Lib. Cap. Par.

  1       I,    4,  17|          uno dominos factos; nec ultra nisi regem et ab ipsis creatum
  2      II,    3,  19|         ad Romanos descivit, nec ultra bellum Latinum, gliscens
  3      II,    3,  28|        in contionis modum negare ultra decipi plebem posse; nunquam
  4      II,    3,  31|        attinet, neque frustrabor ultra cives meos neque ipse frustra
  5      II,    4,  40|        Aequi Attium Tullium haud ultra tulere ducem. Hinc ex certamine
  6      II,    5,  45|          oppugnent. Enimvero non ultra contumeliam pati Romanus
  7      II,    5,  63|          A. Verginius facti. Non ultra videbatur latura plebes
  8     III,    1,   8|      sociorum agro oppositus non ultra quam in Hernicos procedit.
  9     III,    6,  41|         vellet, cum libertas non ultra vocem excessisset, decemviri
 10     III,    6,  46|     Icilium circumsteterant; nec ultra minas tamen processum est,
 11     III,    7,  50|        ereptam, filiam, quia non ultra pudica victura fuerit, miseram
 12     III,    9,  66|      imminebat utrumque. Iam non ultra discordia civium reprimi
 13      IV,    1,   2| incitabat. Negabant consules iam ultra ferri posse furores tribunicios;
 14      IV,    4,  26|        Mento consules facti. Nec ultra terror belli est dilatus.
 15      IV,    4,  26|     consensum amplissimi ordinis ultra tendant, in vincla se duci
 16      IV,    5,  39|       Tumulus tamen circumsessus ultra mediam noctem est; quo cum
 17       V,    2,  12|         summi honoris, non tamen ultra processum est quam ut unus
 18       V,    4,  28|    tantum iniecit ardoris ut non ultra sustinuerint impetum Aequi.
 19       V,    6,  48|          dissimulari neque ferri ultra fames poterat. itaque dum
 20     VII,    4,  24|       Albanam petunt. Consul non ultra castra insecutus, quia et
 21    VIII,    5,  24|         incesseretur, mulier una ultra humanarum irarum fidem saevienti
 22    VIII,    5,  27|       omni de se potestate nihil ultra quam ut paeniteret frustra
 23    VIII,    5,  33|       obsidione a se ereptum non ultra saevisse quam ut legatum
 24    VIII,    5,  33|      castris exutus fuisset? quo ultra iram violentiamque eius
 25    VIII,    6,  39|  concitaverint se in hostem. nec ultra Samnis tolerare terrorem
 26      IX,    1,   1|   expiationem spretam. Quid enim ultra fieri ad placandos deos
 27      IX,    1,   1|           Romam portavimus. Quid ultra tibi, Romane, quid foederi,
 28      IX,    7,  34| triennium, inquit, et sex menses ultra quam licet Aemilia lege
 29      IX,    7,  34|         tua, Appi? nec solus nec ultra finitum lege tempus L. Papirius
 30       X,    1,   8|     ciere possent, id est, nihil ultra quam ingenuos? consulem
 31       X,    2,  9b|      adversus ea fecisset, nihil ultra quam "improbe factum" adiecit.
 32       X,    3,  24|        Postremo se tendere nihil ultra quam ut, si dignum provincia
 33       X,    3,  28|         nomine compellans, "quid ultra moror" inquit "familiare
 34     XXI,    1,   5|         in Olcadum prius fines - ultra Hiberum ea gens in parte
 35     XXI,    1,   7|   Civitas ea longe opulentissima ultra Hiberum fuit, sita passus
 36     XXI,    2,  18|         esset et Q. Fabius nihil ultra quam unum quod mandatum
 37     XXI,    2,  21|          reliquiis praedae nihil ultra differendum ratus, Hispani
 38     XXI,    2,  22|           pergeret porro ire nec ultra inquireret sineretque fata
