,  36|           somnium fuit; visus Iuppiter dicere sibi ludis praesultatorem
 12      II,    5,  41|             plebi indulgere. Verginius dicere passurum se adsignari agros,
 13      II,    5,  44|          victam tribuniciam potestatem dicere priore anno, in praesentia
 14      II,    5,  55|              quam consulum imperio, et dicere actum esse de libertate
 15      II,    5,  58|      centurionibus corruptum exercitum dicere; tribunos plebei cavillans
 16     III,    1,   2|              iussit Q. Fabium consulem dicere se ex Aequis pacem Romam
 17     III,    2,   9|              crudeliter fecerint, diem dicere, accusare iis ipsis iudicibus
 18     III,    3,  25|               Romano, ad quercum iubet dicere; se alia interim acturum.
 19     III,    6,  39|               ut de re publica liceret dicere, prohibentibus minaciter
 20     III,    6,  40|             quo rettulissent decemviri dicere prohiberent, Claudium interpellandi
 21     III,    6,  41|               ut de re publica liceret dicere; dicturos ad populum, si
 22     III,    8,  56|         Romanum die dicta postulare ut dicere liceat, ut iudicium populi
 23     III,    8,  58|                si quam suam noxam reus dicere posset, privatus iterum
 24     III,    9,  69|              et primores patrum dignam dicere contionem imperio consulari,
 25     III,    9,  71|                consules, de re publica dicere, errare ego populum in hac
 26      IV,    2,  14|             opprimi se consensu patrum dicere, quod plebi benigne fecisset;
 27      IV,    4,  26|                rei publicae dictatorem dicere consules pro potestate vestra
 28      IV,    6,  54|              tribunos militum creandos dicere et tandem aliquando impertiendos
 29       V,    1,   4|                nunc de ipsa condicione dicere militantium libet; quam
 30       V,    1,   6|         seditionis auctor, nec cuiquam dicere ea licebit quae apud vos
 31       V,    1,   7|                aeternam illa concordia dicere, laudare equites, laudare
 32       V,    4,  25|            habeat. Nihil de conlatione dicere, stipis verius quam decumae,
 33       V,    6,  39|               simul se cum illis palam dicere obituros, nec his corporibus,
 34      VI,    3,  19|            oneratus viribus ruat? diem dicere ei nobis in animo est. nihil
 35      VI,    5,  40|              tribunos." quid est aliud dicere "quod petunt alii, nos adeo
 36      VI,    5,  40|            creetis plebeium." quid est dicere aliud "quia indignos vestra
 37     VII,    2,  13|                 quamquam de gloria vix dicere ausim, si nos et hostes
 38     VII,    3,  19|                inde senatus dictatorem dicere iussit. T. Manlium L. filium
 39     VII,    6,  40|            mitior quam in vos - horreo dicere - hostes. Ergo vos prius
 40    VIII,    1,   4|           concedunt. si quem hoc metus dicere prohibet, en ego ipse audiente
 41    VIII,    2,   9|          subiectum pedibus stantem sic dicere: 'Iane, Iuppiter, Mars pater,
 42    VIII,    3,  14|               expediri posse consilium dicere, [si] ut pro merito cuiusque
 43    VIII,    4,  21|           molliora responsa trahere et dicere viri et liberi vocem auditam:
 44    VIII,    5,  29|        subtraxit; iussusque dictatorem dicere rei gerendae causa longe
 45      IX,    2,   8|             primum excitatum iussumque dicere, non tamquam senatorem sed
 46      IX,    2,   9|            quam quia ita se res habeat dicere, quis adeo iuris fetialium
 47      IX,    2,   9|                potest, quis se a vobis dicere deceptum? hostis an civis?
 48      IX,    5,  26|        magistratu quicquam incompertum dicere melius est - primum ipsas
 49       X,    2,  18|              bene, hercules, verteret, dicere Volumnius; malle frustra
 50       X,    3,  24|            alium fructum indignum esse dicere; se aperuisse Ciminiam silvam
 51       X,    3,  25|              pro se quisque alii aliis dicere consulis se Q. Fabi facere
 52     XXI,    4,  38|             Coelium per Cremonis iugum dicere transisse; qui ambo saltus
 53    XXII,    6,  42|               Paulus etiam atque etiam dicere providendum praecavendumque
 54   XXIII,    1,  10|                pedes destitutum causam dicere iussit. Qui cum manente
 55   XXIII,    1,  10|               Magius Capuam sibi tutam dicere et Romam eo tempore quo
 56   XXIII,    5,  32|          senatores quibusque in senatu dicere sententiam liceret ad portam
 57    XXIV,    2,   8|         consules decet et sibi quemque dicere: "Hannibali imperatori parem
