Lib. Cap. Par.

  1       I,    2,   5|            inde ab initio Faustulo spes fuerat regiam stirpem apud
  2       I,    3,   9|             quippe quibus nec domi spes prolis nec cum finitimis
  3       I,    3,   9|          venissent. Nec raptis aut spes de se melior aut indignatio
  4       I,    5,  25|    exercitus, Romanas legiones iam spes tota, nondum tamen cura
  5       I,    6,  32|        finitimis civitatibus facta spes in avi mores atque instituta
  6       I,    6,  34|      divinitus eidem redderet. Has spes cogitationesque secum portantes
  7       I,    7, 41a|         volneri opus sunt, tamquam spes subesset, sedulo comparat,
  8       I,    7, 41a|       comparat, simul si destituat spes, alia praesidia molitur.
  9       I,    9,  53|         cum obsidendi quoque urbem spes pulso a moenibus adempta
 10      II,    5,  44|         fata et deos gesturos. Hae spes Etruscos armaverant, multis
 11      II,    5,  46|            detractant. Prope certa spes erat non magis secum pugnaturos
 12      II,    5,  47|        quacumque exitum ostenderet spes vano aliquotiens impetu
 13      II,    5,  50|    crederent sustineri posse. Haec spes provexit ut ad conspecta
 14     III,    2,  11|          modum faciebat sed virium spes, et manu obtinendum erat
 15     III,    2,  15|       Romano auctore fieri: si ibi spes non sit, se Volscos et Aequos
 16     III,    3,  20|           ut impediendae rei nulla spes erat, de proferendo exitu
 17     III,    4, 26b|           ubi effuse afluant opes. Spes unica imperii populi Romani,
 18     III,    8,  62|      trahendum est, ego ut in dies spes virtusque vestra crescat,
 19      IV,    1,   3|         mandet, et non praeciditur spes plebeio quoque, si dignus
 20      IV,    1,   3|         plebe, praecisa consulatus spes erit? Utrum tandem non credimus
 21      IV,    1,   5|       necessitudinibus possunt, si spes, si aditus ad honores viris
 22      IV,    4, 31a|            dictatorem: in eo verti spes civitatis. Et cum ibi quoque
 23      IV,    5,  36|            deducendarum ostentatae spes et vectigali possessoribus
 24      IV,    6,  46|     receperat se hostis ad vallum, spes vana expugnandi castra eo
 25      IV,    6,  51|         fuit, quod Volsci postquam spes tuendi exigua erat sublatis
 26       V,    1,   2|                                Cum spes maior imperatoribus Romanis
 27       V,    2,   8|      exteriore poterant hoste. Una spes erat, si ex maioribus castris
 28       V,    3,  19|            imperator mutatus; alia spes, alius animus hominum, fortuna
 29       V,    6,  39|       posse tam parva relicta manu spes nulla esset, placuit cum
 30      VI,    1,   3| decertandum fuerant, postquam data spes vitae est, iactare passim
 31      VI,    3,  14|            posse. quae ubi obiecta spes est, enimvero indignum facinus
 32      VI,    4,  28|         fortunae loci delegaverant spes suas. Romani contra, ubicumque
 33      VI,    5,  32|            dictio et tantum abesse spes veteris levandi fenoris,
 34     VII,    1,   5|      etenim percitum ira in patrem spes erat aut criminis aliquid
 35     VII,    5, 29b|        suae acciso nulla propinqua spes esset, coacti sunt ab Romanis
 36     VII,    5,  34|           oppressit. Decium primum spes tenuit cum subeuntibus in
 37     VII,    5,  35|           si lux exspectetur, quae spes est non vallo perpetuo fossaque
 38    VIII,    5,  36|           deinde qua duxit praedae spes victor exercitus perlustravitque
 39      IX,    1,   1|          nisi in armis relinquitur spes. Proinde, cum rerum humanarum
 40      IX,    1,   4|       ducem implorabunt? hic omnes spes opesque sunt, quas servando
 41      IX,    3, 12b|    abiturum qui arma posuisset. Ea spes remisit a certamine animos
 42      IX,    3,  13|        hostium fecerat. Itaque cum spes nulla esset diutius obsessos
 43      IX,    5,  23|            nulla nisi in eruptione spes esset, "locis" inquit "angustis,
 44      IX,    6,  27|            fama rerum, magis tamen spes Campanae defectionis, in
 45       X,    2,  17|             voltis vos pro virtute spes gerere? omnes Samnitium
 46       X,    5,  41|    disparibus animis. Romanos ira, spes, ardor certaminis avidos
 47     XXI,    1,   8|      intervallo constiterant. Hinc spes, hinc desperatio animos
 48     XXI,    1,  11|           tam procul Romani, unica spes, circa omnia hostium essent.
 49     XXI,    1,  12|          per duos est exigua pacis spes, Alconem Saguntinum et Alorcum
