Lib. Cap. Par.

  1       I,    8,  43|  distributoque, equitum ex primoribus civitatis duodecim scripsit centurias;
  2       I,    8,  43|              vis omnis penes primores civitatis esset; equites enim vocabantur
  3       I,    8,  45|               et cecinere vates cuius civitatis eam civis Dianae immolasset,
  4       I,    8,  46|             regnum esset constituique civitatis mores possent. Angebatur
  5       I,    8,  47|        fuerint inclinasse in primores civitatis; instituisse censum ut insignis
  6       I,    9,  54|            ambagibus patuit, primores civitatis criminando alios apud populum,
  7       I,    9,  56|             induerat. Is cum primores civitatis, in quibus fratrem suum,
  8       I,    9,  59|           rursus ubi anteire primores civitatis vident, quidquid sit haud
  9      II,    1,   1|         quantum profuit ad concordiam civitatis iungendosque patribus plebis
 10      II,    1,   2|           deinde incipientem primores civitatis circumsistunt, eadem multis
 11      II,    1,   2|           coepit ut vinci se consensu civitatis pateretur, timens consul
 12      II,    3,  24|           quidem illa sed tamen parte civitatis metum pro universa re publica
 13      II,    4,  39|         plebem criminando in primores civitatis instigabant --; sed externus
 14      II,    5,  49|         ferunt: familiam unam subisse civitatis onus; Veiens bellum in privatam
 15     III,    1,   1|          iactare actionibus principem civitatis et largiendo de alieno popularem
 16     III,    2,  12|     Sequebantur necessarii, principes civitatis. T. Quinctius Capitolinus,
 17     III,    2,  12|           maximum momentum rerum eius civitatis in quamcumque venisset,
 18     III,    2,  15|               tolleret formaque eadem civitatis esset quae ante Sacrum montem
 19     III,    2,  17|                haec vobis forma sanae civitatis videtur? Tantum hostium
 20     III,    3,  20|               ad sollicitandum statum civitatis, sentiat sine provocatione
 21     III,    5,  33|             erat iterum mutatur forma civitatis, ab consulibus ad decemviros,
 22     III,    5,  35|           ambitio, ut primores quoque civitatis - metu, credo, ne tanti
 23     III,    6, 48a|            violaret, sed ut turbantes civitatis otium pro maiestate imperii
 24     III,    8,  56|            praesentia se communi iure civitatis civem Romanum die dicta
 25      IV,    1,   4|         contumelia potest quam partem civitatis velut contaminatam indignam
 26      IV,    2,   8|           tetendere. Cum a primoribus civitatis spretus honor esset, Papirium
 27      IV,    4,  30|        publicus iam pudor ad primores civitatis pervenit, cernentes in omnibus
 28      IV,    4, 31a|          dictatorem: in eo verti spes civitatis. Et cum ibi quoque religio
 29      IV,    4, 31a|           dictus; adeo, simul fortuna civitatis virtute vera eguit, nihil
 30       V,    1,   5|       interposito possit vel consensu civitatis ut eo reconcilient Etruriae
 31       V,    2,   9|             hominum secundisque rebus civitatis inviti silentium tenuissent,
 32       V,    4,  28|          devehuntur Liparas. Mos erat civitatis velut publico latrocinio
 33       V,    7,  50|                iam ante in eo religio civitatis apparuerat quod cum in publico
 34      VI,    2,  6b|               ut tanto de se consensu civitatis opinionem, quae maxima sit,
 35      VI,    3,  17|              et obrutam fenore partem civitatis in libertatem ac lucem extrahentem
 36      VI,    3,  19|         plebis certamen facimus, quod civitatis esse adversus unum pestiferum
 37      VI,    4,  23|               cum mortali corpore uno civitatis quam immortalem esse deceat
 38      VI,    4,  27|               demersam partem a parte civitatis, cum interim obaeratam plebem
 39     VII,    1,   1|             in exsilio, vel desiderio civitatis quae capta absentis imploravit
