Lib. Cap. Par.

  1       I,    5,  31|       Romana sacra susceperant aut fortunae, ut fit, obirati cultum
  2       I,    7,  39|           quibus ingenia ad magnae fortunae cultum excitantur. Evenit
  3      II,    2,  12|            tum quoque inter tantas fortunae minas metuendus magis quam
  4      II,    2,  14| significante titulo quam auctionem fortunae regiae quae ne in potestate
  5      II,    4,  40|         quoque quod esset, templum Fortunae muliebri aedificatum dedicatumque
  6     III,    2,  18|       liber aut servus esset, suae fortunae a quoque sumptum supplicium
  7     III,    8,  58|            redisse, cuius adversae fortunae velit succursum. Virtute
  8     III,    8,  60|       bellum; quod si extemplo rem fortunae commisisset, haud scio an,
  9     III,    8,  61|          acie inclinandamque semel fortunae rem darent?~ ~62.
 10      IV,    5,  32|            ex tam levibus momentis fortunae suspensos gererent ut parva
 11      IV,    5,  37|        tamquam constantissimae rei fortunae fretus, quod victoris populi
 12      IV,    6,  48|           plebiscito publicarentur fortunae - nec enim ferme quicquam
 13      IV,    6,  57|       gesto ut tantum non defuisse fortunae videretur, felicitate quam
 14       V,    5,  34|         Phocaea profecti. Id Galli fortunae suae omen rati, adiuvere
 15       V,    6,  41|       gesserant magistratus, ut in fortunae pristinae honorumque aut
 16       V,    6,  45|       cetera eodem ordine eodemque fortunae eventu gesta. Quin etiam
 17      VI,    4,  23|       Romanum aut consilii sui aut fortunae paenituisse; nunc scire
 18      VI,    4,  24|            universosque ut se reum fortunae eius diei crimine eximerent: '
 19      VI,    4,  28|       ipsas volventes cogitationes fortunae loci delegaverant spes suas.
 20      VI,    4,  28|       nuntium secundae adversaeque fortunae domum perferret.~ ~29.
 21      VI,    5,  30|            res; quidquid superfuit Fortunae populi Romani, id militum
 22     VII,    2,  12|          quando nulla cogeret res, fortunae se committere adversus hostem,
 23    VIII,    5,  28|           atque identidem admonere fortunae; postremo, cum ingenuitatis
 24      IX,    3, 12b|           visum est committere rem fortunae et transigere cum Publilio
 25      IX,    4,  17|        Pompeium, vertenti praebuit fortunae? recenseam duces Romanos,
 26      IX,    4,  17|      purpuram atque aurum oneratum fortunae apparatibus suae, praedam
 27      IX,    4,  18|             Qui si ex habitu novae fortunae novique, ut ita dicam, ingenii
 28      IX,    4,  18|            quorum nec virtutis nec fortunae ullo die populum Romanum
 29      IX,    4,  18|           bella gessisset et eadem fortunae pignora in discrimen detulisset;
 30       X,    2,  14|            in aequum descendunt ac fortunae se maiore animo quam spe
 31       X,    3,  24|          populi sed arbitria etiam fortunae et in paucorum potestatem
 32       X,    4,  33|       potest. Cedunt primo incerti fortunae suae et hostem introrsum
 33       X,    5,  46|          reliquo aere aedem Fortis Fortunae de manubiis faciendam locavit
 34     XXI,    2,  19|         populos ad cupidinem novae fortunae erexerunt. Inde est ventum
 35     XXI,    7,  62|          imperatum, et supplicatio Fortunae in Algido; Romae quoque
 36    XXII,    2,  12|        quantum necessitas cogeret, fortunae se commissurus. Quo primum
 37    XXII,    2,  12|            tandem aut virtutis aut fortunae paenitere suae. Sed non