 50     XXI,    1,  13|          ab Romanis vobis ulla est spes nec vestra vos iam aut arma
 51     XXI,    1,  13|           aequam. Cuius ita aliqua spes est, si eam, quemadmodum
 52     XXI,    3,  25|      Gallis ad temptanda ea defuit spes, refecti sunt militum animi,
 53     XXI,    5,  44|          quam hostis, quanto maior spes, maior est animus inferentis
 54     XXI,    6,  48|      mittit. Ibi cum vim pararent, spes facta proditionis; nec sane
 55     XXI,    7,  59|    fatigato milite, postquam nulla spes erat potiundi castris, signum
 56    XXII,    1,   1|         populationumque conciverat spes, postquam pro eo ut ipsi
 57    XXII,    4,  28|           ad pugnam neque ad fugam spes cuiquam superesset.~ ~29.
 58    XXII,    8,  59|         confertos hostes erumpendi spes esset nec esse nefas duceremus
 59   XXIII,    3,  19|              neque clam importandi spes esset, farre ex agris circa
 60   XXIII,    4,  29|         partis haud ferme dispares spes erant; nam ne multum quidem
 61   XXIII,    4,  29|      quidem satis tuto in Hispania spes reliqua erat. Quae posteaquam
 62   XXIII,    5,  32|    Sardiniae recipiendae repentina spes adfulsit: parvum ibi exercitum
 63   XXIII,    6,  42|        trahit quamvis vana praedae spes. Numidarum paucorum illi
 64    XXIV,    4,  26|         patriam rediturus? quantum spes hominum falli. in liberata
 65    XXIV,    4,  34|      oppugnatio est elusa omnisque spes eo versa ut totis viribus
 66    XXIV,    5, 35b|           erant adeo accensae sunt spes ad pellendos Sicilia Romanos
 67    XXIV,    5,  36|     vocasset defectionis ab Romano spes admoveret exercitum ac praesens
 68     XXV,    1,   3|        caperet, perorata causa una spes videbatur esse si C. Servilius
 69     XXV,    1,   6|        aliis civitatis fugere, cum spes alia nulla esset, turpe
 70     XXV,    1,   6|            in exsilium est, nemini spes emerendi stipendia adempta;
 71     XXV,    1,   6|       senescamus in exsilio ne qua spes, ne qua occasio abolendae
 72     XXV,    2,  11|          reliqua erat in obsidione spes nec ea satis efficax, quia
 73     XXV,    4,  21|         res magis ulla tenuit quam spes haud dubia suo id arbitrio
 74     XXV,    5,  23|       cruciatu sunt.~ Alia subinde spes, postquam haec vana evaserat,
 75     XXV,    5,  25|        erat per condiciones veniae spes; ei nec adire muros nec
 76     XXV,    5,  25|            haec et Philodemus, cum spes auxilii nulla esset, fide
 77     XXV,    6,  32|           opprimi duces Romani; et spes erat satis superque ad id
 78     XXV,    6,  38|        absunt. nunc adgredientibus spes aliqua est, - et iam temptastis
 79     XXV,    6,  40|           impleret nominis sui nec spes alia maior apud faventes
 80    XXVI,    1,   3|            urbano petit. inde alia spes ab reo temptata est, si
 81    XXVI,    1,   6|            ferroque urgerentur nec spes ulla superesset sisti <posse
 82    XXVI,    4,  24|          extollentes. maxime tamen spes potiundae movebat Acarnaniae.
 83    XXVI,    6,  38|         temptandis urbibus sicunde spes aliqua se ostendisset deerat.
 84    XXVI,    7,  39|   Carthaginiensibus mari. frumenti spes, quae in oculis fuerat,
 85   XXVII,    1,   1|      insitam ingenio ducis augebat spes ea quod labare iis adversus
 86   XXVII,    1,   1|          fore adfirmabat. neque ea spes vana fuit. nam cum comminus
 87   XXVII,    4, 15b|          sunt, et Bruttiis similis spes veniae facta est, cum ab
 88   XXVII,    6, 28b|      defensurumque se urbem, prima spes morte nuntiata Marcelli
 89  XXVIII,    2,   8|       virtute quod neque timor nec spes flexisset eorum animos,
 90  XXVIII,    3,  12|       exercitum cum duce in quibus spes omnis reposita victoriae
 91  XXVIII,    3,  12|     exercitus nisi ex Bruttio agro spes esset, qui ut omnis coleretur
 92  XXVIII,    5,  22|           infestos videbatur neque spes moenibus aut armis tuendae
 93  XXVIII,    5,  22|        adiecta si quem a proposito spes mollitiave animi flexisset.~
 94  XXVIII,    6,  30|         castra Romana venientibus, spes, sicut ante dictum est,
 95  XXVIII,    7,  38|        magis temptata est triumphi spes quam petita pertinaciter,
 96  XXVIII,    8,  44|    Hispania accipiebatis. has mihi spes subicit fortuna populi Romani,
 97    XXIX,    2,   6|      desciverat et ipsa ad Poenos. spes autem adfectandae eius rei
 98    XXIX,    6,  35|           si is movisset Syphacem, spes omnis erat; sed desiderio
 99     XXX,    1,   3|    excederent quam, si bellaretur, spes ulla desciturum adferebatur. -