 40     VII,    6,  41|        honorem pluris quam concordiam civitatis aestimarent, perpulit ut
 41    VIII,    3,  18|           exponenda est. cum primores civitatis similibus morbis eodemque
 42    VIII,    4,  19|              gratam memoriam acceptae civitatis. orare se consulem ut bellum
 43    VIII,    5,  25|       Charilaus et Nymphius principes civitatis communicato inter se consilio
 44    VIII,    5,  35|           Fabi, felicior hoc consensu civitatis ad tuendum te quam qua paulo
 45      IX,    1,   4|              redimendae auro a Gallis civitatis, quando nec fossa valloque
 46      IX,    2,  7b|            iterum haud dubio consensu civitatis, quod nulli ea tempestate
 47       X,    1,   6|               iniectum inter primores civitatis, patricios plebeiosque,
 48       X,    2,  13|           dicebat. Tum demum consensu civitatis victus, "dei approbent"
 49     XXI,    1,  10|              ille sollicitare quietae civitatis statum possit, ego ita censeo.
 50    XXII,    8,  59|               cum legatis, primoribus civitatis, ad redimendos sese missis.
 51    XXII,    8,  61|         attingebant, praeter exemplum civitatis minime in captivos iam inde
 52   XXIII,    1,   3|                aut, quod unum liberae civitatis consilium est, senatus habendus
 53    XXIV,    2,   9|             solito converterant in se civitatis animos; multis enim annis
 54    XXIV,    4,  28|    Carthaginienses inclinent, nullius civitatis statum fortunatiorem ac
 55    XXIV,    5,  37|              denuntiatio an universae civitatis esset. consensa in posterum
 56     XXV,    1,   4|               multos postea principes civitatis iudicium de se populi passos;
 57     XXV,    1,   6|           consuli primoribusque aliis civitatis fugere, cum spes alia nulla
 58    XXVI,    2,  16| frequentarique placuit, corpus nullum civitatis nec senatum nec plebis concilium
 59    XXVI,    5,  32|            fieri posset fortunis eius civitatis consuleret. missis duobus
 60   XXVII,    3,  11|            quem tum principem Romanae civitatis esse vel Hannibale iudice
 61   XXVII,    4,  16|               litteris principum eius civitatis ad Fabium Tarentum mittit,
 62   XXVII,    7,  34|             honos abnuebat, levitatem civitatis accusans: sordidati rei
 63   XXVII,    8,  51|         grates agerent. statum quoque civitatis ea victoria movit, ut iam
 64  XXVIII,    5,  21|      patrueles fratres, de principatu civitatis quam Ibem vocabant ambigentes
 65  XXVIII,    5,  28|    interfectis per scelus principibus civitatis urbem opulentam per decem
 66    XXIX,    3,  14|             terram. matronae primores civitatis, inter quas unius Claudiae
 67    XXIX,    4,  21|               quamquam parum iniuriis civitatis suae doluerit, eum esse
 68    XXIX,    6,  28|              adfinitate, longe primus civitatis erat; sed eum ab ipso illo
 69     XXX,    6,  36|          decem legati erant principes civitatis auctore Hannibale missi
 70     XXX,    7,  42|          conspectis - nam longe primi civitatis erant - tum pro se quisque
 71    XXXI,    2,  14|         postea iustum bellum decretis civitatis ultro indicendo factum.
 72    XXXI,    6,  45|          primo ad Mendaeum, maritimum civitatis eius vicum, tenuere. inde
 73   XXXII,    3,  19|          solum quid in senatu quisque civitatis suae aut in communibus conciliis
 74  XXXIII,    1,   5|          nactus per Timonem principem civitatis prodi urbem, cum paucis
 75  XXXIII,    5,  48|              turba convenit principem civitatis quaerentium; et alii fugam
 76   XXXIV,    1,   6|           apparet inopiam et miseriam civitatis, [et] quia omnium privatorum
 77   XXXIV,    2,  16|            ullo rumorem Bergistanorum civitatis septem castella defecerunt:
 78   XXXIV,    3, 22b|              liberatae Graeciae unius civitatis servitus non plenam nec