 58    XXIV,    2,   8|                quam Africae fuit, quid dicere potes cur te potissimum
 59    XXIV,    3,  18|              eiusdem noxae reis causam dicere cum purgari nequissent,
 60    XXIV,    5,  37|               praesidio impositum esse dicere ab imperatore suo clavesque
 61    XXIV,    6,  43|            vetiti causam in magistratu dicere dimissique [fuerant]. ne
 62     XXV,    1,   4|            fuerant, rei capitalis diem dicere ac vades poscere coeperunt.
 63     XXV,    6,  29|              turbaverunt. nec quisquam dicere potest aliquando nobis libertatis
 64    XXVI,    2,  15|              committendum esse Fulvius dicere ut sollicitarentur criminibus
 65    XXVI,    4,  22|             auctoritate eorum consules dicere. citatis Voturiae senioribus,
 66    XXVI,    5,  29|         futuram fuisse sententiam suam dicere: nunc ne quis timore frenari
 67    XXVI,    5,  29|                quis timore frenari eos dicere posset quo minus de eo libere
 68   XXVII,    3,   9|              eos ausos esse consulibus dicere aiebant quod consules ut
 69   XXVII,    3,  10|                et consolari senatum et dicere alias colonias in fide atque
 70   XXVII,    7,  34|            coegit in senatu sententiam dicere. tunc ex tanto intervallo
 71   XXVII,    7,  37|              foedum ac turpe prodigium dicere: extorrem agro Romano, procul
 72  XXVIII,    5,  21|           sedare iras, negatum id ambo dicere cognatis communibus, nec
 73  XXVIII,    8,  41|              omnes di omen avertant et dicere etiam reformidat animus,
 74  XXVIII,    8,  45|                re sententiam recusabit dicere auxilio erimus.'~ Consul
 75    XXIX,    1,   1|              ubi ex iis unus ausus est dicere se prorsus, si sibi utrum
 76    XXIX,    2,   5|                id suam voluntatem esse dicere; sed cum una castra Romana
 77    XXIX,    4,  19|          placere et ex vinculis causam dicere ac, si vera forent quae
 78     XXX,    1,   5|                advocatoque consilio et dicere exploratoribus iussis quae
 79     XXX,    2,  12|             vis. Masinissa sibi quidem dicere nihil esse in praesentia
 80     XXX,    3,  16|             finire. leges pacis se has dicere: captivos et perfugas et
 81     XXX,    5,  30|             non qui petit, condiciones dicere pacis; sed forsitan non
 82     XXX,    7,  42|             erant - tum pro se quisque dicere vere de pace agi. insignis
 83   XXXII,    2,  10|           arbitro aut iudice opus esse dicere: cui enim non apparere ab
 84   XXXII,    3,  21|           estis pro sententia quicquam dicere vult aut audet, orationes
 85   XXXII,    5,  33|                aequum censeret priorem dicere qui petisset conloquium,
 86   XXXII,    5,  34|            terram adplicuit. Orsum eum dicere, in Aetolos maxime, violenter
 87   XXXII,    5,  34|             quibus finibus Graecia sit dicere non possent; ipsius enim
 88   XXXII,    5,  36|                verum id futurum fuisse dicere si aestas et tempus rerum
 89  XXXIII,    1,   2|         Romanis iungenda, nullo contra dicere audente, omnium Boeotiae
 90   XXXIV,    1,   2|                immo licentiam, si vere dicere volumus, desiderant. quid
 91   XXXIV,    2,  11|                periculo eorum vel metu dicere, sed sibi nequaquam tantum
 92   XXXIV,    3,  31|                  Ibi permisso [ut] seu dicere prius seu audire mallet,
 93   XXXIV,    4,  38|            pavore ita obtorpuit ut nec dicere quod in rem esset nec audire
 94   XXXIV,    6,  57|            iungendam coeant: eos neque dicere nec accipere leges; id enim
 95   XXXIV,    6,  57|               aequum censeant leges ei dicere quas Asiae urbium liberas
 96   XXXIV,    6,  58|               enimvero id auditu etiam dicere indignum esse Hegesianax
 97   XXXIV,    6,  61|                quidam nihil actum esse dicere exilio Hannibalis si absens
 98    XXXV,    2,  12|       civitatibus enervatam tyrannidem dicere: inde militem, inde naves
 99    XXXV,    2,  12|                Philippo Romanorum esse dicere, victoriam Aetolorum, et
100    XXXV,    2,  16|                 quemlibet ista quam se dicere maluit. quid enim simile
101    XXXV,    2,  16|               exigimus. potesne tandem dicere ut ii populi non per se,
102    XXXV,    2,  19|               sum Romanis. id me verum dicere pater Hamilcar et di testes
103    XXXV,    4,  31|          adsensum partim indignationem dicere id ausum eum; Quinctius
104    XXXV,    4,  36|                ad coeundum fecit. alii dicere exturbandos Aetolos et libertatem,