 38    XXII,    2,  18|     equitum, ut plus consilio quam fortunae confidat et se potius ducem
 39    XXII,    4,  26|        animos ad spem liberalioris fortunae fecit, togaque et forum
 40    XXII,    5,  32|           ornatum tum ad subsidium fortunae a maioribus relictum foret,
 41    XXII,    6,  41|          milite castra plena omnis fortunae publicae privataeque relinquit,
 42    XXII,    7,  55|    deducendos curent, suae quisque fortunae domi auctorem exspectent,
 43    XXII,    8,  59|       ullius civis et commilitonis fortunae aut condicioni invideo,
 44   XXIII,    1,   2|       felicitate atque indulgentia fortunae, maxime tamen inter corrupta
 45   XXIII,    1,   5|         convenienter ad praesentem fortunae nostrae statum locuti estis.
 46   XXIII,    1,   5|          est frumentique. Si parem fortunae vestrae fidem habetis, nec
 47   XXIII,    3,  19|      titulus tribus signis in aede Fortunae positis fuit subiectus.~ ~
 48   XXIII,    5,  35|        exprobratio cuiquam veteris fortunae discordiam inter ordines
 49   XXIII,    6,  43|        Marcellus ita egerat ut aut fortunae aut temere hosti commissum
 50    XXIV,    4,  22|          cedere possessione magnae fortunae; facere et parare eam difficile
 51    XXIV,    6,  47|         Iugarioque vico et templis Fortunae ac matris Matutae; et extra
 52     XXV,    1,  7a|         alteri reficiendis aedibus Fortunae et matris Matutae intra
 53     XXV,    3, 15a|           cum [inde] alii cedendum fortunae et tradendam urbem victoribus
 54     XXV,    6,  38|   nocturnus terror et iam non suae fortunae consilium perturbaret, adloquendos
 55     XXV,    6,  38|          ex omni profecto saevitia fortunae emersurum esse.~ Nunc, quia
 56    XXVI,    5,  30|            solo reliquiis direptae fortunae alere sese ac suos possent.
 57    XXVI,    8,  49|            inquit; "quid enim huic fortunae non satis est? Alia me cura
 58   XXVII,    3,  11|        intus in cella aedis Fortis Fortunae de capite signum quod in
 59   XXVII,    5,  23|           erant Capuae duas aedes, Fortunae et Martis, et sepulcra aliquot
 60  XXVIII,    8,  42|         Atilius, insigne utriusque fortunae exemplum, nobis documento
 61  XXVIII,    8,  42|          casibus incertis belli et fortunae relegare: quo melior fortiorque
 62  XXVIII,    8,  44|          viri et ducis, non deesse fortunae praebenti se et oblata casu
 63    XXIX,    6,  33|   multitudo, haec paucitas exsulis fortunae conveniens est.~ ~34.
 64    XXIX,    7, 36b|      consul principio pugnae aedem Fortunae Primigeniae vovit si eo
 65     XXX,    2,  12|      arbitrium utrius regum duorum fortunae accessio Sophoniba esset
 66     XXX,    2,  13|            pristina viri praesenti fortunae conlata, tum recordatio
 67     XXX,    2,  15|     custodia regio more ad incerta fortunae venenum erat, et mixtum
 68     XXX,    5,  30|      deprecantem.~ 'Maximae cuique fortunae minime credendum est. in
 69     XXX,    5,  30|             cum tuas vires tum vim fortunae Martemque belli communem
 70     XXX,    5,  31|         infirmitatis memini et vim fortunae reputo et omnia quaecumque
 71   XXXII,    3,  21|          eventum expectaverimus ut fortunae adplicaremus nostra consilia,
 72   XXXII,    5,  38|           eorum absentium direptae fortunae; praesentibus aurum atque
 73  XXXIII,    2,  16|            misericordia praesentis fortunae ortum est. potestate quoque
 74  XXXIII,    2, 19a| expeditione, non pro reliquo statu fortunae facta, refectis suorum animis
 75  XXXIII,    3,  27|      fornices in foro bovario ante Fortunae aedem et matris Matutae,