 79   XXXIV,    3, 22b|          ceterum si vos nec cura eius civitatis nec exemplum nec periculum
 80   XXXIV,    3,  32|            summum trium in ea re, non civitatis culpam esse, tam hercule
 81   XXXIV,    5,  48|               visceribus nobilissimae civitatis.~ ~49.
 82   XXXIV,    5,  49|         aliter quam ruina gravissimae civitatis opprimi non posset, satius
 83   XXXIV,    6,  61|         animos hominum turbare statum civitatis posset: Aristonem quendam,
 84    XXXV,    4,  32|           idonei visi sunt et propter civitatis dignitatem et vetustam societatem
 85    XXXV,    5,  48|        Romanis, principe altero unius civitatis, altero Macedoniae tantum
 86   XXXVI,    2,   9|            legatum ad regem principem civitatis Pausaniam miserunt. qui
 87  XXXVII,    2,   9|           Rhoeteo, tradentis in fidem civitatis suas, benigne audivit. inde
 88  XXXVII,    7,  55|             ad Maeandrum amnem; ea ut civitatis Rhodiorum essent; ceterae
 89  XXXVII,    7,  56|      adiecerunt, si utique eam rem ad civitatis suae dignitatem pertinere
 90 XXXVIII,    2,  14|               ulla a Moagete, tyranno civitatis eius, homine ad omnia infido
 91 XXXVIII,    3,  31|             visum est, ut, si antiqua civitatis fortuna esset, haud dubie
 92 XXXVIII,    3,  33|              aeque alienaturum animos civitatis videbatur; tunc exercitus
 93   XXXIX,    5,  48|             eius unius in Peloponneso civitatis ius esset. restitui iudiciaque
 94      XL,    4,  45|         senatorum cum agmine venerunt civitatis, inter quos Q. Caecilius
 95      XL,    4,  46|               potestate tot principum civitatis futuros. omnibus instantibus,
 96     XLI,    2,   8|          fraudis duo mutandae viritim civitatis inducta erant. lex sociis [
 97     XLI,    2,   8|           lege caverent, ne quis quem civitatis mutandae causa suum faceret
 98     XLI,    2,   9|                qui eum manu mitteret, civitatis mutandae causa manu non
 99     XLI,    3,  25|           fidesque data per principem civitatis Eupolemum, octoginta inlustres
100    XLII,    1,   5|              essent>, nullius liberae civitatis fortunam secum mutatam vellent.
101    XLII,    1,  13|       Callicritum Thebanos, principes civitatis, quia liberius adversus
102    XLII,    1,  14|             haud dubius, quin Eumenes civitatis quoque suae <crimina> Persei
103   XLIII,    1,   7|             praefatus esset, exposuit civitatis primum suae benefacta et
104   XLIII,    2,  14|          Petierunt censuram principes civitatis, C. Valerius Laevinus, L.
105   XLIII,    2,  16|           classis, extemplo principes civitatis in conspectu populi anulis
106    XLIV,    2,  15|          meritis cuiusque in eo bello civitatis gratiam dignam referat.
107    XLIV,    2,  23|             et Polyarato, principibus civitatis eius, adfirmabat Rhodios
108    XLIV,    3,  45|                consilium et consensum civitatis inpediebat; nec clausae
109     XLV,    1,  10|      pertinere id ad famam salutemque civitatis, noscere ipsos omnia, quae
110     XLV,    2,  20|               de victoria purgatumque civitatis crimina dicentes venisse
111     XLV,    2,  22|        perituri sumus? nondum segrego civitatis causam a Polyarato et Dinone,
112     XLV,    2,  23|               est in hoc bello crimen civitatis nostrae: legatos eodem tempore
113     XLV,    2,  24|     offensionem aurium, non perniciem civitatis meruerunt? voluntatis nostrae
114     XLV,    2,  24|          moribus neque legibus ullius civitatis ita conparatum esse, ut,
115     XLV,    2,  25|      occuparunt. non ita fracti animi civitatis erant, ut non sentirent,
116     XLV,    3,  26|              Theodotus principes eius civitatis erant, insignes et favore
117     XLV,    4,  36|               in Capitolium principum civitatis factus est, indignum facinus
118     XLV,    4,  39|            tanta nomina, subtrahentur civitatis oculis? ipsum L. Paulum,