 39     XXI,    3,  25|         In Italiam interim nihil ultra quam Hiberum transisse Hannibalem
 40     XXI,    6,  48|          volneris in via iactati ultra patiens et collegam - iam
 41     XXI,    6,  53|     aegro senescendum. Quid enim ultra differri aut teri tempus?
 42    XXII,    6,  43|        Lucanum Statilium omnibus ultra castra transque montes exploratis,
 43    XXIV,    2,  16|         intulerint, ut sustineri ultra non possent. primo antesignani
 44    XXIV,    4,  31|          ab aliis, ut facile, si ultra tenderent, appareret eis
 45    XXIV,    5,  39|      minitarentur nec viderentur ultra vim ultimam dilaturi, tum
 46    XXIV,    6,  40|    nollent, esse neque sustinere ultra vim Macedonum posse, nisi
 47     XXV,    1,   5|   alteros qui citra, alteros qui ultra quinquagesimum lapidem in
 48     XXV,    2,   9| iniecisse. ad quem nuntium nihil ultra motus praefectus Romanus
 49     XXV,    6,  39|                            Erant ultra proxima castra sex milium
 50    XXVI,    4,  25|         itineribus magnis ierat, ultra Dium est progressus; inde
 51    XXVI,    5,  30|          Romano gessissent, quid ultra quam quod fecerit nisi ut
 52   XXVII,    8,  45|          certare milites ne quid ultra usum necessarium sumerent;
 53  XXVIII,    4, 17b|          ancoras molirentur; nec ultra tumultum ciere quisquam
 54  XXVIII,    5,  28|         amoveo nomen meum; nihil ultra facile creditam mortem meam
 55  XXVIII,    5,  29|    fertis? sed ne ea quidem ipsa ultra exprobrabuntur. utinam tam
 56  XXVIII,    8,  39|        maximus natu: 'etsi nihil ultra malorum est, patres conscripti,
 57    XXIX,    3,  12|           indutias facere, nihil ultra inritatis novo certamine
 58    XXIX,    3,  15|        deum benignitate metu non ultra pati. erectis exspectatione
 59    XXIX,    5,  24|          contionem militibus non ultra esse cunctandum ait; instare
 60    XXIX,    5,  24|       apparatisque et re iam non ultra recipiente cunctationem,
 61    XXIX,    6,  34|   proelio cum adesset, sustineri ultra nequiere; non tamen effusa
 62     XXX,    3,  16|          iam nullo auctore belli ultra audito oratores ad pacem
 63     XXX,    4, 19b|                      Nihil certe ultra rei in Italia ab Hannibale
 64    XXXI,    3,  19|      Carthaginiensibus est nihil ultra se facere posse quam ut
 65    XXXI,    4,  29|    infensus esset, nihil a vobis ultra quam pacem petiit fidemque
 66    XXXI,    4,  31|         reliquerunt quod obicere ultra possim? eadem haec Cianos
 67    XXXI,    6,  45|         vi capta ac direpta; nec ultra progressi - iam enim et
 68   XXXII,    2,   8| praestare ei per Antiochum regem ultra non liceret: vacuum namque
 69   XXXII,    2,   8|        Attali auxilia retenturos ultra quam regi commodum esset;
 70   XXXII,    3,  16| obsidionem. Haec mixta metu spes ultra quam vellent aut quam possent
 71  XXXIII,    4,  36|       signa acriter intulit; nec ultra sustinuere certamen Galli
 72   XXXIV,    2,  18|         tempore subventum foret, ultra sustentaturi fuerint. sed
 73   XXXIV,    4,  37|      animis, et in stationes non ultra quieturi discurrunt. paucorum
 74   XXXIV,    4,  39|  urgentes hostem processere, non ultra vis eorum atque impetus
 75    XXXV,    5,  43|    Romanis ad Aetolos elatus non ultra differre profectionem in
 76   XXXVI,    2,  10|    civitatium dedentium sese non ultra in pertinacia mansuros.
 77   XXXVI,    4,  32|       omni concilio nec Diophane ultra tendere auso Zacynthus Romanis