 76  XXXIII,    4,  33|            adducere et virtutis et fortunae ingentis.~ ~34.
 77  XXXIII,    5,  47|           itaque cedere tempori et fortunae statuit; et praeparatis
 78   XXXIV,    3,  30|           se interclusum, cedendum fortunae ratus caduceatorem primum
 79   XXXIV,    3,  31|            possem, tacitus eventum fortunae meae expectassem: nunc imperare
 80   XXXIV,    3,  31|      civitate, sed per aequationem fortunae ac dignitatis fore credidit
 81   XXXIV,    5,  53|            eam dedicavit. et aedem Fortunae Primigeniae in colle Quirinali
 82    XXXV,    1,   6|     legatus M. Claudius scripserat fortunae populi Romani et militum
 83   XXXVI,    2,  11|   fatigasset, invitum se gravioris fortunae condicioni illigantem, tandem
 84  XXXVII,    5,  35|            rerum humanarum et suae fortunae moderarentur et alienam
 85  XXXVII,    5,  37|       incertos belli eventus omnis fortunae posuerat subsidia, recepit
 86 XXXVIII,    6,  52|           et natura erat ac maiori fortunae adsuetus, quam ut reus esse
 87 XXXVIII,    6,  59|             exstare debuisse novae fortunae cumulum. At enim, quod ex
 88   XXXIX,    5,  49|      maiestatis collatae praesenti fortunae, alios recordatio ingentium
 89   XXXIX,    5,  50|        magnitudinem pristinae eius fortunae virtutisque, et neque ipsi
 90      XL,    1,  10|           spem omnem dignitatis et fortunae posuerunt et in eo, qui
 91      XL,    1,  15|        Demetri? cur dignior patris fortunae successor quibusdam videris
 92      XL,    4,  40|          hostes contemplatus aedem Fortunae equestri Iovique optimo
 93      XL,    4,  44|           maximo et aedem equestri Fortunae sese facturum: in eam rem
 94     XLI,    3,  20|     minimarum rerum. adeoque nulli fortunae adhaerebat animus per omnia
 95    XLII,    1,   1|      privatus sacrificii in templo Fortunae faciundi causa profectus
 96    XLII,    1,   3|       Fulvius Flaccus censor aedem Fortunae equestris, quam in Hispania
 97    XLII,    1,  10|            probavit. Fulvius aedem Fortunae equestris, quam proconsul
 98    XLII,    2,  17|          interioris magnaeque inde fortunae facientibus ad regem profectus
 99    XLII,    3,  30|         liberum in ea re arbitrium fortunae esset, neutram partem volebant
100    XLII,    4,  49|         belli casus, quam incertus fortunae eventus communisque Mars
101    XLII,    4,  49|   mortalium, utrius mentis, utrius fortunae consulem ad bellum mittant?
102    XLII,    4,  50|           malit, an armatus vindex fortunae dignitatisque suae, aut, <
103    XLII,    5,  62|      credere serenitati praesentis fortunae, prudentis hominis et merito
104    XLII,    5,  62|     adversis rebus voltum secundae fortunae gerere, moderari animo in
105   XLIII,    2,  13|          nuntiarunt, alter in aede Fortunae anguem iubatum a conpluribus
106   XLIII,    2,  13|          alter in aede Primigeniae Fortunae, quae in Colle est, duo
107     XLV,    1,   4|           statu et condicione suae fortunae posset. missi sunt tres
108     XLV,    1,   8|        decet nec praesenti credere fortunae, cum, quid vesper ferat,
109     XLV,    1,   9|            viribus a summo culmine fortunae ad ultimum finem centum
110     XLV,    1,  14|         non esse, qui sortem omnem fortunae regnique sui cum rebus Romanis
111     XLV,    2,  22|          bellarent - nec cuiusquam fortunae invidemus, immo agnoscimus
112     XLV,    4,  44|          hostias et Praeneste unam Fortunae, liceret - ea vota pro victoria