100     XXX,    2,   8|   ostendebatur locis ignotis neque spes veniae ab Scipione erat,
101     XXX,    2,  11|            est cum aut vincentibus spes aut pulsis ira adgregat
102     XXX,    5,  28|                   Inter haec simul spes simul cura in dies crescebat
103     XXX,    5,  28|      Scipione fiducia et victoriae spes quo magis in propinquam
104     XXX,    6,  32|            eversuri. anceps igitur spes et metus miscebant animos;
105     XXX,    6,  33|       dominatu terret: aliis aliae spes ac metus iactantur. Carthaginiensibus
106     XXX,    6,  35|         hebetarent; tum, ubi omnis spes esset, milites Carthaginienses
107   XXXII,    1,   2|            si in fide permanerent, spes facta. Petentibus iisdem
108   XXXII,    2,  10|         hostium absumpserant. Inde spes data Philippo est per Epirotarum
109   XXXII,    2,  13|         contenti ea victoria, quia spes nulla admodum expugnandi
110   XXXII,    3,  16|        obsidionem. Haec mixta metu spes ultra quam vellent aut quam
111   XXXII,    3,  19|      obsidenti consuli rei maioris spes adfulsit, Achaeorum gentem
112   XXXII,    3,  23|            patiebantur, omnis inde spes oppugnantibus in vi et armis
113  XXXIII,    1,   5|      successit. ibi adeo frustrata spes est ut non certamen modo
114  XXXIII,    5,  44|           et, nisi avertisset vana spes ex vaniore rumore orta Aegypti
115   XXXIV,    2,  14|            nusquam nisi in virtute spes est, milites', inquit 'et
116   XXXIV,    2,  14|         tota in virtute ac viribus spes erat.~ ~15.
117   XXXIV,    3,  27|            tyrannum et prope nulla spes esset vere suas hostiumque
118   XXXIV,    3,  29|         sed tardavit impetum eorum spes obiecta dedendae urbis,
119    XXXV,    2,  17|          Romanos locutus esset, eo spes gratiae maior erat, alius
120    XXXV,    4,  31|          timorem vanum iis demendo spes incisa Philippum abalienaret,
121    XXXV,    4,  32|          et quamquam prope abscisa spes erat, tamen non ab re esse
122    XXXV,    4,  34|            patriam nulla alia erat spes, adiuvit. litteris Eurylochi
123    XXXV,    4,  34|    immiscendi res tumultu Aetolico spes movit, et pro se quisque
124   XXXVI,    1,   5|          sive venisset, sic quoque spes veniae ab Romanis foret,
125   XXXVI,    4,  29|  Amynandrum se tradere posse? - et spes forte oblata, quod Nicander
126  XXXVII,    2,   5|         oppidani conabantur; omnis spes in armis et audacia erat;
127  XXXVII,    4,  25|        venit et edocuit, quanto et spes victoriae certior Romanis
128 XXXVIII,    1,   1|     indicantium statum Athamaniae, spes recuperandi regni facta
129 XXXVIII,    2,  15|     oppugnabant. Inclusi, cum alia spes auxilii nulla esset, legatos
130      XL,    1,   8|            exaudirem. sed interdum spes animum subibat deflagrare
131      XL,    1,  11|   probabunt, defendent factum. hae spes incertae, pater, sed non
132      XL,    2,  20|         legati introducti sunt, et spes data exsulibus est scripturum
133      XL,    3,  26|        tempus postulabat, subsidii spes erat, si consules maturassent
134      XL,    3,  32|           usquam nisi in certamine spes, pertinacius de integro
135      XL,    4,  38|         procul ab domo, ne reditus spes esset, Cornelius et Baebius
136      XL,    4,  40|      dissipato cuneo, in quo omnis spes fuerat, Celtiberi trepidare
137     XLI,    2,  10|      cernentis Histros, quam certa spes, satis sibi virium adversus
138    XLII,    1,   7|          ita, ut neutro inclinaret spes. quod ubi consul vidit nulla
139    XLII,    2,  16|     victurum exigua ac prope nulla spes erat. quidam ex satellitibus
140    XLII,    3, 43a|         non ducem, cum Perseus, ni spes vana pacis occaecasset consilia,
141    XLII,    4,  54|          inexsuperabilis munimenti spes incolas ferociores faceret,
142    XLII,    5,  65|      insperato iam obstinatis mori spes adfulsit. nam cum ex frumentatoribus
143   XLIII,    1,  10|         milites praeda expleturum. Spes cupiditati admota ita occaecavit
144   XLIII,    2,  18|        ratus frangendi finitimorum spes animosque, ne quid averso
145   XLIII,    2,  18|          propugnatores urbis, quia spes erat neque hiemis vim diutius
146    XLIV,    2,  28|     trepidatio est. cum resistendi spes nulla esset inhabilique
147     XLV,    2,  19|          esset. suberat et secreta spes honorum praemiorumque ab
148     XLV,    2,  19|         Attalus erat, qui, quantum spes spopondisset, cuperent,
149     XLV,    3,  26|            noxae, quia ipsis nulla spes veniae erat, ut communi