 78  XXXVII,    6,  39|        coepta est. nec Antiochus ultra tergiversandum ratus, ne
 79  XXXVII,    6,  39|        aequata fronte instruxit; ultra eos equitum minus tria milia
 80  XXXVII,    7,  53|    parendum est, si vos ea mente ultra Tauri iuga emostis Antiochum,
 81 XXXVIII,    1,   8|         prope extra orbem terrae ultra iuga Tauri exacto quam spem
 82 XXXVIII,    2,  12|       nequiquam Antiochus emotus ultra iuga Tauri montis esset,
 83 XXXVIII,    4,  39|        quia pars eius citra pars ultra Taurum est, integra <res>
 84 XXXVIII,    5,  47|     graviori servitute, Antiocho ultra Tauri iuga emoto an Gallis
 85 XXXVIII,    6,  53|        huius gloriae L. Scipio - ultra iuga Tauri emovit, ut duobus
 86   XXXIX,    1,  12|         fide expromeret. neganti ultra quicquam scire, non eandem
 87   XXXIX,    2,  27|           nihil sui pudoris esse ultra dicere, quam ut admoneant,
 88   XXXIX,    5,  48|        propositi, quo statui non ultra attingere externa, nisi
 89      XL,    2,  20|        et Pharnacis Pontici. nec ultra quicquam eis responsum est
 90      XL,    3,  27| interceptos credens equites, non ultra differendum ratus, quin
 91      XL,    3,  30|           per dies aliquot nihil ultra motum, quam ut hae duae
 92      XL,    3,  35|  obstinatos esse milites, ut non ultra retineri posse in provincia
 93      XL,    4,  37|          Minucii erat suffectus, ultra decimum lapidem per fora
 94      XL,    4,  41|         in Hispaniam relegaretur ultra novam Carthaginem; litteraeque
 95      XL,    4,  55|         adductus sit Xychus, non ultra tetendisse, alii tormenta
 96      XL,    4,  59|        est. ad ea expianda nihil ultra, quam ut ludi instaurarentur,
 97     XLI,    2,  10|      Manlio et Iunio habita, non ultra triduum moratus Romae, paludatis
 98    XLII,    1,   2|         sibi, bellum parari, nec ultra ad arma ire <regem> dilaturum.
 99    XLII,    1,  13|         exonerata fide mea, quid ultra facere possum, quam uti
100    XLII,    2,  23|    Romani bellum gerere. sed iam ultra superbiam crudelitatemque
101    XLII,    3,  29|        statu mansura esse, neque ultra quidquam movendum; non enim
102    XLII,    3,  36|       haesitabant, negantes sibi ultra quidquam mandatum esse,
103    XLII,    3,  40| interfectores, ut caede, ne quid ultra dicam, <te> laetatum appareret,
104    XLII,    3,  41|          est; in qua tamen nihil ultra obicitur, quam interfectores
105    XLII,    3,  42|       arguat nequiquam Antiochum ultra iuga Tauri emotum; graviorem
106    XLII,    4,  50|      Antiochum progeniemque eius ultra iuga Tauri emotum; unum
107    XLII,    5,  57|        inde ad castra nec dandum ultra spatium cunctandi censebant.
108   XLIII,    1,   1|       Tum Aquileienses: nihil se ultra scire nec audere adfirmare,
109   XLIII,    1,  11|        qui Romae essent, ne quis ultra mille passuum ab Roma abesset.
110    XLIV,    1,   2|       accepta venit. placuit non ultra morando in Thessalia tempus
111    XLIV,    2,  14|          colendam. itaque cum id ultra pati non possent, legatos
112    XLIV,    2,  23|          belli animadvertit, non ultra differendum ratus, cum <
113     XLV,    1,  10|         consciverunt. legati non ultra quam quinque dies Rhodi
114     XLV,    2,  23|     depravarent? qui tamen nihil ultra valuerunt, quam ut in officio
115     XLV,    4,  41|     pervenerunt neque erat, quod ultra precarer, illud optavi,