105    XXXV,    5,  44|             introductus silentio facto dicere orsus rex. prima eius oratio
106    XXXV,    5,  49|                apud quos verba faceret dicere Archidamum rationem habuisse;
107   XXXVI,    1,   3|         quibusque in senatu sententiam dicere liceret, quique minores
108   XXXVI,    1,   7|        exciendum in Graeciam Antiochum dicere est solitus, ante omnia
109   XXXVI,    4,  27|                consulem miserunt. quos dicere exorsos consul interfatus,
110  XXXVII,    2,  10|        apparatum omissurum Polyxenidas dicere; non remigem, non socios
111  XXXVII,    3,  19|            pacem; Eumenes nec honestum dicere esse eo tempore de pace
112  XXXVII,    4,  26|    Hellespontum, cunctique instare et [dicere]: quanto satius esse vel
113  XXXVII,    7,  52|    approbantibus cunctis iubentibusque dicere ipsum, omissa in id verecundia,
114  XXXVII,    7,  52|              deterriti sunt, quo minus dicere ipsum iuberent, et, cum
115  XXXVII,    7,  53|             praetore in templum rex et dicere iussus 'perseverassem' inquit '
116  XXXVII,    7,  53|             patres conscripti, quoniam dicere utique volentibus vobis
117  XXXVII,    7,  53|                parta possideat quam me dicere ausim. at enim magnificum
118 XXXVIII,    1,   8|           gentis quondam sociae, nolle dicere iniuriis, miseriis certe
119 XXXVIII,    6, 50b|            potentissimum quemque posse dicere causam. Quid autem tuto
120 XXXVIII,    6, 50b|             forum est deductus. Iussus dicere causam sine ulla criminum
121   XXXIX,    1,   4|                se ostendit: eum contra dicere velle, proficiscentemque
122   XXXIX,    1,  12|               adhibita consul, si vera dicere inducere in animum posset,
123   XXXIX,    1,  12|             quicquam scire, non eandem dicere, si coarguatur ab alio,
124   XXXIX,    1,  13|             consul, et sibi curae fore dicere, ut Romae tuto habitaret.
125   XXXIX,    2,  27|           nihil sui pudoris esse ultra dicere, quam ut admoneant, re,
126      XL,    1,   4|             animum adiecit ausaque est dicere se sua manu potius omnes
127      XL,    1,   5|             domestica. proditorem nolo dicere, certe speculatorem habemus
128      XL,    1,   6|           amici eius, eamque rem ipsam dicere praebituram causam criminandi
129      XL,    1,   8|                  enimvero se Philippus dicere auditurum, vocarique extemplo
130      XL,    1,  12|           dolorem ipsa necessitas, cum dicere iuberent, atque ita orsus
131      XL,    1,  15|              sine patronis ipse pro me dicere cogor. si pro alio dicendum
132      XL,    1,  15|           essem, te iratum et iubentem dicere causam, fratrem accusantem
133      XL,    3,  36|           exercitu opus sit, eius esse dicere, qui scire possit, qua fide
134     XLI,    1,   2|           terroris fecerunt. nam neque dicere, quid fugissent, nec percunctantibus
135     XLI,    2,   6|         retineret, uti causam extemplo dicere, cum abisset magistratu,
136     XLI,    3,  23|          omisit; immo, si vere volumus dicere, iam incohavit bellum. Dolopiam
137     XLI,    3,  24|          dissentiret, adversus Romanos dicere videretur. ac primum omnium,
138     XLI,    3,  24|               simus? quamquam et illud dicere poteram, tanta priorum Macedoniae
139    XLII,    1,   9|           iuberet: itaque multam ei se dicere; a patribus postulare, ut
140    XLII,    1,  12|              ei tribuatur, cernere nec dicere pro certo posse, utrum felicitate
141    XLII,    1,  12|                 an, quod ipse vereatur dicere, invidia adversus Romanos
142    XLII,    2,  25|                imperiumque eorum omnia dicere ac facere aecum censerent;
143   XLIII,    1,   7|               suos, quibus nihil neque dicere pensi sit neque facere.~ ~
144    XLIV,    1,   7|    Asclepiodotum atque Hippiam; ab his dicere claustra Macedoniae tradita
145    XLIV,    3,  33|            cuique in ordine centurioni dicere, quid opus facto sit, sive
146    XLIV,    3,  45|           confirmaret. sed aliquotiens dicere incipientem cum lacrimae
147     XLV,    1,  12|               provincias iere. eum ius dicere Romae - nam eam quoque sortem
148     XLV,    4,  36|         orandam opus esse. cum tribuni dicere eo die, si quid vellet,
149     XLV,    4,  36|         Servilius aliique privati, qui dicere vellent, dixissent.~ ~37.
150     XLV,    4,  37|                 crimen, nullum probrum dicere poterat, eius obtrectare
151     XLV,    4,  39|                fabulentur audis et hoc dicere me potius quam illum audi.